Przejdź do zawartości

Nicola Zalewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nicola Zalewski
Ilustracja
Nicola Zalewski w barwach AS Roma (2023)
Data i miejsce urodzenia

23 stycznia 2002
Tivoli

Obywatelstwo

włoskie
polskie

Wzrost

175 cm

Pozycja

pomocnik

Informacje klubowe
Klub

AS Roma

Numer w klubie

59

Kariera juniorska
Lata Klub
USD Zagarolo
2011–2021 AS Roma
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
2021– AS Roma 72 (2)
Kariera reprezentacyjna[b]
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2017–2018  Polska U-16 5 (0)
2018–2019  Polska U-17 9 (2)
2019  Polska U-19 7 (0)
2019  Polska U-20 1 (0)
2021–2023  Polska U-21 6 (1)
2021–  Polska 23 (2)
W sumie: 51 (5)
  1. Aktualne na: 24 marca 2023. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
  2. Aktualne na: 8 września 2024.

Nicola Zalewski (ur. 23 stycznia 2002 w Tivoli) – włosko-polski[1] piłkarz, występujący na pozycji pomocnika we włoskim klubie AS Roma oraz w reprezentacji Polski. Uczestnik Mistrzostw Świata 2022 oraz Mistrzostw Europy 2024.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Urodził i wychował się we włoskim mieście Tivoli jako syn polskich emigrantów, którzy w 1989 emigrowali z Łomży[2] do Włoch, by osiedlić się w miejscowości Poli[3][2]. Jego ojcem był Krzysztof Zalewski, który zmarł w 2021 roku na nowotwór[4][5]. Zalewski mieszka w Rzymie[6]. Ma starszą siostrę Jessicę[7]. Jego piłkarskim idolem jest Daniele De Rossi[8].

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Zaczynał w szkółce USD Zagarolo, jednak szybko trafił do juniorskich zespołów AS Roma. Krok po kroku przechodził kolejne szczeble w drużynach młodzieżowych. Regularnie występował w drużynie Primavery.

Z czasem został włączony do kadry pierwszej drużyny włoskiego klubu. 6 maja 2021 w rewanżowym meczu półfinałowym Ligi Europy UEFA z Manchesterem United zadebiutował w pierwszym zespole Romy. Pomocnik wszedł na boisku w 76. minucie meczu zastępując Pedro Rodrigueza i miał udział przy zwycięskiej bramce dla Romy na 3:2. 9 maja 2021 w meczu z FC Crotone zadebiutował w Serie A. Zawodnik w 80. minucie spotkania zastąpił Bryana Cristante, a następnie zanotował pierwszą asystę w barwach klubu przy bramce Borjy Mayorala na 5:0.

Znalazł się w kadrze Joségo Mourinho na obóz przygotowawczy do sezonu 2021/2022[9]. 26 września 2021 wystąpił po raz pierwszy w Derbach Rzymu z S.S. Lazio (2:3) rozegranych w ramach 6. kolejki Serie A, zmieniając w 82. minucie Ricka Karsdorpa[10]. W całym sezonie wystąpił w 16 meczach Serie A i 1 meczu Pucharu Włoch. Ponadto, wystąpił siedmiokrotnie w meczach Ligi Konferencji Europy UEFA, wieńcząc sezon występem w wyjściowym składzie na wygrany mecz finałowy z Feyenoordem Rotterdam[11].

12 marca 2023 wystąpił w meczu z Sassuolo Calcio (3-4) w którym zdobył swoją pierwszą bramkę w seniorskiej karierze.

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

Od 2017 występuje w młodzieżowych reprezentacjach Polski, począwszy od kadry U-16 do U-20. Jego pierwszym spotkaniem w polskich barwach był rozegrany 27 października 2017 mecz z reprezentacją Holandii do lat 16 zakończony porażką Polski 0:3. W reprezentacji Polski U-17 strzelił dwie bramki, w meczach eliminacyjnych Mistrzostw Europy U-17 z Finlandią (2:1) oraz Portugalią (1:2). Był uczestnikiem Mistrzostw Świata U-20 2019. Na turnieju rozegrał 90 minut w drugim meczu fazy grupowej z Tahiti (5:0) i zanotował asystę przy bramce Dominika Steczyka na 4:0[12].

16 sierpnia 2021 selekcjoner Paulo Sousa powołał go do reprezentacji Polski na mecze eliminacji Mistrzostw Świata 2022 z Albanią, San Marino oraz Anglią[13]. 5 września 2021 w meczu z San Marino zadebiutował w reprezentacji Polski. Wszedł na boisko w 66. minucie zmieniając Tymoteusza Puchacza, a w doliczonym czasie gry zaliczył asystę przy bramce Adama Buksy na 7:1[14].

