Przejdź do zawartości

Sojuz 7K-T

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sojuz 7K-T
Ilustracja
Producent

OKB-1

Operator

ZSRR

Państwo pochodzenia

 ZSRR

Zastosowanie

Lot 2 kosmonautów na orbitę okołoziemską w ramach programu Salut/Ałmaz

Poprzednik

Sojuz 7K-OKS

Produkcja
Stan obecny

wycofany

Liczba wszystkich lotów

30

Liczba udanych lotów

29

Liczba nieudanych lotów

1

Pierwszy lot

1972 (Kosmos 496)

Ostatni lot

1981 (Sojuz 40)

Dane techniczne
Zasilanie

akumulatory

Sojuz 7K-T (ros. Союз 7К-Т) – druga generacja pojazdów kosmicznych Sojuz, wykorzystywana w ramach programu Salut/Ałmaz, wprowadzona po katastrofie lotu Sojuz 11 w 1971. W przeciwieństwie do wersji 7K-OKS mogła na swoim pokładzie pomieścić jedynie dwóch kosmonautów ubranych w kombinezony Sokoł. Zasilanie na statku zapewniały akumulatory, co zapewniało dwa dni autonomicznego lotu przed połączeniem ze stacją. Podobnie jak wcześniejsze wersje Sojuz 7K-T wykorzystywał system Igła do automatycznego naprowadzania do stacji. W locie Sojuz 13 moduł orbitalny zamiast portu cumowniczego posiadał kamerę do obserwacji Ziemi. Konstrukcja Sojuza 7K-T stała się bazą dla pojazdów Progress.

Loty bezzałogowe

[edytuj | edytuj kod]

Misje załogowe

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy