Buddhism

Buddhism is the world's fourth-largest religion with over 520 million followers, or over 7% of the global population,
known as Buddhists. An Indian religion, Buddhism encompasses a variety of traditions, beliefs and spiritual
practiceslargely based on original teachings attributed to the Buddha and resulting interpreted philosophies. Buddhism
originated in Ancient India as a Sramana tradition sometime between the 6th and 4th centuries BCE, spreading through
much of Asia. Two major extant branches of Buddhism are generally recognized by scholars: Theravada (Pali: "The
School of the Elders") and Mahayana (Sanskrit: "The Great Vehicle").

All Buddhist traditions share the goal of overcoming suffering and the cycle of death & rebirth, either by the attainment
of Nirvana or through the path of Buddhahood. Buddhist schools vary in their interpretation of the path to liberation,
the relative importance and canonicity assigned to the various Buddhist texts, and their specific teachings and practices.
Widely observed practices include taking refuge in the Buddha, the Dharma and the Sangha, observance of moral
precepts, monasticism, meditation, and the cultivation of the Paramitas (virtues).

Theravada Buddhism has a widespread following in Sri Lanka and Southeast Asia. Mahayana, which includes the
traditions of Pure Land, Zen, Nichiren Buddhism, Shingon and Tiantai (Tendai), is found throughout East Asia.

Vajrayana, a body of teachings attributed to Indian adepts, may be viewed as a separate branch or as an aspect of
Mahayana Buddhism. Tibetan Buddhism, which preserves the Vajrayana teachings of eighth-century India, is practiced
in the countries of the Himalayan region, Mongolia, and Kalmykia.

Gautama Buddha

Gautama Buddha[note 3] (c. 563/480 – c. 483/400 BCE), also known as Siddhārtha Gautama, Shakyamuni (ie "Sage of
the Shakyas") Buddha, or simply the Buddha, after the title of Buddha, was an ascetic (śramaṇa) and sage, on whose
teachings Buddhism was founded. He is believed to have lived and taught mostly in the eastern part of ancient
India sometime between the 6th and 4th centuries BCE.

Gautama taught a Middle Way between sensual indulgence and the severe asceticism found in the śramaṇa movement
common in his region. He later taught throughout other regions of eastern India such as Magadha and Kosala.

Gautama is the primary figure in Buddhism. He is believed by Buddhists to be an enlightened teacher who attained
full Buddhahoodand shared his insights to help sentient beings end rebirth and suffering. Accounts of his life, discourses
and monastic rules are believed by Buddhists to have been summarised after his death and memorised by his followers.
Various collections of teachings attributed to him were passed down by oral tradition and first committed to
writing about 400 years later.

The Buddhist tradition regards Lumbini, in present-day Nepal to be the birthplace of the Buddha. He grew up
in Kapilavastu. The exact site of ancient Kapilavastu is unknown. It may have been either Piprahwa, Uttar Pradesh, in
present-day India, or Tilaurakot, in present-day Nepal. Both places belonged to the Sakya territory, and are located only
15 miles apart.

Gautama was born as a Kshatriya, the son of Śuddhodana, "an elected chief of the Shakya clan", whose capital was
Kapilavastu, and who were later annexed by the growing Kingdom of Kosala during the Buddha's lifetime. Gautama was
the family name. His mother, Maya (Māyādevī), Suddhodana's wife, was a Koliyan princess. Legend has it that, on the
night Siddhartha was conceived, Queen Maya dreamt that a white elephant with six white tusks entered her right
side, and ten months later[96] Siddhartha was born. As was the Shakya tradition, when his mother Queen Maya became
pregnant, she left Kapilavastu for her father's kingdom to give birth. However, her son is said to have been born on the
way, at Lumbini, in a garden beneath a sal tree.
Early life and marriage
Siddhartha was brought up by his mother's younger sister, Maha Pajapati. By tradition, he is said to have been destined
by birth to the life of a prince and had three palaces (for seasonal occupation) built for him. His father, said to be King
Śuddhodana, wishing for his son to be a great king, is said to have shielded him from religious teachings and from
knowledge of human suffering. While Śuddhodana has traditionally been depicted as a king, and Siddhartha as his
prince, more recent scholarship suggests the Shakya were in-fact organised as a semi-republican oligarchy rather than a
monarchy.
When he reached the age of 16, his father reputedly arranged his marriage to a cousin of the same age
named Yaśodharā (Pāli: Yasodharā). According to the traditional account, she gave birth to a son, named Rāhula.
Siddhartha is said to have spent 29 years as a prince in Kapilavastu. Although his father ensured that Siddhartha was
provided with everything he could want or need, Buddhist scriptures say that the future Buddha felt that material
wealth was not life's ultimate goal.

