Zikr
Zwany także jako dhikr, oznacza w islamie wspominanie, rozmyślanie i chwalenie Allaha, a w sufizmie jest to specyficzna, podstawowa forma modlitwy[1]. Rytuały sufi pojawiły się już w VIII wieku[potrzebny przypis].
Etymologia
[edytuj | edytuj kod]Od arabskiego rdzenia ذ ك ر (ḏ-k-r, „wspominanie, cytowanie, opowiadanie”), pokrewne z hebr. זֵכֶר (zecher, „pamiętać”), ugaryckim 𐎏𐎋𐎗 (ḏkr, „pamiętać”), stąd arab. ذکر; pers. i urdu zikr; tur. i malaj. zikir; beng. dźikir.
Formy praktyki
[edytuj | edytuj kod]Zikr można odprawiać indywidualnie, bezgłośnie (zikr chafi) lub praktywać publicznie (zikr dżali), za pomocą głośnej mowy i śpiewu (inwokacji do Boga, na przykład qawwali, w tym wersetów z Koranu), tańca (bractwo maulawiatów, tak zwani wirujący derwisze), transu (także za pomocą używek)[2].
Ponadto ceremonie obejmują medytacje i ćwiczenia w oddychaniu, a często stosowana jest subha.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zikr, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-07-30].
- ↑ Zbigniew Landowski: Islam, nurty, odłamy, sekty. Wyd. pierwsze. Warszawa: Książka i Wiedza, 2008, s. 317-318. ISBN 978-83-05-13525-2. (pol.).