Laura Antonelli
| |
| Imię i nazwisko |
Laura Antonaz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód |
aktorka |
| Współmałżonek |
Enrico Piacentini |
| Lata aktywności |
1965–1991 |
Laura Antonelli, właśc. Laura Antonaz[1] (ur. 28 listopada 1941[2] w Puli, zm. 22 czerwca 2015[2] w Ladispoli) – włoska aktorka filmowa.
Szczyt sukcesu osiągnął w latach 70. i 80., grając w różnych gatunkach filmowych, od lekkiej komedii erotycznej po dramat, od kina eskapistycznego po filmy artystyczne. Rozgłos i sukces zyskała jako zmysłowa bohaterka kultowego filmu Obsesja (Malizia, 1973)[3].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodziła się w Poli w królestwie Włoch (obecnie Pula w Chorwacji) jako córka Giocondy Bresciani i Mario Antonaza[4] Po II wojnie światowej wraz z rodziną przeniosła się do Neapolu, gdzie ukończyła szkołę wychowania fizycznego. Po przeprowadzce do Rzymu, przez krótki czas pracowała jako nauczycielka gimnastyki[5] w liceum artystycznym przy via di Ripetta i podjęła pracę jako modelka[6].
Po występie w reklamie telewizyjnej Coca–Coli, w 1957 wzięła udział w telewizyjnym programie Rai 1 Karuzela (Carosello). Pozowała także do licznych fotopowieści, popularnych także za granicą. Wkrótce trafiła na kinowy ekran w komediodramacie Wspaniały rogacz (Il magnifico cornuto, 1964) jako gość z fryzurą w kształcie ula przy Artusisie (Ugo Tognazzi) z Claudią Cardinale, komedii romantycznej Szesnastolatkowie (Le sedicenni, 1965)[7] z Carlo Giuffrè, komedii fantastycznonaukowej Mario Bavy Doktor Goldfoot i dziewczyny–bomby (Le spie vengono dal semifreddo, 1966) jako Rosanna (producent Samuel Z. Arkoff obwinił niepowodzenie filmu za to, że Antonelli odmówiła występu nago[6]) u boku Vincenta Price’a w roli szalonego naukowca i komedii Alberto Sordiego Przepraszam, pan jest za czy przeciw? (Scusi, lei è favorevole o contrario?, 1966) jako Piera Conforti.
Najczęściej obsadzano ją w rolach, które wymagały od niej ukazania na ekranie warunków fizycznych w komediach i filmach erotycznych. Nadano jej tytuł „gwiazdy, która się najchętniej rozbiera”[8] po występie w dramacie Rewolucja seksualna (La rivoluzione sessuale, 1968) jako Liliana, komedii kryminalnej Archanioł (L’arcangelo, 1969) w roli Eleny z Vittorio Gassmanem i adaptacji powieści erotycznej Leopolda von Sacher–Masocha Wenus w futrze (Le malizie di Venere, 1969) jako obsesyjnej Wanda von Dunajew[6].
W latach 70. była uważana za symbol seksu włoskiego i międzynarodowego filmu i wtedy osiągnęła największą popularność[9]. W spaghetti westernie Vica Morrowa Człowiek zwany Młotem (A Man Called Sledge, 1970) zagrała postać prostytutki Rii, dziewczyny poszukiwanego bandyty (James Garner)[10]. Zagrała Martine Dupont, młodszą siostrę Mii Farrow w czarnej komedii Claude’a Chabrola Doktor Popaul (Docteur Popaul, 1972) z Jeanem-Paulem Belmondo. Za rolę markizy Eugenii Di Maquedy, sieroty wychowanej przez zakonnice, która w noc poślubną dowiaduje się, że jej mąż to jej brat w komedii erotycznej Luigiego Comenciniego Mój Boże, jak ja nisko upadłam! (Mio Dio, come sono caduta in basso!, 1974)[11], nominowanej do Złotego Globu za najlepszy film nieanglojęzyczny, została uhonorowana włoskim Złotym Globem dla najlepszej aktorki[12]. Przełomową kreacją była postać seksownej służącej Angeli w komedii erotycznej Obsesja (Malizia, 1973)[13], za którą otrzymała włoski Złoty Glob i Srebrną Wstążkę, czyli nagrodę Włoskiego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych dla najlepszej włoskiej aktorki[14].