Schools and traditions

Buddhists generally classify themselves as either Theravada or Mahayana. This classification is also used by some
scholars and is the one ordinarily used in the English language. An alternative scheme used by some scholars[note
50]divides Buddhism into the following three traditions or geographical or cultural areas: Theravada, East Asian
Buddhism and Tibetan Buddhism.

Some scholars use other schemes. Buddhists themselves have a variety of other schemes. Hinayana (literally "lesser or
inferior vehicle") is used by Mahayana followers to name the family of early philosophical schools and traditions from
which contemporary Theravada emerged, but as the Hinayana term is considered derogatory, a variety of other terms
are used instead, including Śrāvakayāna, Nikaya Buddhism, early Buddhist schools, sectarian Buddhism and conservative
Buddhism.

Not all traditions of Buddhism share the same philosophical outlook, or treat the same concepts as central. Each
tradition, however, does have its own core concepts, and some comparisons can be drawn between them:

Both Theravada and Mahayana traditions accept the Buddha as the founder, Theravada considers him unique, but
Mahayana considers him one of many Buddhas

Both accept the Middle Way, dependent origination, the Four Noble Truths, the Noble Eightfold Path and the three
marks of existence

Nirvana is attainable by the monks in Theravada tradition, while Mahayana considers it broadly attainable; Arhat state is
aimed for in the Theravada, while Buddhahood is aimed for in the Mahayana

Religious practice consists of meditation for monks and prayer for laypersons in Theravada, while Mahayana includes
prayer, chanting and meditation for both

Theravada has been a more rationalist, historical form of Buddhism; while Mahayana has included more rituals,
mysticism and worldly flexibility in its scope.
1) Ang Budismo (Buddhism) ay isa sa mga nangungunang relihiyon ngayon sa daigdig pagdating sa dami ng taga-sunod,
pamamahagi sa heograpiya, at impluwensiya sa lipunan at kultura. Habang ito ay isang malaking relihiyon sa silangan, ito
ay nagiging kilala at maimpluwensya rin sa mundong kanluranin. Ito ay kakaibang relihiyon sa mundo sa sarili nitong
karapatan, bagaman marami itong pagkakahalintulad sa Hinduismo na parehong nagtuturo ng Karma (tuntunin ng sanhi-
epekto), Maya (ang ilusyong kalikasan ng mundo), at Samsara (ang muling pagkakatawang-tao). Ang mga Budista
(Buddhist) ay naniniwala na ang pinaka-layunin sa buhay ay ang makamit ang tinatawag nilang "enlightenment" o
Nirvana.

Ang tagapagtatag ng Budismo na si Siddhartha Guatama, ay ipinanganak na isang dugong-bughaw sa India noong 600
B.C. Siya ay nabuhay sa maluhong pamumuhay na hindi masyadong nalalantad sa mundo. Sadya siyang iniwas ng
kanyang mga magulang sa impluwensya ng relihiyon at inilayo mula sa sakit at pagdurusa. Gayunman, hindi ito nagtagal
hanggang ang kanyang tahanan ay napasok, at siya ay nagkaroon ng pangitain ng isang matandang tao, may
karamdamang tao at nabubulok na bangkay. Ang kanyang ikaapat na pangitain ay isang mapayapang asetikong monghe
(tinanggihan ang luho at kaginhawahan). Nang makita niya ang kapayapaan sa monghe, napagpasyahan niya na maging
isa ring asetiko. Iniwan niya ang kayamanan at kasaganaan at ipinagpalit sa payak na pamumuhay. Sinanay niya ang sarili
sa matinding pagninilay at pagdidisiplina. Siya ang namuno sa kanyang pangkat. Kalaunan, ang lahat ng kanyang
pagsusumikap ay nagwakas. Siya'y nagpakasawa sa isang tasang kanin at umupo sa ilalim ng puno ng igos (tinatawag din
na puno ng Bodhi) upang magnilay hanggang maabot ang "enlightenment" o mamatay sa pagsubok na maabot ito. Sa
kabila ng mga paghihirap at tukso, kinaumagahan, kanyang naabot ang "enlightenment". Kaya siya ay nakilala sa tawag
na 'the enlightened one' o 'Buddha'. Kinapitan niya ang kanyang mga natuklasan at nagsimulang ituro sa mga kapwa niya
monghe, na mayroon siyang malaking impluwensiya. Lima sa kanyang mga kasamahan ang naging una niyang mga
alagad.

Ano ang mga natuklasan ni Guatama? Ang "enlightenment" ay makakamit sa pamamagitan ng "gitnang daan," hindi sa
pagpapakasasa sa kaluhuan kundi sa mortipikasyon ng sarili. Higit pa rito, natuklasan niya ang tinatawag na "apat na
maharlikang katotohanan"1) ang mabuhay ay magdusa (Dukha), 2) ang pagdurusa ay hatid ng pagnanais (Tanha, or
"attachment"), 3) maaalis ang pagdurusa sa pamamagitan ng pag-alis sa lahat ng "attachment" at 4) ito ay makakamtan
sa pagsunod sa "noble eightfold path". Ang "eightfold path" ay nabubuo sa pagkakaroon ng tamang 1) pananaw, 2)
hangarin, 3) pananalita, 4) kilos, 5) buhay (bilang monghe), 6) pagsisikap (wastong paggabay sa enerhiya), 7) pag-iisip
(pagninilay), at 8) konsentrasyon (pokus). Ang mga katuruan ni Buddha ay tinipon sa tinatawag na "Tripitaka" o "three
baskets."

Sa likod ng mga katuruang ito ay mga katuruang karaniwan sa Hinduismo, gaya ng karma, Maya, at ang posibilidad na
unawain ang realidad sa isang "pantheistic" na oryentasyon. Nagbibigay ang Budismo ng teolohiya ng mga diyos at
mataas na nilalang. Subalit, tulad ng Hinduismo, ang pananaw ng Budismo sa Diyos ay mahirap maintindihan. Ang ilang
sangay ng Budismo ay nararapat na tawaging "atheistic", habang ang iba naman ay "pantheistic", ang iba naman ay
"theistic", tulad ng "Pure Land Buddhism". Samantalang ang "Classical Buddhism" ay mas piniling maging tahimik ukol sa
realidad na mayroong pinakamakapangyarihan sa lahat, samakatwid maituturing itong "atheistic".

Ang Budismo ngayon ay tila magkakaiba. Ito ay maaaring hatiin sa dalawang malawak na kategorya. Ang Theravada
("small vessel") at Mahayana ("large vessel"). Ang Theravada ay ang konserbatibong anyo ng Budismo kung saan
limitado ang "ultimate enlightenment" at "nirvana" na para sa mga monghe lamang, habang ang Budismong Mahayana
ay mas pinalawak ang layunin ng "enlightenment" maging para sa mga karaniwang tao o sa mga hindi monghe. Sa mga
kategoryang ito ay matatagpuan ang maraming sangay na kabilang ang Tendai, Vajrayana, Nichiren, Shingon, Pure Land,
Zen, and Ryobu, at iba pa. Kaya naman mahalaga sa mga nais maintindihan ang Budismo na huwag ipagpalagay na
kanilang nalalaman na ang lahat ng detalye sa isang partikular na pag-aaral ng Budismo, samantalang ang kanila pa
lamang napag-aaralan ay ang klasiko at makasaysayang Budismo.

