Krajobraz górniczy Kornwalii i Zachodniego Devonu
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
Państwo | |
---|---|
Typ |
kulturowy |
Spełniane kryterium |
II, III, IV |
Numer ref. | |
Region[b] |
Europa i Ameryka Północna |
Historia wpisania na listę | |
Wpisanie na listę |
2006 |
Położenie na mapie Anglii | |
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii | |
50°08′14,6″N 5°41′00,2″W/50,137389 -5,683389 | |
Krajobraz górniczy Kornwalii i Zachodniego Devonu – obszar na terenie dwóch hrabstw w południowo-zachodniej części Anglii – Kornwalii i Devonu – z zachowanymi zabytkami górnictwa metali kolorowych: miedzi i cyny. W roku 2006 został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Górnictwo cyny na terenie Kornwalii znane było już w czasach antycznych. Do połowy XVI wieku w hrabstwie Devon wydobywało się od 25 do 40% cyny w porównaniu do wydobycia w Kornwalii, choć łączna produkcja tego metalu w obu hrabstwach była stosunkowo niewielka. Po roku 1540 wydobycie cyny na terenie Kornwalii nabrało przyśpieszenia i Devon wydobywał dziesiątą część urobku kornwalijskiego. Od połowy XVI wieku kopalnie Devonu odprowadzały stosunkowo niewielki podatek do skarbu królewskiego i zostały zmarginalizowane, m.in. na podstawie Aktu 1512.
W XVIII i XIX wieku krajobraz Kornwalii i Zachodniego Devonu uległy radykalnej zmianie z powodu głębinowego wydobywania cyny i miedzi. Górnictwo, hutnictwo, a także pokrewne gałęzie przemysłu przeszły gruntowną przemianę techniczną, co spowodowało, że w XIX wieku w regionie wydobywało się 2/3 całkowitej światowej ilości miedzi. Pod koniec wieku wzrosło również zapotrzebowanie na arsen, który kopalnie zachodniej Kornwalii i Devonu wydobywały w ilościach stanowiących 50% produkcji światowej.
Dziewiętnasty wiek przyniósł rewolucję techniczną i wynalazek maszyny parowej, co pociągnęło za sobą również radykalne zmiany w górnictwie. Powstały pompy wysokociśnieniowe, udoskonalane m.in. przez Richarda Trevithicka, co spowodowało jeszcze głębszą penetrację ziemi. Kornwalijskie silniki zaczęły być eksportowane i stały się popularne w świecie.
Począwszy od początków XIX wieku nastąpiła fala odpływu górników, która swój punkt kulminacyjny miała pod koniec wieku. Po tym okresie wydobycie metali w Kornwalii uległo znacznemu ograniczeniu. Ostatnią kopalnię cyny (również w Europie) zamknięto w roku 1998.
Obszary górnicze
[edytuj | edytuj kod]Obszary wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO[2]:
- A1 – St Just Mining District
- A2 – Port Hayle
- A3a – Tregonning and Gwinear Mining District
- A3b – Trewavas
- A4 – Wendron Mining District
- A5a – Camborne and Redruth Mining District
- A5b – Wheal Peevor
- A5c – Portreath Harbour
- A6a – Gwennap Mining District
- A6b – Perran Foundry
- A6c – Kennall Vale
- A7 – St Agnes Mining District
- A8a – Luxulyan Valley
- A8b – Charlestown
- A9 – Caradon Mining District
- A10a – dolina rzeki Tamar
- A10b – Tavistock
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Lista UNESCO – Wielka Brytania. [dostęp 2008-09-14]. (pol.).
- ↑ The World Heritage Site Areas. [dostęp 2008-09-15]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Opis obszaru na oficjalnej stronie Kornwalii. cornwall.gov.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-29)]. (ang.)