W ostatnim filmie Luchino Viscontiego Niewinne (L’innocente, 1976) na podstawie powieści Gabriele D’Annunzio została obsadzona w roli Tullio Hermil, żony bogatego Sycylijczyka (Giancarlo Giannini), zaniedbywanej na rzecz zaborczej kochanki (Jennifer O’Neill). W melodramacie Żona kochanka (Mogliamante, 1977) zagrała Antonię De Angelis, stłumioną żonę handlarza winem (Marcello Mastroianni), doświadczającą przebudzenia seksualnego. Wystąpiła w dramacie Ettore Scoli Miłosna pasja (Passione d’amore, 1981) jako Clara, komedii kryminalnej Carlo Vanziny Zdecydowanie moje (Viuuulentemente mia, 1982) w roli bogatej Anny Tassotti Maloni, uchylającej się od płacenia podatków, poszukiwanej przez policję i zmuszonej do ucieczki poza Włochy, komedii fantastycznonaukowej Kawałki życia (Tranches de vie, 1985)[15] jako Monica Belli, dreszczowcu erotycznym Pułapka (La Gabbia, 1985) w roli popadającej w wieloletnią obsesję Marie Colbert na punkcie Michaela Parkera (Tony Musante), który nie może być jej, melodramacie Mauro Bologniniego Wenecjanka (La Venexiana, 1986) jako Angela u boku Jasona Connery’ego[16], komedii Sergio Corbucciego Rimini Rimini (1987) w roli zamożnej Noce Bovi, która wierzy, że jej mąż utonął i adaptacji sztuki Moliera Skąpiec – L’avaro (1990) jako Frosina z Alberto Sordim. Pracowała też przy włoskich produkcjach telewizyjnych[17], w tym jako Carmen Milkovič w miniserialu Canale 5 Julia na zawsze (Disperatamente Giulia, 1989) z Tahnee Welch i Fabio Testi.
Po raz ostatni na ekranie pojawiła się ponownie w roli Angeli, która wyszła za mąż za swojego pracodawcę w sequelu Obsesja II (Malizia 2000, 1991)[9]. Producenci filmu namówili Antonelli do kuracji odmładzającej i operacji plastycznej, która się nie udała i zniekształciła jej rysy twarzy, a Obsesja II okazała się kompletną klapą[18].
Była na okładkach magazynów takich jak „Gente”, „Men” (grudzień 1968), „High Society” (w lutym 1980), „Playboy” (październik 1985), „Gente” i „Vanity Fair” (lipiec 2015).
Była krótko żoną włoskiego wydawcy Enrico Piacentiniego[6]. W latach 1972–1980 była związana z Jeanem-Paulem Belmondo[7][12].
W kwietniu 1991 została aresztowana przez karabinierów za posiadanie 30 gramów kokainy[19]. Aktorka została wówczas skazana na trzy i pół roku więzienia[7]. Uniewinniono ją dopiero po dziewięciu latach, gdy sąd apelacyjny uznał, że nie była dilerem narkotyków, a jedynie konsumentem[9]. Załamała się jednak psychicznie i na pewien okres trafiła do zakładu zamkniętego. Po powrocie wycofała się z życia publicznego. Powodem zakończenia kariery była także nieudana operacja plastyczna, która zniekształciła jej rysy twarzy[9].
Ostatnie lata życia spędziła w nędzy i zapomnieniu. Zmarła 22 czerwca 2015 w Ladispoli w wieku 73 lat na zawał serca[20].
Nagrody i nominacje
[edytuj | edytuj kod]| Rok | Nagroda | Kategoria | Film | Rezultat |
|---|---|---|---|---|
| 1973 | David di Donatello | Najlepsza aktorka | Obsesja | Wygrana |
| 1974 | Złoty Glob | Najlepsza debiutująca aktorka | Wygrana | |
| Srebrna Taśma | Najlepsza aktorka | Wygrana | ||
| Złoty Puchar | Najlepsza aktorka | Wygrana | ||
| 1981 | David di Donatello | Najlepsza aktorka drugoplanowa | Miłosna pasja | Wygrana |
Wybrana filmografia
[edytuj | edytuj kod]- 1969: Wenus w futrze (Le malizie di Venere) jako Wanda
- 1973: Obsesja (Malizia) jako Angela
- 1976: Niewinne (L'innocente) jako Giuliana Hermil
- 1981: Miłosna pasja (Passione d’amore) jako Clara
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Personalidade: Laura Antonelli (Itália). InterFilmes.com. [dostęp 2024-12-28]. (port.).
