Нікалае Тытулеску

Нікалае Тытулеску
міністр замежных спраў Румыніі[d] 20 кастрычніка 1932 — 1 кастрычніка 1934
Minister Plenipotentiary of Romania to the United Kingdom[d] 16 снежня 1921 — 6 ліпеня 1927
Папярэднік	Nicolae Mișu[d]
міністр замежных спраў Румыніі[d] 10 студзеня 1934 — 1 кастрычніка 1934
Пераемнік	Gheorghe Tătărescu[d]
міністр замежных спраў Румыніі[d] 10 кастрычніка 1934 — 28 жніўня 1936
Папярэднік	Gheorghe Tătărescu[d]
Пераемнік	Victor Antonescu[d]
міністр замежных спраў Румыніі[d] 30 снежня 1933 — 3 студзеня 1934
міністр замежных спраў Румыніі[d] 14 лістапада 1933 — 29 снежня 1933
міністр замежных спраў Румыніі[d] 14 студзеня 1933 — 13 лістапада 1933
міністр замежных спраў Румыніі[d] 20 кастрычніка 1932 — 13 студзеня 1933
Папярэднік	Alexandru Vaida-Voevod[d]
Minister Plenipotentiary of Romania to the United Kingdom[d] з 9 верасня 1928
Minister Plenipotentiary of Romania to the United Kingdom[d] 29 жніўня 1936 — 1 лістапада 1936
Пераемнік	Vasile Grigorcea[d]
Нараджэнне	4 сакавіка 1882(1882-03-04) Краёва, жудзец Долж, Румынія
Смерць	17 сакавіка 1941(1941-03-17) (59 гадоў) Каны, акруга Грас[d], дэпартамент Прыморскія Альпы, Францыя
Месца пахавання	Гран-Жас[d] St. Nicholas Church[d]
Веравызнанне	Румынская праваслаўная царква
Партыя	Conservative-Democratic Party[d]
Член у	Інстытут міжнароднага права Акадэмія Румыніі
Адукацыя	Парыжскі ўніверсітэт Carol I National College[d]
Месца працы	Яскі ўніверсітэт
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Нікалае Тытулеску 1882-1941. Паштовая марка Румыніі 2007

Рэльеф, падарунак румынскага ўрада

Нікалае Тытулеску (рум.: Nicolae Titulescu; 4 сакавіка 1882, Краёва — 17 сакавіка 1941, Каны) — румынскі дыпламат, у розны час міністр фінансаў і замежных спраў, а таксама на працягу двух тэрмінаў прэзідэнт Генеральнай Асамблеі Лігі Нацый (1930-1932).

Біяграфія

Нарадзіўся ў горадзе Краёва, сын адваката. Пасля заканчэння з адзнакай у 1900 годзе сярэдняй школы ў Краёве, ён вывучаў права ў Парыжы, атрымаўшы навуковую ступень. У 1905 годзе Тытулеску вярнуўся ў Румынію, працаваў прафесарам права ў Яскім універсітэце, а ў 1907 годзе пераехаў у Бухарэст.

Палітычная кар'ера

Пасля румынскіх выбараў 1912 года, стаў дэпутатам Кансерватыўна-дэмакратычнай партыі на чале з Таке Іанеску, а праз пяць гадоў членам урада Брэціяну як міністр фінансаў.

Летам 1918 года разам з іншымі выдатнымі румынамі, - Таке Іанеску, Актавіянам Гогам, Траянам Вуем, Канстанцінам Міле - Тытулеску сфарміраваў у Парыжы Нацыянальны румынскі камітэт.

З 1927 па 1928 год быў міністрам замежных спраў.

Пачынаючы з 1921 года займаў пасаду пастаяннага прадстаўніка Румыніі ў Лізе Нацый у Жэневе. Ён двойчы, у 1930 і 1931 гадах, абіраўся прэзідэнтам гэтай арганізацыі. На гэтай пасадзе выступаў за захаванне стабільных граніц шляхам падтрымання міру паміж дзяржавамі, павагі да суверэнітэту і роўнасць усіх нацый у міжнароднай супольнасці, калектыўную бяспеку, а таксама прадухіленне агрэсіі.

