Herbert Kroemer
| |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data śmierci | |
| profesor | |
| Specjalność: fizyka | |
| Alma Mater |
Uniwersytet Friedricha Schillera w Jenie, |
| Uczelnia | |
| Nagrody | |
Herbert Kroemer, Herbert Krömer (ur. 25 sierpnia 1928 w Weimarze, zm. 8 marca 2024[1]) – niemiecki fizyk i laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki, profesor Uniwersytetu Kalifornijskiego (University of California) w Santa Barbara w Stanach Zjednoczonych.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Po maturze w 1947 roku rozpoczął studia na wydziale fizyki Uniwersytetu w Jenie (ówczesne NRD). Uczęszczał m.in. na wykłady Friedricha Hunda. W czasie blokady Berlina uczestniczył w praktykach w Berlinie, co wykorzystał do ucieczki na zachodnią stronę. Kontynuował studia na Uniwersytecie Georga-Augusta w Getyndze. Dyplomował się roku 1952 z fizyki teoretycznej na temat efektów gorących elektronów w tranzystorach, a następnie pracował jako „teoretyk stosowany” (jak sam się nazywał) w Centralnym urzędzie telekomunikacji (Fernmeldetechnisches Zentralamt) Poczty Niemieckiej. W roku 1954 wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie pracował w różnych laboratoriach w Princeton i Palo Alto. W latach 1968–1976 wykładał fizykę na University of Colorado w Boulder, a następnie przeniósł się na University of California w Santa Barbara[2][3].
Kariera naukowa
[edytuj | edytuj kod]Nigdy nie zajmował się obszarami modnymi preferując te, których znaczenie ujawniało się dopiero wiele lat później. W latach 50. opublikował pracę o koncepcji heterozłączowego tranzystor bipolarnego umożliwiającego pracę przy częstotliwościach dochodzących do gigaherców. W roku 1963 opracował teorię laserów o podwójnej strukturze heterogenicznej stanowiącą podstawę działania współczesnych laserów półprzewodnikowych. Obie koncepcje wyprzedzały swój czas. Ich wdrożenie było możliwe dopiero po wynalezieniu epitaksji z wiązki molekularnej w latach 80. XX wieku[2][3].
W czasie pracy w Santa Barbara jego główne badania przesunęły się z teorii w kierunku badań eksperymentalnych. Pod koniec lat 70. XX wieku zajmował się głównie badaniami nad rozwojem epitaksji z wiązki molekularnej badając nowe zestawienia materiałów jak fosforku galu (GaP) i arsenku galu (GaAs) na strukturach krzemowych. Po roku 1985 jego zainteresowania przeniosły się w kierunku arsenku indu (InAs), antymonku galu (GaSb) i antymonku glinu (AlSb)[2][3].
W roku 2000 wraz z Żoresem Ałfiorowem otrzymał pół Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki za odkrycie struktur półprzewodnikowych stosowanych w optoelektronice. Drugą połowę otrzymał Jack Kilby za stworzenie układów scalonych[2][3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Nobel Laureate Herb Kroemer, 1928-2024 [online], UCSB College of Engineering, 12 marca 2024 [dostęp 2024-03-13] (ang.).
- ↑ a b c d Herbert Kroemer - Facts. [w:] The Nobel Prize in Physics 2000 > Zhores I. Alferov, Herbert Kroemer, Jack S. Kilby [on-line]. Nobel Media AB. [dostęp 2014-01-23]. (ang.)., autobiografia, Nobel Lecture Quasi-Electric Fields and Band Offsets: Teaching Electrons New Tricks.
- ↑ a b c d Herbert Kroemer. [w:] Profile of Distinction [on-line]. University of California Santa Barbara, Department of Electrical and Computer Engineering. [dostęp 2014-01-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-02)]. (ang.).
