Przejdź do zawartości

Kałojan

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kałojan
Ilustracja
podpis
car Bułgarii
Okres

od 1197
do 1207

Poprzednik

Teodor-Piotr

Następca

Borił

król Bułgarii
Okres

od 8 listopada 1204

Dane biograficzne
Dynastia

Asenowicze

Data śmierci

1207

Rodzeństwo

Teodor
Asen I

Kałojan (także: Joanica; czasem z przydomkiem: Rzymianobójca, bułg. Калоян) – car bułgarski w latach 1197–1207. Brat carów Asena i Piotra. Zginął zamordowany w 1207 roku.

Życie

[edytuj | edytuj kod]

Kałojan, niekiedy nazywany Ioannicus (Joannicą), wywodził się z rodziny bojarów kumańskich z okolic Tyrnowa. Miał dwóch braci: Asena i Teodora. Mamy również informację o dwóch jego siostrach. Starszych braci Kałojana, Teodora i Asena określa się również kumańskim przydomkiem Bełgun, będącym prawdopodobnie nazwą arystokratycznego rodu kumańskiego z którego pochodzili. Rodzina Kałojana posiadała rozległe stosunki wśród Kumanów mieszkających na północ od Dunaju[1].

Pierwsze podboje

[edytuj | edytuj kod]
Cerkiew Czterdziestu Męczenników, Weliko Tyrnowo, Bułgaria.
Grób Kałojana w Tyrnowie.

W 1186 roku bracia Kałojana wzniecili powstanie przeciw Bizancjum. Po dwóch latach walk w 1188 cesarz bizantyński uznał niezależność Bułgarii. Kałojan został wysłany przez starszych braci jako zakładnik układu pokojowego do Konstantynopola. Sukcesy Asena I w wojnie z cesarstwem w następnych latach skłoniły cesarza bizantyńskiego Aleksego III do wsparcia opozycji bojarskiej w Bułgarii. W 1196 roku spiskowcy, na których czele stanął krewny Asenowiczów, Iwanko, zamordowali Asena I. Ponieważ Aleksy III nie mógł udzielić zamachowcom pomocy wojskowej Iwanko utracił władzę na rzecz drugiego z braci Kałojana, który jako car przyjął imię Piotra. W 1197 roku bojarzy zamordowali Piotra. Kałojan zbiegł wówczas z Konstantynopola i objął wbrew woli spiskowców tron carski. Stosując surowe kary, w krótkim czasie rozprawił się z opozycją. Najwybitniejsi przedstawiciele opozycji bojarskiej przeszli na służbę cesarską. Iwanko otrzymał od cesarza w zarząd graniczną prowincję płowdiwską. Poddaństwo bizantyńskie przyjął również władca Macedonii strumskiej, Dobromir Chryz. Wzmocniony sojuszem z dwoma wielkimi bojarami Aleksy III podjął przygotowania do wyprawy na Bułgarię. W trakcie tych przygotowań Iwanko, zorientowawszy się w słabości cesarstwa, zbuntował się przeciw cesarzowi i utworzył w Rodopach i wschodniej Macedonii własne państewko obejmujące tereny od ujścia Mesty do środkowego biegu Ardy i pasma Kusznica w Rodopach. W tym samym czasie Dobromir Chryz zajął część Macedonii wardarskiej z twierdzą Prosek i utworzył również własne państwo[2].

W zmienionej sytuacji Kałojan zawarł przymierze z Iwanką przeciwko Aleksemu. Aleksy III skierował teraz swoją armię przeciw Iwance i Dobormirowi Chryzowi. Kałojan korzystając ze związania sił bizantyńskich w Macedonii najechał wraz z Kumanami Trację zdobywając silną twierdzę przygraniczną Konstancję (w pobliżu wsi Kostenec), a następnie zajął Warnę i kolejne twierdze wybrzeża czarnomorskiego. Około 1200 Iwanko utracił ostatnie zamki i posiadłości w Rodopach. Dobromir Chryz stawiał jednak nadal opór, a ponadto zbuntowali się dowódcy bizantyńscy Manuel Kamitza i Jan Spiridonaki, namiestnik ziemi Smolan. W 1201 roku cesarz ostatecznie zawarł pokój z Kałojanem zrzekając się praw do ziem zdobytych przez Bułgarów pomiędzy 1195 a 1201 rokiem: zachodnich Rodopów, południowo-wschodniej Macedonii i wybrzeża Morza Czarnego na północ od Starej Płaniny. Cesarz zrzekł się również pretensji do ziem macedońskich zajętych przez Dobromira Chryza. W 1203 roku wykorzystując trudne położenie cesarstwa zaatakowanego przez krzyżowców, Kałojan zaatakował część ziem Chryza, twierdze: Prosek, Prizren na Kosowym Polu i Skopje[2].

