Niszczyciele rakietowe typu Almirante Brown

Niszczyciele rakietowe typu
Almirante Brown

„La Argentina”
Kraj budowy	Niemcy
Użytkownicy	Armada de la República Argentina
Stocznia	Blohm + Voss
Wejście do służby	1983–1984
Zbudowane okręty	4
Okręty w służbie	4
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	3360 ts pełna
Długość	125,9 m
Szerokość	14,0 m
Zanurzenie	5,8 m
Napęd	4 turbiny gazowe w układzie COGOG, 2 śruby
Prędkość	30,5 węzła
Załoga	200
Uzbrojenie	• 8 pocisków pokr. MM40 Exocet • 1×VIII wyrzutnia 8 pocisków przeciwlotniczych Aspide (24 pociski) • 1 działo uniwersalne kalibru 127 mm • 8 dział plot. 40 mm (4×II) • 6 wt 324 mm (2×III) (18 torped)
Wyposażenie lotnicze	1–2 śmigłowce AS-555-SN Fennec

Niszczyciele rakietowe typu Almirante Brown (MEKO 360H2) – typ czterech argentyńskich niszczycieli rakietowych, zbudowanych w latach 80. XX wieku dla Marynarki Wojennej Argentyny przez niemiecką stocznię Blohm + Voss.

Wyporność pełna okrętów wynosi około 3360 ton, napęd stanowią turbiny gazowe w układzie COGOG pozwalające na osiąganie prędkości ponad 30 węzłów. Uzbrojenie główne stanowi działo uniwersalne kalibru 127 mm, osiem wyrzutni pocisków przeciwokrętowych MM40 Exocet i wyrzutnia pocisków przeciwlotniczych bliskiego zasięgu Aspide. Okręty przenoszą do dwóch śmigłowców.

Historia

„Sarandí”

Okręty projektu MEKO 360 zostały opracowane jako prywatne przedsięwzięcie zachodnioniemieckiej stoczni Blohm + Voss w ramach modułowej rodziny uniwersalnych okrętów różnej wielkości MEKO. Pierwszym okrętem z tej rodziny była zbudowana dla Nigerii fregata „Aradu” (MEKO 360H), zamówiona w 1977 roku. Okręty zmodyfikowanego projektu MEKO 360H2 zostały następnie zamówione przez Argentynę, rozbudowującą i unowocześniającą swoją marynarkę w latach 70. Ich budowę autoryzował plan Dowództwa Generalnego Marynarki Wojennej, zatwierdzony dekretem nr 956 S z 28 marca 1974 roku. Początkowo Argentyna zamówiła 11 grudnia 1978 roku sześć okrętów tego typu, z czego cztery miały być zbudowane we własnej stoczni z pomocą niemiecką, lecz ostatecznie w 1980 roku zmieniła zamówienie na cztery okręty MEKO 360 budowane w Niemczech i sześć mniejszych korwet typu MEKO 140, budowanych we własnej stoczni. Okręty typu MEKO 360 klasyfikowane są w Argentynie jako niszczyciele (hiszp. destructor), aczkolwiek część literatury z uwagi na umiarkowane rozmiary i uzbrojenie określa je jako fregaty.

Dla okrętów wybrano siłownię z turbin gazowych produkcji brytyjskiej, takich samych jak w znajdujących się już w marynarce Argentyny dwóch niszczycieli rakietowych brytyjskiego typu 42. Systemy uzbrojenia wybrano włoskie, z wyjątkiem używanych już w Argentynie francuskich pocisków przeciwokrętowych Exocet, a radary i wyposażenie elektroniczne – holenderskie. Stępki pod budowę okrętów położono w stoczni Blohm + Voss w Hamburgu w latach 1980–82, wodowano je w latach 1981–82, a weszły do służby argentyńskiej w latach 1983–1984.

