Przejdź do zawartości

Okrzeszyn (województwo dolnośląskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Okrzeszyn
wieś
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Powiat

kamiennogórski

Gmina

Lubawka

Liczba ludności (III 2011)

206[2]

Strefa numeracyjna

75

Kod pocztowy

58-420[3]

Tablice rejestracyjne

DKA

SIMC

0190510

Położenie na mapie gminy Lubawka
Mapa konturowa gminy Lubawka, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Okrzeszyn”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Okrzeszyn”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Okrzeszyn”
Położenie na mapie powiatu kamiennogórskiego
Mapa konturowa powiatu kamiennogórskiego, blisko dolnej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Okrzeszyn”
Ziemia50°36′46″N 16°01′32″E/50,612778 16,025556[1]

Okrzeszyn (niem. Albendorf[4]) – wieś w Polsce, położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kamiennogórskim, w gminie Lubawka, w tzw. Worku Okrzeszyńskim, nad potokiem Szkło, przy granicy polsko-czeskiej.

Podział administracyjny

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa jeleniogórskiego.

12 listopada 1946 nadano miejscowości polską nazwę Okrzeszyn[4]; wcześniej funkcjonowała nazwa Albinów.

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Okrzeszyn leży w Sudetach Środkowych, w obniżeniu pomiędzy Górami Kruczymi a Zaworami. Jedyne połączenie z resztą kraju wiedzie przez Uniemyśl. Na południu, po stronie czeskiej leżą Petříkovice[5].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Średniowiecze

[edytuj | edytuj kod]

Okrzeszyn został założony prawdopodobnie przez Czechów w XI wieku. Według niepotwierdzonej legendy bracia Albert i Bertold Brueckne mieli w tej okolicy utworzyć hutę szkła, a po jej zniszczeniu, czy upadku, dwie wsie miały zostać nazwane od ich imion − Albendorf (Okrzeszyn) i Berthelsdorf (Uniemyśl). Miejscowość leżała na terenach, które na mocy układu z 23.08.1283 r. książę świdnicki Bolko I Surowy otrzymał od króla Czech Wacława II i wcielił do swego księstwa. Pod koniec XIII w. jako własność księstwa świdnickiego, został podarowany cystersom z Krzeszowa i pozostawał w ich posiadaniu aż do kasaty zakonu w 1810 roku. Cystersi otrzymali od księcia Bolka II przywilej na prowadzenie tu poszukiwań górniczych w 1343 r., jednak raczej nie prowadzono tu w tym czasie żadnych prac. W 1352 r. książę potwierdził ten przywilej. Opat Mikołaj II w roku 1362 wybudował we wsi kościół. Po śmierci księcia Bolka II i jego żony Agnieszki Habsburżanki wieś wraz z całym księstwem powróciła do Czech, jako wiano księżniczki świdnickiej Anny, małżonki cesarza Karola IV, pozostając nadal własnością klasztoru. Przed 1400 rokiem w Okrzeszynie było wolne sołectwo, należące do klasztoru, z którego pobierano aż 3 marki rocznego czynszu.

XVII-XVIII w.

[edytuj | edytuj kod]

Protestantyzm nie przyjął się we wsi będącej we władaniu klasztoru. Na większą skalę Okrzeszyn zaczął się rozwijać dopiero w końcu XVII wieku, lub na początku XVIII wieku. Powstała tu szkoła katolicka, a podstawą rozkwitu wsi stało się tkactwo chałupnicze oraz wydobycie i obróbka kamienia. W 1765 r. wartość majątku klasztornego w Okrzeszynie wynosiła 6046 talarów. Mieszkało tu 33 kmieci, 6 zagrodników i 81 chałupników.

Po XVIII w.

[edytuj | edytuj kod]

W XIX w. w Okrzeszynie znajdowała się kopalnia węgla kamiennego; w miejscowości funkcjonowała wówczas gorzelnia i browar. Upadek Okrzeszyna nastąpił po 1945 roku, kiedy zamknięto przejście graniczne, utrudniając tym samym ruch turystyczny.

Ruda uranu

[edytuj | edytuj kod]

Od 1947 r. teren wokół Okrzeszyna był obiektem poszukiwań rud uranu. Częściowo uruchomiono kopalnię uranu Okrzeszyn[6].

Koleje

[edytuj | edytuj kod]

Od 1889 r. Okrzeszyn stanowił stację końcową nieczynnej już linii kolejowej nr 330 wiodącej z Kamiennej Góry. Linia ta została zbudowana przez spółkę akcyjną Ziederthalbahn (pol. Kolejka Zadrnańska), po II wojnie światowej włączono ją w struktury PKP. Do 1954 r. kursowały na niej pociągi pasażerskie, a do 1959 r. – towarowe. Popadającą w ruinę trakcję kolejową rozebrano w 1973 roku. W północnej części wsi zachował się ceglany budynek stacyjny.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są obiekty[7]:

Inne zabytki:

  • kaplica Lutra
  • Monolitowy krzyż kamienny, nieznanej daty ani pochodzenia. Pojawiająca się czasem hipoteza, że jest to tzw. krzyż pokutny, jest wyłącznie przypuszczeniem nie opartym na żadnych dowodach i jest wyrazem zdarzającego się, nieuprawnionego utożsamiania wszystkich starych monolitowych kamiennych krzyży, z krzyżami pokutnymi.
  • dwór nr 18, z 1794 r., późnobarokowy, nakryty dwuspadowym dachem naczółkowym,
  • dawna stacja kolejowa, murowana z końca XIX w.

Turystyka

[edytuj | edytuj kod]

Przez Okrzeszyn prowadzą szlaki turystyczne:

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 92078
  2. GUS: Ludność – struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 856 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. a b Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262).
  5. Sudety Środkowe, mapa w skali 1:40 000, Wydawnictwo Turystyczne "Plan", Jelenia Góra, 2017, wydanie VI, ISBN 978-83-7868-341-4
  6. Wg różnych danych, mimo pewnego zaawansowania w budowie, nigdy jednak nie podjęła wydobycia (Tomasz Rzeczycki. Kopalnia Okrzeszyn — chybiona inwestycja. „Sudety”. 12(81), s. 16–17, grudzień 2007. ), lub wydobyła określone ilości rudy (Wydobycie i przerób rudy uranu w Polsce w latach 1948-72. Energetyka Jądrowa – Narodowe Centrum Badań Jądrowych www.atom.edu.pl. [dostęp 2018-02-13].)
  7. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 59. [dostęp 2012-08-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Góry Kamienne, T. 9, pod red. Marka Staffy, s. 149–155; Wydawnictwo I-BIS, Wrocław, 1996

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy