Мандан
| Мандан | |
 | |
| Бүкіл халықтың саны | |
|---|---|
|
369 адам (2000) | |
| Ең көп таралған аймақтар | |
| Тілдері | |
| Діні | |
Мандан — Миссури өзені мен оның салалары Харт пен Найт бойында тұратын Сиу тобынан шыққан үндіс халқы (Солтүстік Дакотадағы Форт Бертольд резерваты). Саны 369 адам (2000).[1][2].
Тілі
[өңдеу | қайнарын өңдеу]Олар негізінен ағылшын тілінде сөйлейді, 42 адам Орталық Сиу тілдерінің кіші тобының мандан тілінде сөйлейді.[3]
Діні
[өңдеу | қайнарын өңдеу]Сенушілердің діни байланысы: католиктер, протестанттар.[4]
Тарихы
[өңдеу | қайнарын өңдеу]Олар сиу, шайен, ассинибойн, кри, оджибвей және арикаралармен шайқасты. 1866 жылдан бастап көптеген мандандық ер адамдар АҚШ армиясында барлаушылар мен гидтер ретінде қызмет етті. Шамамен 1750 жылы мандандар Харт өзенінің сағасына жақын жерде 9 ауылда өмір сүрді, оның 2-і шығыс жағалауда және 7-і батыста болды. Жұқпалы эпидемиялардан және ассинибойн мен сиу шабуылынан қатты зардап шеккеннен кейін, екі шығыс ауылдың тұрғындары біріктіріліп, Миссуриден Арикараға қарама-қарсы орналасқан жерге көшті. Көп ұзамай батыс ауылдары да 5-ке қысқарып, тұрғындары да бірігіп, Ариқараға қоныс аударады. Осылайша 2 ғана Мандан қоныстары - Метутаханке және Руптари құрылды. 1837 жылы шешек індеті тайпаны іс жүзінде жойып, тайпаның халқын жүзден сәл астам адамға дейін қысқартты. Осыдан кейін мандандарда бір ғана ауыл қалды.
1845 жылы хидаттар Найф өзендерінен кетіп бара жатқанда, мандандардың бір бөлігі оларға қосылды, ал қалғандары көп ұзамай олардың соңынан ерді. 1825 жылғы 30 шілдедегі келісім бойынша тайпа АҚШ-пен бейбіт қарым-қатынасты растады. Мандандар 1851 жылғы 17 қыркүйектегі Форт-Ларами келісіміне қол қоюға қатысты, олар Ұлы жазықтардың солтүстік-батыс бөлігін мекендеген тайпалардың шекараларын белгіледі, сонымен қатар 1866 жылы шілдеде Форт-Бертольдте ратификацияланбаған келісімге және сол жылдың желтоқсанында Форт-Бертольд келісіміне қол қойды.
1870 жылы мандандарға, хидаттарға және арикараларға Солтүстік Дакота мен Монтана штаттарында үлкен резервация берілді.
Саны: 1750ж. - 9000 адам;
- 1781 ж. - жылғы шешек індетінен кейін - 1000–1500 адам;
- 1804 ж. - 1250 адам;
- 1838 ж. – 125–150 адам;
- 1852 ж. - 385 адам;
- 1905 ж. - 249 адам.[5]
Кәсібі
[өңдеу | қайнарын өңдеу]Дәстүрлі кәсіптері - атпен бизон аулау, қолмен атқарылатын егіншілік (жүгері, бұршақ, асқабақ және күнбағыс), балық аулау, қайық жасау, керамика және т.б.
Мандандар азық-түліктерін егіншіліктен, аңшылықтан, жабайы өсімдіктерді жинаудан және саудадан алды. Жүгері негізгі дақыл болды, ал артығының бір бөлігі көшпелі тайпалармен бизон етіне сатылды.
Буйвол терісінен шапан тігу немесе илеу, ал былғарыдан киім-кешек, сөмке, баспана және басқа да мақсаттарға пайдаланылды. Мандандар көбінесе тарихи оқиғаларды бейнелейтін боялған буйвол терілерімен танымал болды. Сүйектерден ине, қармақ сияқты заттарды жасаған. Сүйектерді егіншілікте де пайдаланған: мысалы, иық сүйектері топырақты қопсытуға арналған құралға ұқсас, кетмен ретінде пайдаланылды. Мандандар сонымен қатар азық-түлік үшін ұсақ сүтқоректілерді ұстады және бұғыларды аулады. Бұғы мүйізінен егіншілікте қолданылатын тырма тәрізді құрал-саймандар жасалды. Құстар ет пен қауырсын алу үшін ауланды, соңғысы безендіру үшін пайдаланылды.[6]
Тұрмыс салты
[өңдеу | қайнарын өңдеу]XIX ғасырдың басында мандандардың 13 матрилиндік рулары болды (олардың кейбіреулері хидаттармен ортақ). Рулардың екі санаты болды, олардың әрқайсысы елді мекендерде қос фратрияны құрады, бірі - қоныстың мұрагер «бейбіт» көсемі, екіншісі - сайланған әскери басшысы. Жас ерекшеліктеріне қарай ұйымдастырылған әскери қоғамдар жүйесі (негізгі қоғам «бизондар» болды), әйелдердің салт-дәстүрлік қоғамдары және т.б. болды.
Ауылдар көбінесе өзеннің үстіндегі биік жартастарда орналасқан. Суды табиғи тосқауыл ретінде пайдалану үшін ауылдар көбінесе өзендердің сағаларына салынған. Ауылдар әдетте салтанатты мақсаттар үшін пайдаланылатын орталық алаңның айналасына бағытталған. Алаңның ортасында тік ағаш қоршаумен қоршалған балқарағай ағашы болды. Үйлері бірнеше отбасы болып тұратын күмбез тәрізді жеркепелер болды. Күмбездің жоғарғы жағында түтін шығатын төртбұрышты тесік бар. Үйдің қаңқасы төрт тірекпен бекітілді. Оларға қарсы ағаш бөренелер қойылып, сыртына қамыс пен бұтақтар жабылды, содан кейін шөп пен топырақ жабылып, бұл ішкі аумақты жаңбырдан, ыстықтан және суықтан қорғайтын.
Олар әдетте буйвол, сондай-ақ бұғы мен қой терісінен жасалған киім киген. Терілерден туника, көйлек, буйвол жүнінен халат, мокасиндер, қолғаптар, белдіктер жасаған. 19 ғасырдың аяғында мандандықтар батыстық үлгідегі киімдерді кие бастағанды.[7]
Дереккөздер
[өңдеу | қайнарын өңдеу]- ↑ http://www.etnosy.ru/taxonomy/term/1455
- ↑ "Britannica настольная энциклопедия"ТомI,АСТ-Астрель, Москва, 2006,ISBN 978-5-17-038532-4(Т.1) (АСТ),ISBN 978-5-271-15120-0 (Т.1) (Астрель)
- ↑ https://old.bigenc.ru/ethnology/text/2156563?ysclid=lquqix4zd8276190096
- ↑ https://sanstv.ru/dict/%D0%BC%D0%B0%D0%BD%D0%B4%D0%B0%D0%BD
- ↑ http://www.grinchevskiy.ru/books/pervaya-encicljpediya-dikogo-zapada/mandan.php?ysclid=lquqmm9gs6588481130
- ↑ https://travel-journal.ru/ethno/40/973/(қолжетпейтін сілтеме)
- ↑ http://www.etnolog.ru/people.php?id=MAND