Przejdź do zawartości

Sensō-ji

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sensō-ji
浅草寺
Ilustracja
Państwo

 Japonia

Miejscowość

Tokio

Wyznanie

buddyzm

Rodzaj

świątynia buddyjska

Historia
Data budowy

645

Położenie na mapie Tokio
Mapa konturowa Tokio, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Sensō-ji浅草寺”
Położenie na mapie Japonii
Mapa konturowa Japonii, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Sensō-ji浅草寺”
Położenie na mapie prefektury Tokio
Mapa konturowa prefektury Tokio, po prawej znajduje się punkt z opisem „Sensō-ji浅草寺”
Ziemia35°42′53,0″N 139°47′48,3″E/35,714722 139,796750
Strona internetowa
Wewnętrzne sanktuarium (naijin) widziane z zewnętrznego sanktuarium (gejin); w centralnej części znajduje się miniaturowa świątynka (zushi)[1][a], w której jest ukryta statuetka (hibutsu-honzon) boginii Kannon[2][3]

Sensō-ji (jap. 浅草寺) – najstarsza świątynia buddyjska w Tokio, położona w dzielnicy Taitō, ważne centrum kultu poświęcone bogini (bosatsu 菩薩) miłosierdzia, współczucia i życzliwości Kannon (także Kanzeon)[1][4]. Bierze ona na siebie cierpienie i pomaga odzyskać siły utracone w walce. Świątynia jest jedną z głównych atrakcji turystycznych stolicy Japonii, przyciąga co roku ok. 30 mln odwiedzających[5][b].

Nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pełna nazwa świątyni: 金龍山浅草寺 Kinryū-zan Sensō-ji. W użyciu także Asakusa-dera, Asakusa Kannon (popularnie: Asakusa). Złożenie zapisane znakami 浅草寺 jest czytane po sinojapońsku Sensō-ji, a po japońsku Asakusa-dera[2].

Na terenie tego buddyjskiego kompleksu świątynnego, w północno-wschodniej części – tuż obok głównego pawilonu Kannon-dō – znajduje się chram shintō o nazwie Asakusa-jinja[2].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Wczesnym rankiem 18 marca 628 roku bracia Hamanari i Takenari Hinokuma łowili siecią ryby w rzece Sumida (wówczas nazywała się Miyato) i wyłowili posążek jakiejś postaci. Nie wiedzieli, co to jest i wrzucili go z powrotem do wody. Następnie zmieniali kilkakrotnie miejsce połowu, ale zamiast ryb wyławiali wciąż ten sam posążek, aż w końcu zabrali go ze sobą do domu[2].

Wódz ich wioski, Nakamoto Haji (lub Haji no Matsuchi)[c], rozpoznał, iż jest to posążek bosatsu Kannon (Bogini Miłosierdzia – skt. Awalokiteśwara Bodhisattwa). Następnego dnia przebudował swój dom w małą świątynkę i poświęcił resztę życia buddyzmowi[2].

Tuż po pojawieniu się statuetki Kannon, w ciągu jednej nocy wyrosło w okolicy tysiąc sosen, a po trzech dniach znaleziono w tym lesie smoka o złotej łusce, który przybył z nieba. Dało to początek „górskiej” nazwie (sangō)[d] świątyni „Kinryūzan” (Góra/Świątynia Złotego Smoka; napis ten widnieje na bramach Kaminari-mon i Hōzō-mon). Do dziś świątynny taniec wykonywany w Sensō-ji nazywa się „kinryū-no-mai” (taniec złotego smoka) jako główne wydarzenie ceremonii Honzon-Jigen-e[2].

Asakusa była wówczas małą wioską rybacką, położoną u ujścia rzeki do morza na rozległym pustkowiu regionu Musashino[e]. Rozwijała się jednak szybko, gdyż coraz więcej ludzi przybywało, aby czcić Kannon, boginię miłosierdzia. W 645 roku kapłan buddyjski o imieniu Shōkai przybył z pielgrzymką do tego regionu i zbudował pawilon dla Kannon, ale po objawieniu, którego doznał we śnie, postanowił ukryć posążek, który do dziś nigdy nie był wystawiany. W połowie IX wieku mistrz Ennin (794–864, pośmiertnie: Jikaku daishi) wykonał kopię statuetki, którą umieszczono w centrum wewnętrznego sanktuarium do wystawiania publicznego[6][2].

W okresie Kamakura (1185–1333) siogunowie okazywali wielkie oddanie Sensō-ji, a jej znaczenie rosło. Stopniowo kolejne wybitne postacie, w tym dowódcy wojskowi i ludzie kultury, szli za ich przykładem. W 1590 roku Ieyasu Tokugawa, wybrał Sensō-ji jako świątynię tytularną rodu, w której odbywały się ich modlitwy. Również kolejni siogunowie rodu Tokugawa często odwiedzali Sensō-ji, a wiara w Kannon rozprzestrzeniła się wśród zwykłych ludzi w okresie Edo (1603–1867). W przeszłości świątynia była związana z sektą buddyzmu Tendai. Obecnie jest w gestii sekty Shō-Kannon[6].

Od końca XVIII wieku do XIX wieku miasto Edo rozwinęło się pod względem ludności w jedno z największych na świecie, o charakterystycznej kulturze z dzielnicą Asakusa jako jej centrum.

Kompleks świątynny

[edytuj | edytuj kod]

Wchodząc na teren świątyni, przechodzi się najpierw przez Kaminari-mon (Bramę Gromu; formalna nazwa: Fūraijin-mon, główna brama strzeżona przez bogów wiatru i grzmotów), zewnętrzną bramę świątyni oraz symbol dzielnicy Asakusa. We wnękach po obu stronach bramy znajdują się figury Raijina (boga gromu) i Fūjina (boga wiatru). Została ona zbudowana po raz pierwszy w 942 roku przez dowódcę wojskowego Kinmasę Taira[2][7].

Następnie idzie się wąską alejką prowadzącą do głównego pawilonu świątyni. Nazywa się ona omotesandō[1], ale w tym przypadku z biegiem stuleci stała się pasażem handlowym o powszechnie znanej nazwie Nakamise-dōri. Ma on długość ok. 250 m i jest wypełniony po obu stronach straganami. Oprócz typowych japońskich pamiątek, takich jak yukata, czy wachlarze, są tam tradycyjne lokalne przekąski i słodycze. Uliczka powstała w latach 1688–1735, kiedy okolicznym mieszkańcom udzielono pozwolenia na zakładanie sklepów na drodze prowadzącej do świątyni[2][8].

Pasaż sklepików kończy się przy drugiej bramie świątyni, Hōzō-mon (Brama Skarbiec). Pierwotnie była zwana Niō-mon, ale po odbudowie w 1964 roku zmieniono nazwę, ponieważ służy ona również jako tradycyjne miejsce przechowywania świętych pism i skarbów świątynnych[9].

Główny budynek świątyni, Kannon-dō, i pięciopiętrowa pagoda znajdują się za bramą Hōzō-mon. Pagodę i bramę, podobnie jak Kaminari-mon, zbudował w 942 roku Kinmasa Taira. Ich obecny wygląd jest wynikiem rekonstrukcji dokonanych po II wojnie światowej[2].

Chram shintō, Asakusa-jinja, zbudowany w 1649 roku przez Iemitsu Tokugawę, stoi kilkadziesiąt metrów od głównego budynku świątyni[2].

Z biegiem lat teren ten i obiekty sakralne przechodziły liczne zmiany, a dwukrotnie były prawie całkowicie zniszczone: wskutek trzęsienia ziemi w 1923 roku i podczas II wojny światowej[2].

Festiwale

[edytuj | edytuj kod]

W ciągu roku różnego rodzaju uroczystości, święta i festiwale odbywają się w świątyni i jej otoczeniu. W dniach 17 i 18 marca organizowany jest festiwal Honzon-Jigen-e dla uczczenia pojawienia się Kannon w 628 roku. Jest on obecnie traktowany jako rodzaj prologu do Sanja Matsuri (Festiwalu Trzech Chramów)[10] organizowanego w trzeci piątek, sobotę i niedzielę maja dla upamiętnienia obu rybaków i wodza wioski – „założycieli" świątyni. Festiwal gromadzi rzesze ludzi z bardzo różnych środowisk społecznych, które na co dzień żyją daleko od siebie. Oprócz rzemieślników, artystów, przebranych aktorów, swoją obecność zaznaczają także przedstawiciele gangów yakuza, którzy prezentują w czasie festiwalu swoje liczne tatuaże[11][12].