Hindi kailanman itinuring ng Buddha ang kanyang sarili bilang diyos o anumang anyo ng banal na katauhan. Bagkus,
itinuturing niya ang sarili bilang "daluyan" para sa iba. Pagkatapos lamang ng kanyang pagkamatay siya itinaas ang
kalagayan ng kanyang mga taga-sunod, bagaman hindi lahat ng kanyang taga-sunod ay ganito ang pagtingin sa kanya.
Ganun pa man sa Kristiyanismo, malinaw na ipinapahayag sa Bibliya na si Hesus ay Anak ng Diyos (Mateo 3:17: "At
narito, ang isang tinig na mula sa mga langit, na nagsasabi, Ito ang sinisinta kong Anak, na Siya kong lubos na
kinalulugdan") at Siya at ang Diyos ay iisa (Juan 10:30). Sinuman ay hindi maituturing na isang Kristiyano ng walang
pagpapahayag ng kanyang pananampalataya kay Hesus bilang Diyos.

Itinuro sa atin ni Hesus na Siya ang daan at hindi lamang nagturo ng daan, ayon sa Juan 14:6 "Ako ang daan, at ang
katotohanan, at ang buhay; sinoman ay di makaparoroon sa Ama, kundi sa pamamagitan Ko". Sa oras na namatay si
Guatama, ang Budismo ay naging pangunahing impluwensya sa India; matapos ang tatlong daan taon, nasakop ng
Budismo ang karamihan sa Asya. Ang mga kasulatan at kasabihang iniuugnay kay Buddha ay naisulat pagkalipas ng apat
na daang taon matapos ang kanyang kamatayan.

Sa Budismo, ang kasalanan ay kinikilala bilang kamangmangan. At dahil ang kasalanan ay itinuturing na pagkakamali, sa
moralidad, ang konteksto kung saan ang masama at mabuti ay naiintindihan ay naisasantabi. Ang Karma sa kanilang
paniniwala ay ang balanse ng kalikasan at hindi personal na ipinatutupad. Ang kalikasan ay hindi moral; kung kaya ang
karma ay hindi pamantayang moral, at ang kasalanan ay sadyang hindi imoral. Kung gayon, maaari natin sabihin sa pag-
iisip ng mga Budista, ang ating mga pagkakamali ay hindi usaping moral sapagkat ito ay hindi personal na pagkakamali.
Ang kalalabasan ng ganitong pag-unawa ay kapahamakan. Para sa mga Budista, ang kasalanan ay isang uri ng maling
hakbang kaysa pagsuway sa kalikasan ng banal na Diyos. Ang ganitong interpretasyon sa kasalanan ay hindi umaayon sa
likas na kamalayang moral ng tao na sila ay susumpain dahil sa kanilang mga kasalanan sa harap ng banal na Diyos (Mga
Taga-Roma 1-2).

Yamang pinanghahawakan nila na ang kasalanan ay impersonal at pagkakamaling naitutuwid, ang Budismo ay hindi
sumasang-ayon sa doktrina na ang lahat ay makasalanan (doctrine of depravity), isang pangunahing doktrina ng
Kristiyanismo. Sinasabi sa Bibliya na ang kasalanan ng tao ay isang eternal na suliranin at mayroong walang hanggang
konsekwensya. Sa Budismo, hindi kinakailangan ang Tagapagligtas upang iligtas ang mga tao sa kanilang kasumpa-
sumpang kalagayan. Para sa mga Kristiyano, si Hesus ang tanging daan upang maligtas sa walang hanggang
kapahamakan. Para sa mga Budista (Buddhist), makakamit lamang ang matuwid na pamumuhay sa pamamagitan ng
pagninilay sa pag-asa na makamit ang enlightenment at Nirvana. Kinakailangan din na dumaan ang tao sa paulit ulit na
pagkakatawang-tao (reincarnation) upang mabayaran ang naipong utang dahil sa karma. Para sa mga tunay na taga-
sunod ng Budismo, ang relihiyon ay isang pilosopiya ng moralidad at etika, na kinapapalooban ng pagtatakwil sa sarili. Sa
Budismo ang realidad ay hindi personal at hindi magkaka-ugnay; kaya naman hindi ito kaibig-ibig. Hindi lamang ang hindi
totoo ang Diyos, kundi itinuturing ang kasalanan bilang isang pagkakamali lamang at ang pagtanggi sa lahat ng materyal
na realidad bilang tinatawag na maya ("illusion"), kahit ang ating sarili ay nawawala sa"kanyang sarili." Ang ating mga
personalidad mismo ay nagiging isa lamang ilusyon.

