Ilja Mečnikov
Ilija Ilič Mečnikov (rođen 15. maja 1845. godine u Harkovu, tadašnjem ruskom carstvu, umro 15. jula 1916. godine u Parizu) je bio poznati ruski zoolog i biolog koji je 1908. godine dobio i Nobelovu nagradu za svoj doprinos u oblasti medicine.[1]
Jedan je od osnivača uporedne patologije, mikrobiologije, embriologije i imunologije. Studirao je na univerzitetu u Harkovu, posle toga ne univerzitetima u Nemačkoj, da bi doktorirao 1868. na Sanktpeterburškom univerzitetu.[2]
Bio je profesor na univerzitetu u Odesi, ali je zbog političkih razloga 1883. godine napustio Rusiju i otišao na Siciliju gde je imao svoju laboratoriju, tamo otkriva fagocitozu.
Nakon toga se na kratko vraća u Rusiju, ali ubrzo na poziv Luja Pastera odlazi na njegov institut u Parizu gde je osnovao svoju laboratoriju gde je i radio do kraja života.
1892. godine postavio je teoriju stanične imunosti prema kojoj su za prvu imunološku reakciju organizma kod akutne infekcije odgovorni fagociti. Za ovu oblast je i dobio Nobelovu nagradu, zajedno sa svojim kolegom Paulom Erlihom.
Sem ovih, imao je još jednu, manje naučno značajnu, ali rasprostranjenu teoriju o starenju, koje je on pripisao toksičnim produktima crevnih bakterija, za čije sprečavanje je preporučivao dijetu na bazi fermentisanog mleka, tačnije jogurta.
