Koczargi Stare
Na mapach: 
52°15′56″N 20°47′44″E/52,265556 20,795556
52°15′56″N 20°47′44″E/52,265556 20,795556| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2022) |
1137[2] |
| Strefa numeracyjna |
22 |
| Kod pocztowy |
05-080[3] |
| Tablice rejestracyjne |
WZ |
| SIMC |
0008970[4] |
Położenie na mapie gminy Stare Babice  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
Położenie na mapie powiatu warszawskiego zachodniego  | |
| 52°15′56″N 20°47′44″E/52,265556 20,795556[1]
| |
Koczargi Stare – wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie warszawskim zachodnim, w gminie Stare Babice[4][5].
Koczargi wspomniane zostały w księgach w roku 1275. Wieś leżała na szlaku z Czerwińska nad Wisłą do Warszawy. Nazwa wsi pochodzi od staropolskiego słowa "koczerga" co oznaczało ostrze sierpa lub kosy.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa warszawskiego.
O miejscowości
[edytuj | edytuj kod]W Koczargach Starych znajduje się szkoła podstawowa.[6] Wieś jest też połączona ze stolicą liniami autobusowymi 714 i 729 obsługiwanymi przez ZTM Warszawa. Przez wieś kursują także busy linii komunikacji lokalnej L-6.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 55646
- ↑ Raport o stanie gminy za rok 2022. Liczba mieszkańców w dniu 31.12.2022 s. 8 [dostęp 2024-01-24]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 487 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Szkoła Podstawowa w Koczargach Starych. [dostęp 2020-04-09].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Koczargi, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 237.