Okręty

Niszczyciele typu Almirante Brown

Nazwa	Numer	Położenie stępki	Wodowanie	Wejście do służby
Almirante Brown	D 10	8 września 1980	28 marca 1981	26 stycznia 1983
La Argentina	D 11	30 marca 1981	25 września 1981	4 maja 1983
Heroína	D 12	24 sierpnia 1981	17 lutego 1982	31 października 1983
Sarandí	D 13	9 marca 1982	31 sierpnia 1982	16 kwietnia 1984

Opis konstrukcji

Architektura i kadłub

„Heroina”

„Almirante Brown” od rufy

Okręty mają gładkopokładowy kadłub, przy czym dolna kondygnacja nadbudówek na dziobie i rufie stanowi nadbudowę, ze ścianami stanowiącymi przedłużenie burt. Burty mają na większości długości załamanie wzdłużne. Na pokładzie dziobowym umieszczona jest wieża armaty uniwersalnej kalibru 127 mm, a dalej, na piętrze nadbudówki, dwie wieże działek przeciwlotniczych kalibru 40 mm obok siebie. Całe śródokręcie zajmuje długa grupa nadbudówek, kończąca się hangarem dla śmigłowca, a pokład rufowy mieści lądowisko, z otwartym po bokach i od rufy pokładem roboczym pod nim. Przednia ściana nadbudówki dziobowej jest nachylona, zwieńczona szerokim przeszklonym pomostem dowodzenia. Na dachu nadbudówki dziobowej znajduje się piramidowy maszt, z jajowatą osłoną radaru artyleryjskiego na szczycie i masztem palowym za nim. Główny maszt na śródokręciu ma formę litery T w widoku z przodu. Bezpośrednio za nim, pośrodku długości okrętu, znajdują się obok siebie dwa charakterystyczne lekko rozchylone na boki opływowe kominy. Dalej w kierunku rufy na dachu nadbudówki znajduje się pudełkowata podstawa dla radarów, a za nią wyrzutnia pocisków przeciwlotniczych Aspide.

Wyporność okrętów podawana jest na ogół: standardowa 2900, a pełna 3360 ts (ton angielskich). Nowsze źródło podaje wyporność standardową 2947, a pełną 3667 ts. Długość całkowita wynosi 125,9 m, a między pionami 119 m. Szerokość wynosi 14 m lub według innych publikacji, 15 m. Zanurzenie maksymalne sięga 5,8 m.

Załoga składa się z 200 ludzi, w tym 26 oficerów.

Uzbrojenie

Widoczne uzbrojenie artyleryjskie. Na dachu pomostu dalocelownik LIROD i radar ZW06

Uzbrojenie rakietowe przede wszystkim stanowi osiem wyrzutni pocisków przeciwokrętowych MM 40 Exocet, o zasięgu do 70 km i głowicy o masie 165 km. Umieszczone są w dwóch blokach po cztery wyrzutnie we wspólnej prostopadłościennej obudowie, ustawionych na pokładzie nadbudówki przed kominem, ukośnie w kierunku do przodu, przy tym wyrzutnie lewoburtowe wystrzeliwują pociski na prawą burtę i na odwrót.

Przeciwlotnicze uzbrojenie rakietowe służy jedynie do bliskiej obrony i stanowi je kontenerowa ośmioprowadnicowa wyrzutnia Selenia Albatros dla pocisków przeciwlotniczych krótkiego zasięgu Aspide, na dachu nadbudówki na rufie. Oprócz ośmiu pocisków w wyrzutni, dalsze 16 jest przechowywane w pudełkowatej nadbudówce stanowiącej podstawę do radarów. Pociski naprowadzane są półaktywnie radarowo, mogą służyć do zwalczania celów w odległości do 13 km, na wysokościach od 15 do 5000 m, a masa głowicy wynosi 30 kg.

Główne uzbrojenie artyleryjskie stanowi automatyczne działo uniwersalne kalibru 127 mm OTO Melara o długości lufy 54 kalibry (L/54) w wieży na dziobie. Strzela pociskami o masie 32 kg, donośność do celów morskich wynosi 23 km, do celów powietrznych 7 km, szybkostrzelność 45 strz/min. Zapas amunicji do takiej samej armaty na analogicznym okręcie nigeryjskim projektu MEKO 360H wynosi 460 nabojów. Uzbrojenie to uzupełnia osiem automatycznych armat przeciwlotniczych 40 mm Breda/Bofors L/70 w czterech dwudziałowych wieżach, po bokach na pierwszym piętrze nadbudówki dziobowej i po bokach hangaru na rufie. Strzelają pociskami o masie 0,96 kg, donośność do celów morskich wynosi 12,6 km, do celów powietrznych 4 km, szybkostrzelność 300 strz/min. Zapas amunicji na analogicznym okręcie nigeryjskim wynosi 10 752 nabojów. Dodatkowo okręty mają dwa działka kalibru 20 mm Oerlikon. Ogień armaty uniwersalnej kierowany jest radarem, a ogień dział przeciwlotniczych dwoma dalocelownikami radarowo-optronicznymi, na dziobie i rufie.

