Lou Hoover
 Lou Hoover pomiędzy rokiem 1928 a 1933 | |
| Data i miejsce urodzenia |
29 marca 1875 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 stycznia 1944 |
| Pierwsza dama Stanów Zjednoczonych | |
| Okres |
od 4 marca 1929 |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| |
Lou Henry Hoover (ur. 29 marca 1875 w Waterloo w Iowa, zm. 7 stycznia 1944 w Nowym Jorku) – pierwsza dama Stanów Zjednoczonych w latach 1929-1933, żona 31. prezydenta USA Herberta Hoovera.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Lou Henry urodziła się 29 marca 1875 roku, jako córka bankiera Charlesa Delano Henry’ego i jego żony Florence Weed[1]. Przez dziesięć lat rodzina mieszkała w Iowa, lecz z uwagi na fakt, że matka Lou chorowała na astmę, przenieśli się do Monterey w Kalifornii[1]. Ukończyła geologię na Uniwersytecie Stanforda, gdzie poznała swojego przyszłego męża, Herberta Hoovera – także studenta geologii[1]. Początkowo młodzi zwlekali ze ślubem; gdy w 1898 roku Lou ukończyła studia, Herbert pracował w Australii[2]. Po otrzymaniu propozycji pracy w Chinach, Hoover podjął decyzję o małżeństwie[2]. Lou Henry przyjęła oświadczyny i młodzi pobrali się w 1899, a następnie natychmiast wyjechali do Azji[2]. Mieszkali w Tiencinie, gdzie oboje pracowali jako geologowie[2]. Lou interesowała się kulturą Państwa Środka, nauczyła się języka chińskiego i kolekcjonowała porcelanę[2].
Jesienią 1901 roku Hooverowie przeprowadzili się do Londynu, gdzie spędzili łącznie dziewięć lat[3]. W tym czasie dużo podróżowali do Japonii, Nowej Zelandii, Tasmanii czy Cejlonu[3]. Zimą 1913 powrócili do swojego domu w Palo Alto, jednak wiosną 1914 powrócili do Europy[3]. Większość I wojny światowej, Hooverowie spędzili w Londynie[4]. Po jej zakończeniu, Lou Hoover otrzymała Krzyż Kawalerski Orderu Leopolda od króla Belgii, Alberta, za pomoc w zbiórkach pieniędzy na pomoc dla Belgów[4]. W 1917 przenieśli się do Waszyngtonu, gdzie Hoover otrzymał posadę w administracji publicznej[4]. Jego żona zaangażowała się w akcję oszczędzania żywności, m.in. poprzez nieserwowanie mięsa na oficjalnych przyjęciach[4]. Od tego zwyczaju powstał angielski czasownik hooverize (pl. oszczędzać żywność)[4].
W 1918 roku Lou zaczęła blisko współpracować z harcerkami[4]. Cztery lata później została przewodniczącą ogólnokrajowego związku harcerek, dzięki czemu ich liczba zwiększyła się kilkunastokrotnie w ciągu trzech lat[5]. Ponadto włączała się w działalność sufrażystek, Ligi Kobiecych Wyborców i przekonywała kobiety do zainteresowania życiem politycznym[5].
Gdy w 1928 roku, Herbert kandydował na prezydenta, Lou nie chciała brać czynnego udziału w kampanii[6]. Jednak pod naciskiem męża, towarzyszyła mu na wiecach i wygłosiła kilka przemówień[6]. Po wygranych wyborach towarzyszyła mu także w podróży dobrej woli do Ameryki Łacińskiej[6].
Po wprowadzeniu się do Białego Domu, Lou Hoover przeprowadziła renowację i wymianę mebli[7]. Sprowadziła także rośliny tropikalne i egzotyczne zwierzęta[7]. Kongres nie przeznaczył środków finansowych na te działania, więc Hooverowie musieli pokryć koszty z własnych pieniędzy[7]. Nowa pierwsza dama organizowała dużo przyjęć i zapraszała bardzo dużo gości na najróżniejsze okazje[7]. Jako pierwsza pierwsza dama zapraszała do Białego Domu kobiety w ciąży[8]. Zniosła także zwyczaj, że w Nowy Rok każdy obywatel ma prawo przyjść do siedziby prezydenckiej[8]. Z uwagi na jej wystawne przyjęcia i luksusowy styl życia, społeczeństwo amerykańskie, dotknięte kryzysem gospodarczym, nie popierało pierwszej damy[8]. Wyraz tej niepopularności objawił się w wyborach prezydenckich w 1932 roku, w których Hoover poniósł dotkliwą porażkę z Franklinem Delano Rooseveltem[8]. Pomimo wystawnego stylu życia, Lou angażowała się w akcje charytatywne, zbiórki pieniędzy dla głodnych z inicjatywy Ignacego Paderewskiego[8], czy organizacji koncertów na rzecz Czerwonego Krzyża[9]. Wiele z tych akcji finansowała z własnej kieszeni, lecz nie były one nagłośnione przez media[9].
Po opuszczeniu Białego Domu, Hooverowie powrócili do swojego domu w Palo Alto[10]. Lou nadal czynnie włączała się w działalność organizacji harcerskich jako honorowa przewodnicząca, a także wspierała Armię Zbawienia i stowarzyszenia kobiece[10]. Po pewnym czasie była para prezydencka przeniosła się do Nowego Jorku[10]. Oboje angażowali się także w działalność charytatywną, zwłaszcza w okresie II wojny światowej[10]. Lou Hoover zmarła 7 stycznia 1944 roku na atak serca w Nowym Jorku[10]. Została pochowana w Stanford[11]. Po śmierci Herberta, jej ciało zostało przeniesione do West Branch i pochowane obok męża[11].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Lou Henry wyszła za mąż za Herberta Hoovera 10 lutego 1899 roku[2]. Panna młoda należała do Kościoła episkopalnego, natomiast pan młody był kwakrem[2]. Z powodu braku protestanckich pastorów, ślub odbył się w obrządku katolickim, którego udzielił ks. Robert Mestres[2]. Hooverowie mieli dwóch synów: Herberta Clarka (ur. 4 sierpnia 1903) i Allana Henry’ego (ur. 17 lipca 1907)[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 392.
- ↑ a b c d e f g h Pastusiak 2012 ↓, s. 393.
- ↑ a b c d Pastusiak 2012 ↓, s. 395.
- ↑ a b c d e f Pastusiak 2012 ↓, s. 396.
- ↑ a b Pastusiak 2012 ↓, s. 397.
- ↑ a b c Pastusiak 2012 ↓, s. 398.
- ↑ a b c d Pastusiak 2012 ↓, s. 399.
- ↑ a b c d e Pastusiak 2012 ↓, s. 401.
- ↑ a b Pastusiak 2012 ↓, s. 402.
- ↑ a b c d e Pastusiak 2012 ↓, s. 403.
- ↑ a b Pastusiak 2012 ↓, s. 404.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Longin Pastusiak: Panie Białego Domu. Toruń: Adam Marszałek, 2012. ISBN 978-83-7780-322-6. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Lou Henry Hoover. Biały Dom. [dostęp 2016-11-17]. (ang.).
