Vervoeging van onregelmatige Nederlandse werkwoorden

In taalkundige terminologie zijn onregelmatige werkwoorden werkwoorden die bij vervoeging een andere vorm aannemen dan de standaardvorm. Met die regels is het mogelijk om ieder regelmatig werkwoord te vervoegen met als verdere kennis alleen de werkwoordsstam (of infinitiefvorm). Zie voor verdere toelichting Basisvormen van Nederlandse werkwoorden.

Andere betekenissen

In grammaticaonderwijs worden ook wel de synoniemen sterke werkwoorden (onregelmatige werkwoorden) en zwakke werkwoorden (regelmatige werkwoorden) gebruikt. Een nog ingewikkeldere terminologie is die waarin de twee eigenschappen “regelmatigheid” en “sterkte”/“zwakte” een specifiekere betekenis hebben. Deze overige (niet-taalkundige) categorieën zijn abstracties die alleen relevant kunnen zijn binnen een theoretische context van studie van de Nederlandse grammatica of voor onderwijsdoeleinden.

Onregelmatige werkwoorden in de Nederlandse taal

Eigenschappen (theoretisch)

• Van sommige werkwoorden is er zowel een regelmatige als een onregelmatige vervoeging. Beide zijn bruikbaar voor productie van grammaticale zinnen, maar deze verschillen zijn vaak wel stilistisch relevant.
• Sommige Nederlandse werkwoorden worden onregelmatig vervoegd in alle combinaties van “persoon” met één “tijd”.
  • De werkwoorden in één deelverzameling worden alleen onregelmatig vervoegd wanneer ze in verleden tijd en/of voltooide tijd worden gezet. De stam van het werkwoord bevat een klinker, die verandert als het werkwoord in verleden tijd wordt gezet. En als het werkwoord in voltooide tijd wordt gezet, wordt er een suffix -en aan toegevoegd.
  • De werkwoorden in een andere deelverzameling (hebben, zijn, kunnen, zullen, mogen, willen) worden (ook) onregelmatig vervoegd in andere tijden.
• Sommige werkwoorden (bijvoorbeeld hebben) worden alleen onregelmatig vervoegd in specifieke “persoon”-“tijd”-combinaties.

Schematisch overzicht

Opmerkingen vooraf

• In gevallen waarin zowel een regelmatige als een onregelmatige vervoeging voorkomt, staan de regelmatige vormen schuin gedrukt.
• In de tabel zijn ook sommige veelgebruikte gereduceerde vormen van de persoonlijke voornaamwoorden opgenomen.
• In de tabel zijn alleen die onregelmatige werkwoorden opgenomen die onregelmatig worden vervoegd naar tijd.
• Ondanks regelmatige vervoeging van werkwoorden, wordt volgens een spellingsregel het suffix -t alsnog weggelaten onder invloed van de woordvolgorde van de zin waarin het werkwoord staat, als de tweede persoon enkelvoud 'jij' of 'je' achter de persoonsvorm staat. Zie ook: Inversie (taalkunde). Een voorbeeld hiervan:

"Begrijp je dit?" (en niet "Begrijpt je dit?"). Let wel: bij de tweede persoon 'u' en 'gij' blijft de -t gehandhaafd: "Begrijpt u dit?"

Lijst van sterke en onregelmatige werkwoorden in het Nederlands.

		hebben		zijn/wezen		kunnen		zullen		mogen		willen
	persoon (persoonlijke voornaamwoorden)	tegenw. tijd	verl. tijd	tegenw. tijd	verl. tijd	tegenw. tijd	verl. tijd	tegenw. tijd	verl. tijd	tegenw. tijd	verl. tijd	tegenw. tijd	verl. tijd
Enkelvoud	1ste persoon ("ik")	heb	had	ben	was	kan	kon	zal	zou	mag	mocht	wil	wilde wou
	2de persoon ("jij", "je")	hebt	had	bent	was	kunt * kan	kon	zult * zal	zou	mag	mocht	wilt * wil	wilde wou
	2de persoon (bij inversie) ("jij", "je")	heb je		ben je		kun je * kan je		zul je * zal je		mag je		wil je
	2de persoon ("u")	hebt * heeft	had	bent * is	was	kunt * kan	kon	zult * zal	zou	mag	mocht	wilt * wil	wilde wou
	2de persoon ("gij", "ge")	hebt	hadt	zijt	waart	kunt	kondt	zult	zoudt	moogt	mocht	wilt	wilde(t) woudt
	3e persoon ("hij", "zij", "ze", "het")	heeft	had	is	was	kan	kon	zal	zou	mag	mocht	wil	wilde wou
Meervoud	("wij", "we", "jullie", "zij", "ze")	hebben	hadden	zijn	waren	kunnen	konden	zullen	zouden	mogen	mochten	willen	wilden wouden
tegenwoordig deelwoord		hebbend		zijnd		kunnend		zullend		mogend		willend
voltooid deelwoord			gehad		geweest		gekund		(gezuld)		gemogen		gewild

Noten

· ·

Nederlands