Przysadki odwłokowe
Przysadki odwłokowe (cerci, l.poj. cercus) przydatki odwłokowe, szczecinki odwłokowe[1] – przysadki jedenastego segmentu (pierścienia) odwłokowego owadów, zawiązujące się po stronie brzusznej (wentralnej), a następnie przemieszczające się na stronę grzbietową (dorsalną), gdzie leżą w błonie między epiproktem a paraproktem, tuż za dziesiątym pierścieniem. Przysadki odwłokowe mogą wtórnie przesuwać się na dziesiąty segment przy jednoczesnej redukcji jedenastego.
Przysadki odwłokowe u owadów są długie, cienkie, członowane (np. u szczeciogonków) lub jednoczłonowe (ważki, prostoskrzydłe, termity, niektóre widłogonki). Przydatki odwłokowe to głównie narządy zmysłu dotyku i słuchu, u jętek tworzą wraz z wicią końcową aparat pomocniczy w locie spadochronowym, natomiast u skorków są wykształcone w postaci ruchliwych szczypiec. U niektórych larw ważek (Zygoptera) przekształcają się w płatowate skrzelotchawki. W zasadzie przysadki odwłokowe nie występują u owadów z przeobrażeniem zupełnym, jakkolwiek u ich larw mogą być dobrze rozwinięte (np. chrząszcze Adephaga).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Aneta Bylak, Ewa Kukuła, Jętka Cloëon dipterum (Linnaeus, 1761) w Bieszczadzkim Parku Narodowym, „Roczniki Bieszczadzkie”, 24, 2016, s. 299.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Józef Razowski: Słownik entomologiczny. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1987. ISBN 83-01-07907-X.
