Przejdź do zawartości

Stosunek pracy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Stosunek pracy – pojęcie z zakresu prawa pracy oznaczające więź prawną łączącą pracownika i pracodawcę.

Cechą charakterystyczną stosunku pracy jest to, że pracownik zobowiązuje się świadczyć na rzecz pracodawcy pracę w miejscu i czasie przez niego określonym i pod jego kierownictwem, a pracodawca zobowiązuje się do zapłaty odpowiedniego wynagrodzenia.

Cechy stosunku pracy

[edytuj | edytuj kod]

W Polsce stosunek pracy oraz prawa i obowiązki wynikające z niego dla pracodawcy i pracownika regulowane są przede wszystkim przez Kodeks pracy[1].

Stosunek pracy może powstać na podstawie:

  • umowy o pracę (nawiązywany jest na czas: określony, nieokreślony, zastępstwa lub wykonywania określonej pracy. W ten sposób zatrudnionych jest większość pracowników)
  • powołania (zatrudnia się w ten sposób np. skarbnika gminy, wicestarostę, dyrektora instytucji kultury)
  • wyboru (w ten sposób nawiązuje się stosunek pracy z osobami wyłonionymi w wyborach, na przykład z wójtem, burmistrzem, starostą)
  • mianowania (nominacji) (zatrudniani są tak przede wszystkim urzędnicy lub nauczyciele z odpowiednim stażem pracy)
  • spółdzielczej umowy o pracę (w ten sposób nawiązywany jest stosunek pracy z członkami spółdzielni pracy).

Stosunek pracy nie zostaje nawiązany w przypadku umów cywilnoprawnych (to znaczy zawieranych według Kodeksu cywilnego, a nie Kodeksu pracy):

Natomiast stosunek pracy zawarty jest z pracownikiem, który świadczy na rzecz pracodawcy pracę w miejscu i czasie przez niego określonym i pod jego kierownictwem bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy[2].

W związku z częstym zastępowaniem umów o pracę umowami cywilnoprawnymi (które nie gwarantują pracownikom prawa do urlopu ani gwarancji minimalnego wynagrodzenia, jeżeli nie zostanie to określone w samej umowie) w 2002 roku znowelizowano Kodeks pracy, dodając zapis: Nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną przy zachowaniu warunków wykonywania pracy, określonych w § 1[3] (czyli podanych w poprzednim zdaniu).

Nowelizacja z 2002 roku wyklucza zatem możliwości zatrudniania pracowników, którzy pracują w ustalonych przez pracodawcę godzinach i w siedzibie firmy, na umowę zlecenie lub umowę o dzieło.

Obowiązki pracodawcy wobec nowo zatrudnionych

[edytuj | edytuj kod]

Nawiązanie stosunku pracy wiąże się z wieloma obowiązkami wobec osoby zatrudnianej. Do najważniejszych należą[4]:

  • bezpieczeństwo i higiena pracy- przeprowadzenie obowiązkowego szkolenia z zasad bhp obowiązujących w miejscu pracy.
  • Zapoznanie z prawem wewnętrznym przedsiębiorstwa- wdrożenie w regulamin i zasady działania przedsiębiorstwa. Pracownik musi być poinformowany m.in.o częstotliwości i wysokości wynagrodzenia, normie czasu pracy, okresie wypowiedzenia czy długości przysługującego urlopu.
  • Badania lekarskie wstępne i okresowe.
  • Prowadzenie akt pracownika uwzględniający okresy ubiegania się o zatrudnienie, okres zatrudnienia oraz zakończenie stosunku pracy. Zaniechania pracodawcy w tym względzie mogą prowadzić do kar finansowych od 1000 zł do 30000 zł wg art. 281 pkt 7 k.p.
  • Obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego i społecznego.
  • Pobieranie zaliczek na podatek dochodowy PIT.

Przychód ze stosunku pracy

[edytuj | edytuj kod]

Przychód ze stosunku pracy może być zdefiniowany jako wpływ pieniężny państwa, firmy, rodziny lub osoby uzyskany w określonym czasie ze stosunku pracy. Przychodem ze stosunku pracy nazywa się również rubrykę w księdze rachunkowej, w której wpisuje się uzyskane wpływy gotówkowe. Przychody ze stosunku pracy mogą występować zarówno w wynagrodzeniach, jak i w podatkach dochodowych. Może on mieć formę pieniężną, wartość pieniężną świadczeń w naturze, lub ich ekwiwalenty. Przychodami ze stosunku pracy są również świadczenia pieniężne ponoszone przez pracodawcę na rzecz pracownika, a także wartości innych nieodpłatnych świadczeń albo odpłatnych częściowo[5].

W przypadku świadczeń ujętych w wykazie zawartym w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych[6], przychody ze stosunku pracy mogą stanowić podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Za przychód ze stosunku pracy, pracy nakładczej i spółdzielczego stosunku pracy uznaje się, w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszystkie wypłaty pieniężne i wartość pieniężną tych świadczeń w naturze albo ekwiwalenty za nie bez względu na to, skąd pochodzi źródło finansowania tych świadczeń i wypłat.

Przychód może również stanowić podstawę opodatkowania ryczałtem, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie z dnia 20 listopada 1998 roku o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne[7]. Katalog przychodów wymieniony jest w ww. ustawie.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2022 r. poz. 1510)
  2. Art. 22 § 11 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2022 r. poz. 1510)
  3. Art. 22 § 12 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2022 r. poz. 1510)
  4. Obowiązki pracodawcy wobec pracowników nowo zatrudnionych
  5. Definicja przychodu ze stosunku pracy [dostęp: 2021-06-14]
  6. Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r.o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2024 r. poz. 226)
  7. Ustawa z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2024 r. poz. 776)

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy