Leszek Błażyński
Data i miejsce urodzenia |
5 marca 1949 | |||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
6 sierpnia 1992 | |||||||||||||||||||||
Wzrost |
165 cm | |||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
Odznaczenia | ||||||||||||||||||||||
Leszek Błażyński (ur. 5 marca 1949 w Ełku, zm. 6 sierpnia 1992 w Katowicach) – polski bokser wagi muszej, mechanik.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Dwukrotny brązowy medalista olimpijski z Monachium (1972) i Montrealu (1976). Mistrz Europy – Halle 1977) i wicemistrz (Madryt 1971), uczestnik Mistrzostw Europy Belgrad 1973 i Mistrzostw Świata 1978 (waga kogucia); dwukrotny mistrz Polski (1971, 1973) i trzykrotny wicemistrz 1969 (waga papierowa), 1972 i 1980; i 11-krotny reprezentant kraju w meczach międzypaństwowych.
Zawodnik klubów: Mazur Ełk (1964–1969), BBTS Włókniarz Bielsko-Biała (1969–1974) i Szombierek Bytom (1976–1983)
Łącznie stoczył 317 walk (282 zwycięstwa, 4 remisy, 31 porażek).
Został odznaczony m.in. Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Złotym Krzyżem Zasługi (1972)[1], Krzyżem Kawalerskim Order Odrodzenia Polski (1976).
Po zakończeniu kariery sportowej był trenerem bokserskim, okazjonalnie zajmował się też dziennikarstwem, a nawet występował w kabarecie (razem z Władysławem Komarem) i pojawił się w telewizji jako wokalista jazzowy. Mieszkał w katowickim Kokocińcu[2].
6 sierpnia 1992 w Katowicach popełnił samobójstwo. Przyczyną była ciężka depresja po niedawnej śmierci żony[3][4]. Został pochowany 11 sierpnia 1992 na Centralnym Cmentarzu Komunalnym w Katowicach przy ul. Murckowskiej[3].
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]- W 1995 miała miejsce premiera filmu dokumentalnego Przez nokaut o życiu Leszka Błażyńskiego, którego reżyserem był Maciej Pieprzyca[5].
- Od 2006 w Bytomiu cyklicznie odbywa się Memoriał Leszka Błażyńskiego. Początkowo turniej bokserski odbywał się w Szkole Podstawowej nr 38 w Suchej Górze, później w bytomskiej Hali na Skarpie, a od 2014 pięściarze rywalizują w Teatrze Rozbark[6].
- 15 grudnia 2021 uroczyście odsłonięto na zabytkowej sali sportowej (hali bokserskiej, w której trenował Mazur Ełk) w Ełku przy ulicy Armii Krajowej 16 tablicę upamiętniającą Leszka Błażyńskiego[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Odznaczenia dla olimpijczyków. „Nowiny”. Nr 264, s. 2, 23 września 1972.
- ↑ Michał Bulsa: Kokociniec – Historia. kokociniec.pl. [dostęp 2023-12-04].
- ↑ a b Leszek Błażyński [online], Polski Komitet Olimpijski [dostęp 2021-01-19] .
- ↑ Mija 20 lat od śmierci Leszka Błażyńskiego [online], Onet Sport, 5 sierpnia 2012 [dostęp 2021-01-19] .
- ↑ Przez nokaut w bazie filmpolski.pl
- ↑ Memoriał Leszka Błażyńskiego. To będzie bitwa talentów [online], Dziennik Sport, 23 listopada 2019 [dostęp 2020-11-14] .
- ↑ Na tę chwilę czekaliśmy trzy lata. radio5.com.pl. [dostęp 2023-02-10]. (pol.).
- Bokserzy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1972
- Bokserzy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1976
- Ludzie urodzeni w Ełku
- Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 1972
- Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 1976
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
- Bokserzy BBTS Włókniarza Bielsko-Biała
- Bokserzy Mazura Ełk
- Pochowani na Centralnym Cmentarzu Komunalnym w Katowicach
- Polscy bokserzy na igrzyskach olimpijskich
- Polscy medaliści olimpijscy
- Polscy olimpijczycy (Monachium 1972)
- Polscy olimpijczycy (Montreal 1976)
- Polscy samobójcy
- Sportowcy Szombierek Bytom
- Urodzeni w 1949
- Zmarli w 1992