Sa tuwing tinatanong kung paano nagsimulang umiral ang mundo, sino o ano ang lumikha sa sansinukob, sinasabing ang
Buddha ay nananatiling tahimik sapagkat sa Budismo walang simula at wakas. At sa halip, mayroong walang katapusang
gulong ng pagkabuhay at kamatayan. Marahil may magtatanong kung anung klaseng Katauhan ang lumikha sa atin
upang mabuhay, magtiis sa sakit at pagdurusa, at pagkatapos ay mamamatay ng paulit-ulit? Ito ang dahilan upang ating
itanong "anong kapakinabangan nito at para saan? Nalalaman ng mga Kristiyano na ipinadala ng Diyos ang Kanyang
Anak upang mamatay para sa atin, upang hindi tayo magdusa ng walang hanggan. Ipinadala Niya ang Kanyang Anak
upang bigyan tayo ng kaalaman na hindi tayo nag-iisa at tayo ay Kanyang minamahal. Alam ng mga Kristiyano na
mayroong higit sa buhay kaysa pagdurusa at kamatayan - "Nguni't ngayon ay nahayag sa pamamagitan ng pagpapakita
ng ating Tagapagligtas na si Kristo Hesus, na siyang nag-alis ng kamatayan, at nagdala sa liwanag ng buhay at ng walang
pagkasira sa pamamagitan ng ebanghelyo" (2 Timoteo 1:10).

Itinuturo sa Budismo na ang Nirvana ang pinakamataas na antas ng katauhan, ang estado ng pagiging dalisay, at ito ay
makakamit sa indibidwal na kaparaanan. Ang Nirvana ay sumasalangsang sa mga lohikal na kaayusan at rasyonal na
paliwanag at samakatwid ay hindi maaaring maituro, ito'y sa isip lamang. Sa kabilang banda, ang katuruan ni Hesus
tungkol sa langit ay tiyak. Kanyang ipinaalam na ang ating mga pisikal na katawan ay mamamatay ngunit ang ating
kaluluwa ay aakyat sa langit upang Kanyang makasama (Marcos 12:25). Itinuro ng Buddha na ang mga tao ay walang
sariling kaluluwa at ang mga sarili ay pawang mga ilusyon lamang. Para sa mga Budista, walang mahabaging Ama sa
langit na nagpadala ng Kanyang Anak upang mamatay para sa ating mga kasalanan, upang tayo ay maligtas at maabot
ang Kanyang kaluwalhatian. Ito ang pinakamalaking dahilan kung bakit dapat tanggihan ang Budismo.

Ano ang Budismo?

April 8, 2017 by filipinopureland Leave a comment
Ang Budismo ay isang Relihiyon at Pilosopiya na itinuro ni Sakyamuni Buddha o Gautama Buddha noong ika-6 na
siglo B.C. (mga 2,600 na taon na ang nakalilipas). Bunga nito ay ang mga nasa 7,000 sutra na iniwan n’ya para sa
atin.
Ngayon, may 2 pangunahing paaralan ng Budismo, ang Theravada at ang Mahayana. Sa kabila ng pagkakaiba,
bahagi pa rin ng 2 paaralan na ito ang karaniwan na elemento ng tradisyon, saloobin at buod ng aral ng Budismo.
Katulad ng isang punong may malalim na ugat at tinubuan ng maraming sanga.
Ang Theravada, ang pinakamatandang paaralan ng Budismo, ay malawak na sinasagawa sa mga Timog Asyanong
bansa ng Sri Lanka, Cambodia, Laos, Burma, at Thailand. Ito na siguro ang pinakatradisyunal na paaralan ng
Budismo dahil ang sinusunod dito ay ang pinakamaagang turo ni Buddha. Halos hindi nito binibigyang pansin ang
mga konsepto ng bathala. Ang layunin ng mga turo nito ay ang maabot ang Nirvana o isang estado ng lubos na
kaligayahan na magpapalaya sa walang katapusang pagsilang dito sa mundo.
Ang Mahayana ay nagsanga sa maraming uri ng paaralan sa mga basang Japan, Korea, China, at Tibet. Ilan sa mga
uri ng paaralan ng Mahayana ay ang Zen, Pureland at Tibetan. May mga paaralan ng Mahayana na kumikilala sa
konsepto ng bathala.
Natuklasan ni Siddharta Gautama (tunay na pangalan ni Sakyamuni Buddha) ang mga katotohanan sa pamamagitan
ng mga lohikal na katwiran at hindi sa mga banal na pahayag. Nakamit nya ang “enlightenment” hindi sa pag-abala
sa mga nilalang na labas sa ating karanasan kundi sa pagtukoy ng ating layunin sa buhay, kasama dito ang tunay na
kaligayahan. Naranasan niya na parehong mamuhay ng marangya at bilang asetiko. Hindi nya nahanap ang tunay na
kaligayahan sa 2 uri ng pamumuhay na ito kung kaya’t kanyang napagtanto na mayroon gitnang daan. Mula dito
nagsimula ang pundasyon ng mga turo ng Budismo. Sa madaling sabi, pinapayo ng Budismo na gawin nating ang
mga tamang bagay at yan ay ang pag-gawa ng mabubuting bagay upang umani din tayo ng mga mabubuting epekto
mula sa mga ito.

Ang sangay na Budismong aking pinakikingan at inaaral ay ang budismong PURELAND. May ilang pulong sa isang
taon ang aming dinadaluhan sa sentro nito sa Toyama, Japan. May ilang kababayang Pilipino na rin ang nakadalo
dito. Maliban dito, may regular na talakayan o lektura din kami sa Skype o sa Meetup. Kung nais makinig o mag-
aral ng Budismo, ang iskedyul ng mga ito ay makikita sa mga sumusunod:

“Ang uri ng butong itinanim ay magbubunga ng sya ring prutas. Ang mga gumagawa ng mabuti ay makakakamit ng
mga mabubuting resulta. Ang mga gumagawa ng masama ay magkakamit din ng masama. Kung maingat kang
nagtanim ng mabuting gawain, ikaw ay aani rin ng mabuting bunga”
Dhammapada
Buddhismo

Itinatag ito ni Sidharta Gautama, isang batang prinsipe, subalit ninais na maging asetiko upang danasin ang katotohanan
ng buhay , isinuko niya ang karangyaan, luho at masarap na buhay.Iniwan niya ang pamilya at naglakbay hanngang
matuklasan niya ang kaliwanagan.Kaya ang Buddhismo ay nangan-gahulugan ng “ Kaliwanagan”.

May dalawang paghahati ang Buddhismo :

Mahayana Buddhism – Kinilala bilang Diyos si Buddha na tagapagligtas mula sa guro. Niyakap ito ng mga taga Silangang
Asya tulad ng China, Korea at Japan at Vietnam sa Timog Silangang Asya.

Theravada Buddhism – Kinikilala si Buddha bilang guro at banal na tao. Kinilala ito ng mga bansa sa Sri Lanka, Myanmar,
Thailand ,Laos at Cambodia.

Apat na Dakilang Katotohanan ng Buddhismo

1. Ang buhay at pagdurusa ay hindi mapaghihiwalay.

2. Pagnanasa ang sanhi ng pagdurusa.
3. Mawawala lamang ang pagdurusa kung aalisin ang pagnanasa
4. Maalis ang pagnanasa kung susunod sa walong landas at matatamo ang tunay kaligayahan o Nir-vana.

Walong Dakilang Daan

1. 1.Tamang pananaw
2. Tamang aspirasyon
3. 3.Tamang pananalita
4. Tamang ugali
5. 5.Tamang kabuhayan
6. 6.Tamang konsentrsyon
7. Tamang pagpupunyagi
8. Tamang konsentrasyon.