Inne wydarzenia to m.in. odbywający się od 1981 roku, obok świątyni, sierpniowy Asakusa Samba Carnival[13][14][f] i grudniowy festiwal Osame no Kannon Goennichi, połączony z Hagoita-ichi (targ Hagoita), podczas którego sprzedawane są bogato zdobione, drewniane rakietki (hagoita) używane w tradycyjnej, ale już zanikającej, noworocznej grze dziewcząt o nazwie hanetsuki. Tradycyjne wersje przedstawiają aktorów teatru kabuki i eleganckie piękności z minionych wieków, ale można również znaleźć wizerunki gwiazd filmu i TV, zapaśników sumō, czy nawet postaci z anime[15][16].

Galeria

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zushi tu nazywa się Gokūden i zawiera dwie statuetki Kannon: tę oryginalną w górnej części, nigdy nie pokazywaną, w dolnej – duplikat wykonany przez mnicha Ennina (794–864).
  2. W piśmiennictwie polskim dot. Japonii przyjęto słowo „chram” jako tłumaczenie jinja (shintō), a słowo „świątynia” – buddyjskiej tera (o-tera, -ji). Podobnie jest w innych językach, w tym w języku angielskim: jinja → „shrine”, tera → „temple”.
  3. W zależności od źródła jest on przywódcą, zarządcą wioski lub bogatym właścicielem ziemskim, który dowiedziawszy się o rybakach i znalezisku, przekonał ich do buddyzmu, któremu wszyscy trzej poświęcili swoje życie.
  4. Sangō – świątynie są metaforycznie nazywane „górami”, nawet gdy są usytuowane na dnie doliny. Liczby używane do ich liczenia noszą końcowe -san lub -zan (山), stąd nazwa sangō. Tradycja ta sięga czasów, gdy świątynie były przede wszystkim klasztorami celowo budowanymi na odległych obszarach górskich.
  5. Obszar obejmujący dzisiejsze prefektury: Tokio i Saitama. Rozciąga się pomiędzy rzekami Tama i Ara. Płaska część historycznej prowincji Musashi.
  6. W Brazylii żyje największa na świecie diaspora japońska.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Kenkyusha's New Japanese-English Dictionary. Tokyo: Kenkyusha Limited, 1991, s. 321, 730, 1170, 1433, 2066. ISBN 4-7674-2015-6.
  2. a b c d e f g h i j k l Visit. Sensouji, 2016. [dostęp 2020-02-28]. (ang.).
  3. Momoo Yamaguchi: 英語で伝える江戸の文化・東京の観光. 三修社 Sanshusha, 2017. s. 120, 121. [dostęp 2020-03-01]. (ang. • jap.).
  4. 新明解国語辞典. Tokyo: Sanseido Co., Ltd., 2018, s. 317. ISBN 978-4-385-13107-8.
  5. Kimie Osawa: Asakusa Sensōji Temple: An Introduction To Japanese Buddhism. MATCHA, Inc., 2015. [dostęp 2020-02-28]. (ang.).
  6. a b Shinjō Kamimura: Sensōji. The Asakusa Kannon Temple. [dostęp 2020-02-28]. (ang.).
  7. 雷門(風雷神門). Sensouji, 2016. [dostęp 2020-02-29]. (jap.).
  8. 仲見世. Sensouji, 2016. [dostęp 2020-02-29]. (jap.).
  9. 宝蔵門(仁王門). Sensouji, 2016. [dostęp 2020-02-29]. (jap.).
  10. 三社祭. Sensouji, 2016. [dostęp 2020-02-29]. (jap.).
  11. Sanja Matsuri. Japan Experience, 2014. [dostęp 2020-02-22]. (ang.).
  12. Honzon-jigen-e at Sensoji Temple, Tokyo (浅草寺 本尊示現会) – Mar 17-18. Traveling Traditional Japan, 2020. [dostęp 2020-02-22]. (ang.).
  13. 38th Asakusa Samba Carnival. Tokyo Convention & Visitors Bureau. [dostęp 2020-02-27]. (ang.).
  14. Asakusa Samba Carnival 2020. japanistry.com. [dostęp 2020-02-27]. (ang.).
  15. Hagoita Ichi Fair. Japan National Tourism Organization. [dostęp 2020-02-28]. (ang.).
  16. 納めの観音ご縁日・羽子板市. Sensouji, 2016. [dostęp 2020-02-29]. (jap.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy