Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2012
Sevens Grand Prix Series 2012
|
|
| Szczegóły
|
| Organizacja
|
Europa
|
| Termin
|
19 maja – 8 lipca 2012
|
| Zwycięzca
|
 Anglia
|
| Król strzelców
|
 Thomas Williams (135)
|
Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2012 – jedenaste mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez FIRA-AER mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie pięciu turniejów w trzech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 19 maja – 8 lipca 2012 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi trzema istniał system awansów i spadków.
W pierwszych dwóch turniejach zwyciężyli Anglicy[1][2][3], w trzecim zaś Francuzi[4]. Triumf w całym cyklu odnieśli Anglicy, pozostałe miejsca na podium zajęli Portugalczycy i Francuzi[5][6]. Najwięcej punktów w cyklu (135) zdobył Walijczyk, Thomas Williams[7].
Mistrzostwa zostały rozegrane w formie pięciu turniejów w dwunastozespołowej obsadzie – trzech w Grand Prix Series i po jednym w Dywizjach A i B[8][9][10].
Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu trzech turniejów w czerwcu i lipcu – w Lyonie, Moskwie i Odense – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca[11]:
| Miejsce
|
Punkty
|
| 1
|
20
|
| 2
|
18
|
| 3
|
15
|
| 4
|
14
|
| 5
|
12
|
| 6
|
10
|
| 7
|
7
|
| 8
|
6
|
| 9
|
4
|
| 10
|
3
|
| 11
|
2
|
| 12
|
1
|
W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie[12]:
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- rzutu monetą.
Reprezentacje w pierwszych dwóch turniejach zostały podzielone na dwie sześciozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – dwie czołowe drużyny z każdej grupy awansowały do półfinałów, zespoły z miejsc trzeciego i czwartego do turnieju Plate, a pozostałe walczyły o Bowl. Do trzeciego turnieju zostały zaproszona Dania oraz trzy czołowe zespoły Dywizji A, a rywalizacja w pierwszej fazie odbywała się w ramach czterech czterozespołowych grup, zaś faza pucharowa była trzyrundowa. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci[13].
Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku uzupełnionego o Szkocję, którą uplasowano na miejscu 7 w rozgrywkach elity[14].
Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków – po zakończonym sezonie najsłabsza reprezentacja z Grand Prix Series oraz Dywizji A zostały relegowane do niższych klas rozgrywkowych, a ich miejsce zajęli zwycięzcy zawodów odpowiednio Dywizji A oraz Dywizji B[15][10].
Obsada turniejów została ustalona na podstawie wyników osiągniętych w poprzednich mistrzostwach[16].
| Poz. |
Drużyna |
LYO |
MOS |
ODE |
Ogółem
|
| Punkty |
+/- |
Punkty |
+/- |
Punkty |
+/- |
Punkty |
+/-
|
 |
Anglia |
20 |
+160 |
20 |
+120 |
10 |
+96 |
50 |
+376
|
 |
 Portugalia |
18 |
+8 |
12 |
+12 |
18 |
+48 |
48 |
+68
|
 |
 Francja |
7 |
+40 |
18 |
+93 |
20 |
+131 |
45 |
+264
|
| 4 |
 Hiszpania |
15 |
+15 |
14 |
+21 |
14 |
+39 |
43 |
+75
|
| 5 |
Walia |
14 |
+2 |
7 |
-1 |
15 |
+9 |
36 |
+10
|
| 6 |
 Rosja |
12 |
+38 |
15 |
+95 |
7 |
+59 |
34 |
+192
|
| 7 |
 Szkocja |
10 |
+7 |
6 |
+7 |
6 |
+92 |
22 |
+106
|
| 8 |
 Gruzja |
6 |
-64 |
2 |
-109 |
12 |
+2 |
20 |
-171
|
| 9 |
 Ukraina |
1 |
-90 |
10 |
-28 |
1 |
-25 |
12 |
-143
|
| 10 |
 Włochy |
3 |
-34 |
3 |
-39 |
4 |
+30 |
10 |
-43
|
| 11 |
 Niemcy |
2 |
-56 |
4 |
-46 |
2 |
+6 |
8 |
-96
|
| 12 |
 Holandia |
4 |
-26 |
1 |
-125 |
3 |
-36 |
8 |
-187
|
- ↑ 7's GRAND PRIX SERIES : England won in Lyon. rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]. (ang.).
- ↑ Moscow 7's Grand Prix Series : England, the best. rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-23)]. (ang.).
- ↑ England maintain FIRA Euro Sevens dominance. worldrugby.org. [dostęp 2015-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-12)]. (ang.).
- ↑ Grand Prix Series 3 for France in Odense (DK). rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-20)]. (ang.).
- ↑ England, 2012 7s European Champion. rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-24)]. (ang.).
- ↑ Euro Sevens success for France and England. worldrugby.org. [dostęp 2015-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-12)]. (ang.).
- ↑ GPS 7′s dla Anglików – 09/07/2012. old.pzrugby.pl. [dostęp 2015-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-07)]. (ang.).
- ↑ 7's Grand Prix Series: kick-off on 2/3 June 2012. rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-20)]. (ang.).
- ↑ Tournament Manual, s. 8
- ↑ a b MEN’S EUROPEAN 7’S CHAMPIONSHIP 2012 Group A & B – Technical Manual. rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-23)]. (ang.).
- ↑ Tournament Manual, s. 8, 12–13
- ↑ Tournament Manual, s. 13
- ↑ Tournament Manual, s. 13–14, 19–26
- ↑ Tournament Manual, s. 7, 13
- ↑ Tournament Manual, s. 12
- ↑ Tournament Manual, s. 7
- ↑ Ranking 7s Grand Prix Series competition. rugbyeurope.eu. [dostęp 2015-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-19)]. (ang.).