Broń podwodną stanowi sześć wyrzutni torpedowych ILAS 3 kalibru 324 mm przeciw okrętom podwodnym (dwie potrójne, umieszczone na pokładzie na śródokręciu), z zapasem 18 torped. Wystrzeliwano z nich torpedy Whitehead A 244, o zasięgu do 7 km. Wcześniejsze publikacje wskazywały torpedy Mk 46.

Okręty mogą przenosić do dwóch śmigłowców, przeznaczonych przede wszystkim do walki z okrętami podwodnymi. Przewidywano początkowo dla nich specjalizowane śmigłowce przeciwpodwodne Westland Lynx, lecz po wojnie o Falklandy Wielka Brytania odmówiła ich sprzedaży, co osłabiło możliwości okrętów pod tym względem. Planowany następnie zakup włoskich śmigłowców AB 212 nie doszedł do skutku ze względów finansowych. W efekcie, na okrętach używane były dwa francuskie lekkie śmigłowce SA-319B Alouette III. Od przełomu XX/XXI wieku używane są lekkie śmigłowce AS 555 Fennec, w liczbie jednego na okręt (Argentyna w 2002 roku posiadała ich cztery, zakupione w 1996 roku). Śmigłowce SA-319B i AS 555 wyposażone są w radar i mogą przenosić po dwie torpedy przeciw okrętom podwodnym. Od 2005 roku po modernizacji operują z nich także średnie śmigłowce SH-3 Sea King.

Napęd

Napęd stanowią cztery turbiny gazowe w systemie COGOG (pracujące rozłącznie), napędzające dwie śruby, w tym dwie turbiny mocy bojowej Rolls-Royce Olympus TM3B i dwie turbiny marszowe dla prędkości ekonomicznej Rolls-Royce Tyne RM1C. Turbiny mocy bojowej rozwijają moc łączną 51 800 hp (38 627 kW), a turbiny marszowe 10 200 hp (7606 kW). Prędkość maksymalna wynosi 30,5 węzła. Zasięg przy prędkości ekonomicznej 18 węzłów wynosi 4500 mil morskich.

Wyposażenie

„Almirante Brown” od dziobu

• Radar dozoru ogólnego Signaal DA08A (na platformie za kominem, pracujący w paśmie F, o zasięgu do 204 km dla celu o SPO 2 m²)
• radar dozoru nawodnego Signaal ZW06 (na dachu pomostu bojowego, pasmo I)
• radar nawigacyjny Decca 1226 (pasmo I)
• radar śledzenia celów Signaal STIR (na platformie za kominem, pracujący w pasmach I/J/K, o zasięgu do 140 km dla celu o SPO 1 m²)
• radar kierowania ogniem Signaal WM25 (w jajowatej osłonie na maszcie piramidowym na dachu nadbudówki dziobowej)
• 2 dalocelowniki radarowo-optroniczne Signaal LIROD kierowania ogniem działek 40 mm (na dachu pomostu bojowego i hangaru)
• sonar Atlas Elektronik 80 (DSQS-21BZ) (średniej częstotliwości, w kadłubie)
• system informacji bojowej Signaal SEWACO
• system łączności Link 10/11

Ze środków walki elektronicznej, okręty mają systemy rozpoznania i przeciwdziałania Sphinx i Scimitar, podwójną wyrzutnie pułapek CSEE Dagaie, dwie 20-lufowe wyrzutnie celów pozornych Breda 105 mm SCLAR oraz holowany wabik przeciwtorpedowy Graseby G1738. Również z armaty można wystrzeliwać cele pozorne.

Bibliografia

• World Navies Today: Argentina. (ang.).
• Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
• IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).
• John Jordan: An illustrated guide to modern destroyers. Londyn: Salamander Books, 1986. ISBN 0-86101-203-8.