20 września 2021 został powołany na mecze eliminacyjne z San Marino i Albanią[15], natomiast ze względów osobistych nie uczestniczył w zgrupowaniu[16].

Został powołany do kadry na mundial w Katarze, na którym zagrał w bezbramkowym meczu otwarcia z Meksykiem. Został zmieniony po pierwszej połowie meczu. Na turnieju pojawił się jeszcze na boisku w 71 minucie w przegranym 1-3 meczu 1/8 finału z Francją.

10 czerwca 2024 w meczu towarzyskim z Turcją zdobył zwycięskiego gola na 2:1.

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]

Klubowe

[edytuj | edytuj kod]
(aktualne na koniec sezonu 2022/2023)
Klub Sezon Liga Liga Puchar Włoch Europa[a] Suma
Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki Mecze Bramki
AS Roma 2020/2021 Serie A 1 0 0 0 1 0 2 0
2021/2022 16 0 1 0 7 0 24 0
2022/2023 33 2 2 0 12 0 47 2
Ogólnie 50 2 3 0 20 0 73 2
Ogólnie w karierze 50 2 3 0 20 0 73 2

Reprezentacyjne

[edytuj | edytuj kod]
(aktualne na dzień 8 września 2024)
Reprezentacja Rok Mecze Bramki Asysty
 Polska 2021 1 0 1
2022 8 0 1
2023 5 0 3
2024 9 2 4
Suma 23 2 8

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]

AS Roma

[edytuj | edytuj kod]

Indywidualne

[edytuj | edytuj kod]
  1. Uwzględniono:
    Liga Europy UEFA – 13 (0)
    Liga Konferencji Europy UEFA – 7 (0).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Nicola Zalewski wybrał reprezentację. Zdecydowana deklaracja piłkarza: Wierzyli we mnie od dziecka. [dostęp 2022-12-05]. (pol.).
  2. a b Krzysztof Gaweł, Syn polskich emigrantów na ustach Włoch. "To jest talent czystej wody!" [online], natemat.pl, 8 maja 2021 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  3. Riccardo Setth, Roma, chi è Nicola Zalewski: polacco di Tivoli tifoso giallorosso [online], gianlucadimarzio.com, 5 października 2019 [dostęp 2022-03-22] (wł.).
  4. We wrześniu ojciec płakał z radości i dumy po debiucie syna w reprezentacji Polski. Dziś syn opłakuje tatę [online], Fakt24.pl, 25 września 2021 [dostęp 2023-01-11] (pol.).
  5. Zmarł ojciec Nicoli Zalewskiego. Przed śmiercią spełnił swoje największe marzenie: zobaczył debiut syna w reprezentacji Polski [online], Fakt24.pl, 24 września 2021 [dostęp 2023-01-11] (pol.).
  6. Z ziemi włoskiej do Polski. Droga do marzeń Nicoli Zalewskiego. [dostęp 2022-12-05]. (pol.).
  7. ), Il Romanista: Zalewski show, z Polski do Tivoli [online], asroma.pl, 1 czerwca 2018 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  8. Chiara Zucchelli, Chi è Zalewski, l’ultima gemma della Roma. E non azzurra: è di Tivoli, ma ha scelto la Polonia [online], gazzetta.it, 7 maja 2021 [dostęp 2022-03-22] (wł.).
  9. Piotr Wiśniewski, Nicola Zalewski, czyli nowa, młoda twarz w kadrze trenera Paulo Sousy [online], laczynaspilka.pl, 16 sierpnia 2021 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  10. Aleksander Bernard, Pięć goli w derbach Rzymu. Zalewski zadebiutował u Mourinho [online], sport.pl, 26 września 2021 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  11. UEFA.com, Roma-Feyenoord | UEFA Europa Conference League 2021/22 [online], UEFA.com [dostęp 2022-05-26] (ang.).
  12. Piotr Kuczkowski, Polska - Tahiti 5:0, 26.05.2019 [online], laczynaspilka.pl, 26 maja 2019 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  13. PAP, Nicola Zalewski i Adam Buksa powołani do reprezentacji Polski [online], sport.dziennik.pl, 16 sierpnia 2021 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  14. Maciej Piasecki, Wysokie zwycięstwo Biało-Czerwonych w San Marino. Sensacyjny gol gospodarzy [online], natemat.pl, 5 września 2021 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  15. PZPN, Powołania na październikowe mecze reprezentacji Polski [online], laczynaspilka.pl, 20 września 2021 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  16. Kadra Sousy bez młodej gwiazdy. "Wspieramy go" [online], sport.interia.pl, 4 października 2021 [dostęp 2022-03-22] (pol.).
  17. PZPN - Łączy nas piłka [online], www.laczynaspilka.pl [dostęp 2022-11-11].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy