Wacław Znajdowski

Data i miejsce urodzenia	18 marca 1889 ; Ryga
Data śmierci	14 kwietnia 1940
Dorobek medalowy
	Mistrzostwa Polski

Wacław Znajdowski
	kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	18 marca 1889 ; Ryga
Data i miejsce śmierci	17–18 kwietnia 1940 ; Katyń
	Przebieg służby
Lata służby	1920–1921, 1939–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wacław Znajdowski (ur. 18 marca 1889 w Rydze, zm. 17–18 kwietnia 1940 w Katyniu) – polski lekkoatleta, specjalizujący się w rzucie młotem, kapitan piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Wiktora i Adolfiny z Scheiczmanów^[1]. Absolwent gimnazjum w Rydze oraz tamtejszej Akademii Handlowej i Politechniki Ryskiej z 1910. W okresie pobytu w Rydze aktywnie uprawiał hokej na lodzie oraz trawie i tenis.

22 lipca 1920 wstąpił jako ochotnik do armii. W 1921 został przeniesiony do rezerwy^[1]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 518. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[2]. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 21 Pułku Piechoty w Warszawie^[3].

W okresie międzywojennym był aktywistą sportowym. W 1923 zdobył srebrny medal mistrzostw Polski. W tym samym sezonie rzutem na odległość 22,15 ustanowił pierwszy oficjalny rekord Polski w rzucie młotem. Reprezentował warszawską Polonię. Od 1924 był prezesem Warszawskiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki, a w latach 1925–1929 piastował stanowiska wiceprezesa PKOl, PZLA, a także Polskiego Związku Hokeja na Lodzie (jako pierwszy prezes w latach 1925–1928). Od 1930 aż do wybuchu II wojny światowej był prezesem Polskiego Związku Lekkiej Atletyki. W 1936 został wiceprezesem Polonii Warszawa. W okresie tym dwukrotnie był w kierownictwie reprezentacji Polski na igrzyska olimpijskie (Paryż 1924 oraz Sankt Moritz 1928).

W 1939 uczestniczył w kampanii wrześniowej. Został zmobilizowany i przydzielony do oddziału płk. Mariana Ocetkiewicza, stacjonującego w Chełmie. Walczył w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, a ostatecznie, w niewyjaśniony sposób, trafił do niewoli radzieckiej. Więziony w Kozielsku. 17 lub 18 kwietnia 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu^[4].

Był żonaty z Katarzyną z Sehnbergów^[1].

Upamiętnienie

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora^[5]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Złoty Krzyż Zasługi po raz pierwszy (19 marca 1931)^[6]
Złoty Krzyż Zasługi po raz drugi (11 lipca 1938)^[7]

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 736.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 474.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 186.
↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 352.
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ M.P. z 1931 r. nr 75, poz. 123 „za zasługi na polu rozwoju sportu”.
↑ M.P. z 1938 r. nr 160, poz. 288 „za zasługi na polu organizacji i propagandy sportu polskiego”.

Bibliografia

Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony – Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004. ISBN 83-9136-63-9-1.
Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia Finałów Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski 1920–2007. Konkurencje męskie. Szczecin - Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912–2006. Zamość - Sandomierz: 2007, s. 141.

[CITEREFKsięga_Cmentarna_Katynia2000736-1] Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 736.

[CITEREFRocznik_Oficerski1923474-2] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 474.

[CITEREFRocznik_Oficerski1923186-3] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 186.

[CITEREFУбиты_в_Катыни2015352-4] Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 352.

[5] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[6] M.P. z 1931 r. nr 75, poz. 123 „za zasługi na polu rozwoju sportu”.

[7] M.P. z 1938 r. nr 160, poz. 288 „za zasługi na polu organizacji i propagandy sportu polskiego”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]