Przejdź do zawartości

Rada Wojenna (II RP)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Rada Wojenna – organ doradczy Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie głównych spraw wojskowych, a w szczególności zasadniczych ustaw oraz ważnych zmian w uzbrojeniu i zaopatrzeniu oraz systemie organizacji Wojska Polskiego II RP.

Rada Wojenna (1925)

Rada Wojenna została ustanowiona dekretem Naczelnego Wodza, marszałka Polski Józefa Piłsudskiego z 7 stycznia 1921 roku o Organizacji Najwyższych Władz Wojskowych (Rady Wojennej i Ministerstwa Spraw Wojskowych). Dekret określał tymczasowe, „tytułem próby”, zasady organizacji Rady Wojennej i Ministerstwa Spraw Wojskowych, i miał obowiązywać „do czasu ustawowego zatwierdzenia organizacji Najwyższych Władz Wojskowych”[1][2].

Zadaniem Rady Wojennej było nadawanie ogólnych kierunków działania w zakresie stanowienia prawa, dotykającego bezpośrednio problemów obrony Państwa oraz rozwoju Sił Zbrojnych, tak pod względem uzbrojenia, wyposażenia, jak i organizacji. Uchwały Rady Wojennej były ogólnymi wytycznymi dla działalności Ministerstwa Spraw Wojskowych. Rada Wojenna zastąpiła Radę Wojskową powołaną 6 marca 1919 roku przez Ministra Spraw Wojskowych generała Józefa Leśniewskiego.

Stanisław Wojciechowski, przewodniczący Rady Wojennej
Józef Piłsudski, przewodniczący Ścisłej Rady Wojennej

Przewodniczącym Rady Wojennej był Prezydent RP, a członkami:

  • Minister Spraw Wojskowych, jako I wiceprzewodniczący,
  • generał przewidziany na Naczelnego Wodza w czasie wojny, jako II wiceprzewodniczący,
  • szef Sztabu Generalnego,
  • Wiceminister,
  • I zastępca szefa Sztabu Generalnego,
  • II zastępca szefa Sztabu Generalnego,
  • generałowie przewidziani na dowódców armii w czasie wojny i funkcjonujący w czasie pokoju jako inspektorzy armii,
  • generałowie, w liczbie nieprzekraczającej 3, wyznaczani specjalnie co roku przez Ministra Spraw Wojskowych.

10 lipca 1921 minister spraw wojskowych powołał gen. broni Józefa Hallera oraz generałów poruczników Józefa Leśniewwskiego i Gustawa Zygadłowicza na członków Rady Wojennej[3].

W listopadzie 1925 roku kierownik Ministerstwa Spraw Wojskowych, generał dywizji Stefan Majewski powołał na członków Rady Wojennej, na przeciąg jednego roku, generałów dywizji: Kazimierza Sosnkowskiego, Jana Romera i Władysława Sikorskiego.

Generał przewidziany na Naczelnego Wodza w czasie wojny, będący jednocześnie I wiceprzewodniczącym Rady Wojennej, dysponował własnym organem pracy w postaci Ścisłej Rady Wojennej, której przewodniczył.

Ścisła Rada Wojenna była ośrodkiem kierowniczym w zakresie „przygotowań wojennych, planów operacyjnych i obrony kraju”, a także ciałem opiniującym dowódców – od dowódców pułków wzwyż.

Do 14 grudnia 1922 roku przewodniczącym Rady Wojennej i Ścisłej Rady Wojennej był marszałek Polski Józef Piłsudski, który urząd Naczelnika Państwa łączył z funkcją Naczelnego Wodza. Po wyborze Gabriela Narutowicza na urząd Prezydenta RP, Józef Piłsudski zachował funkcje generała przewidzianego na Naczelnego Wodza w czasie wojny, I wiceprzewodniczącego Rady Wojennej i przewodniczącego Ścisłej Rady Wojennej. Od połowy 1923 roku, kiedy marszałek wycofał się z życia publicznego, stanowisko pozostawało nieobsadzone[4].

Członkami Ścisłej Rady Wojennej, poza przewodniczącym, byli szef Sztabu Generalnego i generałowie przewidziani na dowódców armii w czasie wojny, i funkcjonujący w czasie pokoju jako inspektorzy armii oraz II zastępca szefa Sztabu Generalnego, jako szef Biura Ścisłej Rady Wojennej, lecz bez prawa głosu decydującego. W posiedzeniach Ścisłej Rady Wojennej mógł uczestniczyć Minister Spraw Wojskowych, według swojego uznania i potrzeby.

Organem pracy przewodniczącego było Biuro Ścisłej Rady Wojennej.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dziennik Rozkazów Tajnych Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 T z 10 lutego 1921 roku, poz. 26
  2. Dariusz Wizor. „Najwyższe władze wojskowe w strukturach politycznych II Rzeczypospolitej (1918–1939)”, s. 39, 1994. 
  3. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych R. 2 Nr 31 z 6 sierpnia 1921 s. 1272
  4. Dariusz Wizor. „Najwyższe władze wojskowe w strukturach politycznych II Rzeczypospolitej (1918–1939)”, s. 46, 1994. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy