Zofia Vetulani

Zofia Vetulani
Imię i nazwisko urodzenia	Zofia Julia Vetulani
Data i miejsce urodzenia	30 marca 1893 ; Tarnów
Data i miejsce śmierci	23 września 1981 ; Warszawa
Zawód, zajęcie	urzędniczka
Partia	SP, SD
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Zofia Vetulani^[a] (ur. 30 marca 1893 w Tarnowie, zm. 23 września 1981 w Warszawie) – polska urzędniczka państwowa, działaczka społeczna i polityczna. W II Rzeczypospolitej urzędniczka w dziale budżetowym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych (1921–1939). W czasie II wojny światowej internowana w Rumunii (1939–1945), gdzie pracowała m.in. jako sekretarka zarządu koła kobiet przy Amerykańskiej Komisji Pomocy Polakom – YMCA w obozie uchodźców w Braili i w Drăgășani oraz sekretarka konsula generalnego RP Jerzego Lechowskiego. W Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej urzędniczka wydziałów finansowych i budżetowych: Urzędu Pełnomocnika Rządu RP na Okręg Mazurski (1945–1947), Urzędu Wojewódzkiego w Olsztynie (1947–1950) i prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie (1950–1958).

Życiorys

Zofia Vetulani urodziła się 30 marca 1893^[1]^[b] w Tarnowie^[2]. Była córką inżyniera Franciszka Vetulaniego (1856–1921) i Katarzyny z domu Ipohorskiej-Lenkiewicz (1868–1915). Miała troje rodzeństwa: brata Stanisława oraz siostry Marię i Cecylię.

W 1911 ukończyła Prywatne Gimnazjum Żeńskie Heleny Strażyńskiej w Krakowie. W latach 1911–1916 studiowała filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1917 ukończyła roczny kurs dla abiturientów szkół średnich Akademii Handlowej w Krakowie^[2].

Pracę zawodową rozpoczęła jako aspirantka służby kasowej w Komunalnej Kasie Oszczędności Miasta Tarnowa (od 1 stycznia 1918 do 31 grudnia 1920). 1 stycznia 1921 została zatrudniona w dziale budżetowym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Warszawie, gdzie pracowała kolejno jako stażystka, kontroler i skarbnik w stopniu podreferendarza aż do wybuchu II wojny światowej^[2].

7 września 1939, po niemieckiej agresji na Polskę, Zofia Vetulani została ewakuowana z Warszawy na wniosek ministra spraw wewnętrznych, z poleceniem wywozu z kraju pieniędzy, pieczęci i dokumentów ministerialnych. Dziesięć dni później, wraz z częścią członków rządu, przekroczyła granicę polsko-rumuńską. Powierzony sobie depozyt aktowy i pieniężny przechowała aż do 22 listopada 1939, kiedy przekazała go dyrektorowi biura MSW Antoniemu Robaczewskiemu. Środki pieniężne zostały zdeponowane na koncie Komisji Ochrony Mienia Państwowego przy Ambasadzie RP w Bukareszcie^[2].

Przez cały okres wojny Zofia Vetulani była internowana w Rumunii. Od grudnia 1939 do lutego 1940 pełniła funkcję społecznej sekretarki zarządu koła kobiet przy Amerykańskiej Komisji Pomocy Polakom – YMCA w obozie uchodźców w Braili. Od lutego do sierpnia 1940 była sekretarką Jerzego Lechowskiego, konsula generalnego RP na okręgi Braila, Galati i Tulcea. W okresie od listopada 1940 do marca 1941 ponownie została sekretarką koła kobiet przy AKPP YMCA w Drăgășani. Następnie była przewodniczącą koła kobiet w Craiovej (od listopada 1941 do listopada 1943) oraz pracownicą fizyczną w polskim zakładzie szewskim w Craiovej (od marca 1944 do czerwca 1945). Wiosną 1945 wstąpiła do Związku Patriotów Polskich w Craiovej^[2].

W lipcu 1945, po powrocie do Polski, Zofia Vetulani zgłosiła się do pracy w Ministerstwie Administracji Publicznej z prośbą o delegację służbową do Olsztyna. Po przyjeździe zamieszkała z siostrą Cecylią i siostrzeńcem Witoldem de Nisau w mieszkaniu przy ulicy Warmińskiej 7. 21 sierpnia 1945 została zatrudniona jako urzędniczka w Wydziale Finansowym Urzędu Pełnomocnika Rządu RP na Okręg Mazurski, a następnie – od początku 1947 roku – pełniła obowiązki kierownika oddziału kontroli rachunkowej Wydziału Budżetowo-Gospodarczego Urzędu Wojewódzkiego w Olsztynie^[2].

Grób Zofii Vetulani na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Od 1 stycznia 1948, na mocy zarządzenia Ministerstwa Ziem Odzyskanych, została zakwalifikowana do grupy pracowników „o wyjątkowo wysokich kwalifikacjach fachowych w zakresie administracji ogólnej” i awansowana do stopnia referendarza w VII grupie służbowej z prawem do wyższego uposażenia. Od 1 stycznia 1949 do 4 czerwca 1950 była samodzielną księgową i referendarzem w Wydziale Budżetowo-Gospodarczym Urzędu Wojewódzkiego, a od 5 czerwca 1950 do 1 stycznia 1955 w Wydziale Finansowym Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej. Następnie objęła stanowisko starszej księgowej w tym samym wydziale. Z dniem 30 czerwca 1958 została przeniesiona w stan spoczynku^[2].

Była członkinią Stronnictwa Pracy i Stronnictwa Demokratycznego^[2].

Zmarła 23 września 1981^[2]. Została pochowana w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 218-3-17)^[c]^[1].