Выгнанне і смерць

У 1936 годзе кароль Караль II звольніў Тытулеску з усіх афіцыйных пасад, папрасіўшы яго пакінуць краіну. Ён пасяліўся спачатку ў Швейцарыі, затым пераехаў у Францыю. Знаходзячыся ў ссылцы, Тытулеску працягваў шляхам правядзення канферэнцый і газетных артыкулаў прапагандаваць ідэю захавання міру. Вярнуўся ў Румынію ў лістападзе 1937 года, часткова дзякуючы высілкам Юліу Маніу.

У 1937 годзе зноў з'ехаў з Румыніі і знайшоў прытулак у Францыі. Памёр у 1941 годзе ў Канах пасля працяглай хваробы. У сваім завяшчанні ён прасіў пахаваць яго ў Румыніі.

У 1989 годзе, пасля падзення камуністычнага ўрада Румыніі падчас румынскай рэвалюцыі, апошняя воля Тытулеску стала магчымай. 14 сакавіка 1992 года яго рэшткі былі перапахаваны на могілках побач з царквой Святога Мікалая ў Брашове, пасля складанай юрыдычнай працэдуры, арганізаванай Жан-Полем Картэронам, французскім павераным Тытулеску.

Бібліяграфія

• Buzatu Gheorghe (coord), Titulescu și strategia păcii, Editura Junimea, Iași, 1982.
• «Dicționar biogr. de ist. a Romaniei», (Stan Stoica ș.a.), Meronia, 2008.
• Grecescu Ion, Nicolae Titulescu, Bucuresti, Editura Politică , 1980.
• Idem, Nicolae Titulescu — Concepția juridică și diplomatică, Scrisul Românesc, Craiova, 1982.
• Idem, Nicolae Titulescu — Documente confidențiale, Editura Academiei Române, București, 1992.
• Idem, Popa Vasile, Nicolae Titulescu — Gândirea juridico-diplomatică, Concernul PRESA, Editura Republicii Moldova, 1997.
• Macovescu George (coord.), Nicolae Titulescu — Docmumente Diplomatice, Editura Politică, București, 1967.
• ***, Nicolae Titulescu, Discursuri, Editura Științifică, București, 1967.
• Păunescu Emil, Potra George, Nicolae Titulescu-Nicolae Raicoviceanu, Mărturiile unui prietenii, Fundația Eurpeană Titulescu, București, 2003
• Oprea M. Ion, Nicolae Titulescu, Editura Științifică, București, 1966.
• «Pro și Contra Titulescu», ediția a II-a revăzută și adaugită. Editie ingrijita, selectie, cuvant inainte si postfata, note biografice, adnotari si explicatii, indice de George G Potra. 3 volume, Fundația Europeană Titulescu, 2003
• «Nicolae Titulescu: patriot sau tradator?» Архівавана 5 кастрычніка 2013., 15 Mai 2008, Nicolae Drăgușin, România liberă

Літаратура

• Опря И. М., Дипломатическая деятельность Николае Титулеску, Бухарест, 1970.

Спасылкі

• Vizionarismul lui N. Titulescu Архівавана 9 жніўня 2016., 10 Februarie 2012, Andreea Lupșor, Historia
• Nicolae Titulescu: De ce iubim Franța(недаступная спасылка), 4 februarie 2008, Jurnalul Național
• Enigma Titulescu, 5 august 2012, Serban Cionoff, Jurnalul Național
• Mandru ca sunt roman: Nicolae Titulescu, romanul care dadea candva lectii Europei, 26 octombrie 2012, Victor Pitigoi, Ziare.com
• Nicolae Titulescu: patriot sau tradator? Архівавана 5 кастрычніка 2013., 15 mai 2008, Nicolae Dragusin, România liberă