Konflikt z Węgrami

[edytuj | edytuj kod]

Po zajęciu Macedonii Kałojan prowadził ciężkie walki z królem węgierskim Emerykiem, który przejściowo opanował Belgrad i Braniczewo, przyjmując nawet tytuł króla Bułgarów. W 1203 roku przy pomocy Kumanów Kałojan pokonał Węgrów i odebrał im Belgrad i Braniczewo. Pobiwszy Węgrów osadził na tronie serbskim Stefana Nemanicza, usunąwszy najpierw jego brata Wukana, stronnika węgierskiego. W zamian za pomoc w objęciu władzy Stefan oddał Kałojanowi Nisz[3].

Unia z Rzymem

[edytuj | edytuj kod]

Wprawdzie arcybiskup Tyrnowa koronował Kałojana, a przed nim Asena, nie dawało to jednak wystarczającej legitymacji władzy nowego państwa. W ówczesnych stosunkach jedynie dwa ośrodki – Rzym i Konstantynopol – mogły udzielić chrześcijańskiemu władcy prawa do koronacji. Aby akt koronacji był prawnie skuteczny korona musiała być nadesłana z jednej z tych dwóch stolic patriarszych. Jeszcze w 1199 roku Kałojan rozpoczął pertraktacje z Rzymem w tej sprawie. Zachowała się interesująca korespondencja Kałojana z papieżem Innocentym III. W zamian za zawarcie unii z Rzymem papież zaofiarował Kałojanowi koronę królewską, pośrednictwo w sporze z Węgrami i pomoc przeciw Bizancjum. W 1202 papież wysłał do Bułgarii swojego kapelana Jana de Casamaris celem przeprowadzenia wstępnych negocjacji, w wyniku których w 1204 roku do Tyrnowa przybył legat papieski kardynał Leone Brancaleone[4]. 8 listopada koronował on Kałojana na króla Bułgarii (rex Bulgariae). Dzień wcześniej metropolita tyrnowski Wasilij został wyświęcony na arcybiskupa tyrnowskiego i prymasa Bułgarii i Włachii, stając się faktycznie niezależnym od Konstantynopola. Przygotowywana unia nie odegrała większej roli, gdyż papież odmówił żądaniom Kałojana przyznania mu tytułu cesarza (imperator), a tytułu patriarchy arcybiskupowi Wasilijowi. Po załamaniu się planów dotyczących unii jej zwolennik Wasilij zrezygnował z urzędu i udał się na Atos[5].

Podboje w Tracji

[edytuj | edytuj kod]
Bułgaria i jej południowi sąsiedzi po 1204 roku

Rok 1204 przyniósł całkowitą zmianę układu sił na Bałkanach. 13 kwietnia krzyżowcy zdobyli Konstantynopol. Na gruzach Bizancjum powstało Cesarstwo Łacińskie. W południowej Macedonii Bonifacy z Montferratu utworzył sięgające po Beocję Królestwo Tessaloniki. Dalej na zachód powstało Księstwo Filipopolu, oddane w lenno Ranierowi de Tri, a w Epirze państwo greckie pod władzą Angelosów-Dukasów-Komnenów. Kałojan przyjął początkowo ugodową politykę w stosunku do łacinników. Ci jednak butnie powiadomili go, że uważają Bałkany za sferę władzy bizantyńskiej, a zatem że uznają Kałojana i jego poddanych za swoich wasali. W tej sytuacji Kałojan dał posłuch arystokracji bizantyńskiej w Tracji, pragnącej przy pomocy cara bułgarskiego wskrzesić Cesarstwo Bizantyńskie[6]