- ↑ a b Necrologio e libro per le condoglianze nel giorno del funerale. repstatic.it. [dostęp 2024-12-28]. (wł.).
- ↑ Marco Giusti: Dizionario dei film italiani stracult. Mediolan: Sperling & Kupfer, 1999, s. 433. ISBN 88-200-2919-7.
- ↑ Arianna Ascione: Laura Antonelli: l’infanzia difficile, il successo, la morte in solitudine, 7 segreti. Corriere.it, 6 lipca 2023. [dostęp 2024-12-28]. (wł.).
- ↑ Kinorama: Piękna Laura. „Film”. nr 50/1979 (1619) (XXXIV), s. 24, 16 grudnia 1979. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X.
- ↑ a b c d Ronald Bergan, Laura Antonelli obituary, „The Guardian”, 15 lipca 2015 [dostęp 2022-02-02].
- ↑ a b c Laura Antonelli, actress - obituary, „The Daily Telegraph”, 8 lipca 2015 [dostęp 2015-07-09] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-09] (ang.).
- ↑ Laura Antonelli è morta. neXtQuotidiano, 22 czerwca 2015. [dostęp 2024-12-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-12-27)]. (wł.).
- ↑ a b c d Nie żyje Laura Antonell. Zagrała w filmie Malizia, „Fakt” [dostęp 2015-06-22] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-15] (pol.).
- ↑ Laura Antonelli. Rotten Tomatoes. [dostęp 2024-12-28]. (ang.).
- ↑ Kinorama: Laura Antonelli. „Film”. nr 36/1974 (84) (II), s. 10–11, 8 września 1974. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X.
- ↑ a b Laura Antonelli. MYmovies.it. [dostęp 2015-06-22]. (wł.).
- ↑ Laura Antonelli: She was the sultry star of Italian sex comedies, „The Independent”, 8 lipca 2015 [dostęp 2024-12-28] (ang.).
- ↑ Italian actress Laura Antonelli dead. ansa.it. [dostęp 2015-06-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-22)]. (wł.).
- ↑ Kinorama: Laura Antonelli. „Film”. nr 39/1984 (1838) (XXXIX), s. 24, 23 września 1984. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X.
- ↑ Kinorama: Laura Antonelli. „Film”. nr 48/1985 (1900) (XL), s. 24, 1 grudnia 1985. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X.
- ↑ Nick Vivarelli, Laura Antonelli, Italian Actress and Sex Symbol, Dies at 73, „Variety”, 23 czerwca 2015 [dostęp 2022-02-02].
- ↑ Krzysztof Mętrak. Słownik filmowy. Lustro diabła. „Film”. nr 5/1993 (2272) (XLIX), s. 9, maj 1993. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X.
- ↑ AFP: Italian actress Laura Antonelli, 73, found dead at home. The Guardian, 22 czerwca 2015. [dostęp 2024-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-12-28)]. (ang.).
- ↑ Sam Roberts, Laura Antonelli Dies at 73; Popular, and Seductive, Italian Actress, „The New York Times”, 22 czerwca 2015 [dostęp 2022-02-02].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Portret na życzenie: Laura Antonelli. „Film”. nr 45/1985 (1897) (XL), s. 22, 10 listopada 1985. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X.
- Portret na życzenie: Laura Antonelli. „Film”. nr 38/1989 (2098) (XLIV), s. 22, 1 października 1989. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X.
- Sara Gazzini: Laura Antonelli. L’amore, l’incanto, l’oblio. Morellini, 2022, s. 136. ISBN 978-8862989114.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Laura Antonelli (1941–2015) w bazie IMDb (ang.)
- Laura Antonelli w bazie Filmweb
- Laura Antonelli w bazie Notable Names Database (ang.)
- Laura Antonelli w bazie Discogs.com (ang.)