Wiosną 1205 roku wybuchło w Tracji powstanie miejscowej ludności przeciw łacinnikom. Mieszkańcy Didymoteichos (bułg. Dimotika) zabili wasala cesarza łacińskiego Hugona de Saint-Paul i opanowali twierdzę. Wenecka załoga została zmuszona do opuszczenia Adrianopola. Stronnictwo pro bułgarskie zwyciężyło w Filipopolu. Garnizony mniejszych miast trackich zostały wymordowane lub zmuszone do ucieczki. Kałojan wkroczył do objętej powstaniem Tracji. 14 kwietnia 1205 roku rozgromił pod Adrianopolem wojska łacińskie. Cesarz Baldwin I dostał się do niewoli i zmarł w więzieniu w Tyrnowie. Po zwycięstwie pod Adrianopolem Kałojan ogłosił się, wzorując się na cesarzu bizantyńskim Bazylim Bułgarobójcy, Rzymianobójcą. Cios zadany przez Kałojana Cesarstwu Łacińskiemu na początku jego istnienia pozwolił okrzepnąć greckiemu Cesarstwu Nicejskiemu w Azji Mniejszej, a w przyszłości odrodzić się Cesarstwu Bizantyńskiemu. Spod Adrianopola Kałojan postąpił nawet w kierunku Konstantynopola, ostatecznie zawrócił jednak na zachód zdobywając Serres, Moglen, Ochrydę, i Werreię. Wreszcie korzystając z nieobecności Bonifacego z Montferratu, który walczył na południu Grecji, obległ Tesalonikę. Musiał jednak przerwać oblężenie i bronić świeżych zdobyczy w Tracji przeciw bratu i następcy Baldwina – Henrykowi. Walki z Cesarstwem Łacińskim toczyły się przez 1206 i 1207 rok. W 1207 roku w zasadzce bułgarskiej zginął powracający z Konstantynopola Bonifacy z Montferratu. Kałojan opanował całą niemal Macedonię i obległ Tesalonikę. W trakcie oblężenia został zamordowany we własnym namiocie przez swego naczelnego wodza, Manastyra, bojara kumańskiego pochodzenia działającego z namowy kumańskiej żony Kałojana i jego siostrzeńca Boriła. Ciało zamordowanego cara przewieziono do Tyrnowa i pochowano w cerkwi świętych Czterdziestu Męczenników[6].

19 kwietnia 2007 w Wielkim Tyrnowie odbył się uroczysty, powtórny pogrzeb szczątków cara, które 35 lat wcześniej zostały odnalezione przez archeologów. Kości cara umyto (zgodnie z obrządkiem) i pochowano w stalowej trumnie wypełnionej argonem, co ma zapobiec rozkładowi szczątków[7].

Związki rodzinne

[edytuj | edytuj kod]

Kałojan miał czworo rodzeństwa, dwóch starszych braci:

  • Teodora, obwołanego carem w 1186, odsuniętego od rządzenia państwem przez Asena I, który po jego śmierci powrócił do władzy
  • i Asena, władcę Bułgarów w latach 1188–1196

oraz dwie nieznane z imienia siostry.

                       
Nieznany bojar tyrnowski  
     
           
Teodor-Piotr
(panował 1185–1188 i 1196–1197)
Asen I
(panował 1188–1196)
siostra Kałojan
(panował 1197–1207)
siostra
       
           
  Aleksander   Iwan Asen II
(zm. 1241, panował 1218–1241)
  Borił
(panował 1207–1218)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. T. Wasilewski: Historia Bułgarii. s. 78–79. Pochodzenie Asenowiczów nie jest jasne. W. Giuzelew uważa ich za rodzinę bułgarsko-kumańską (Bułgaria, s. 84). W. G. Wasiljewski (Materiały k wnutriennej istorii wizantijskogo gosudarswa, 1879, s. 173) i W. Złatarski (Potekłoto na Pytra i Asenja, 1933, s. 7 i nn.) uważali, że Teodor, Asen i Kałojan pochodzili z rodziny bułgarskiej. P. Mutafczew (Istorija na byłgrskij narod, 1943) przypisuje im ruskie pochodzenie. Wreszcie istnieją próby, wywiedzenia Asenowiczów od starej dynastii panującej niegdyś w Bułgarii (W. Nikołaew, Potekłoto na Asenewczi…, 1940); za T. Wasilewski: Historia Bułgarii. s. 78-79., G. Ostrogorski: Dzieje Bizancjum. s. 384.
  2. a b T. Wasilewski: Historia Bułgarii. s. 81-82.
  3. T. Wasilewski: Historia Bułgarii. s. 82.
  4. Werner Maleczek, Papst und Kardinalskolleg von 1191 bis 1216, Wiedeń 1984, s. 138; zob. też T. Wasilewski: Historia Bułgarii. s. 82. W. Giuzelew: Bułgaria. Zarys dziejów. s. 86. D. M. Lang, Bułgarzy, s. 78)
  5. T. Wasilewski: Historia Bułgarii., G. Ostrogorski: Dzieje Bizancjum. s. 390-391,.
  6. a b T. Wasilewski: Historia Bułgarii. s. 83. W. Giuzelew: Bułgaria. Zarys dziejów. s. 86-87. D. M. Lang: Bułgarzy. s. 78-79.
  7. Uroczysty pogrzeb cara Kalojana - WP Wiadomości [online], wiadomosci.wp.pl [dostęp 2017-11-24] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy