Kojot preriowy
| Canis latrans[1] | |||||
| Say, 1823[2] | |||||
| |||||
| Systematyka | |||||
| Domena | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Królestwo | |||||
| Typ | |||||
| Podtyp | |||||
| Gromada | |||||
| Podgromada | |||||
| Infragromada | |||||
| Rząd | |||||
| Podrząd | |||||
| Rodzina | |||||
| Rodzaj | |||||
| Gatunek |
kojot preriowy | ||||
| |||||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||||
 | |||||
| Zasięg występowania | |||||
| |||||
Kojot preriowy[4], kojot[5], kujot, wilk preriowy Ameryki Północnej (Canis latrans) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae) o wyglądzie pośrednim między małym wilkiem a szakalem. Ma bardziej krępą budowę, krótszą szyję i ostrzejszy pysk niż wilk europejski[6]. Zamieszkuje obszary od Alaski do Panamy. Wyróżnia się ok. 19 podgatunków kojota.
Zasięg występowania
[edytuj | edytuj kod]Kojot preriowy występuje w zależności od podgatunku[7]:
- C. latrans cagottis – południowo-wschodni Meksyk
- C. latrans clepticus – Meksyk (Kalifornia Dolna) i Stany Zjednoczone (Kalifornia)
- C. latrans dickeyi – Salwador, zachodni Honduras, Nikaragua, Kostaryka i Panama
- C. latrans frustror – Stany Zjednoczone (Missouri, Kansas, część Oklahomy i wschodni Teksas)
- C. latrans goldmani – Meksyk, Belize i Gwatemala
- C. latrans hondurensis – wschodni Honduras
- C. latrans impavidus – zachodni Meksyk
- C. latrans incolatus – Stany Zjednoczone (Alaska) i północno-zachodnia Kanada
- C. latrans jamesi – Meksyk (Tiburón i Kalifornia Dolna)
- C. latrans latrans – południowa Kanada i Stany Zjednoczone (Wielkie Równiny)
- C. latrans lestes – południowo-zachodnia Kanada i zachodnie Stany Zjednoczone
- C. latrans mearnsi – północno-zachodni Meksyk i południowo-zachodnie Stany Zjednoczone
- C. latrans microdon – północno-wschodni Meksyk i południowe Stany Zjednoczone (południowy Teksas)
- C. latrans ochropus – zachodnie Stany Zjednoczone
- C. latrans peninsulae – Meksyk (południowa Kalifornia Dolna)
- C. latrans texensis – południowe Stany Zjednoczone (zachodni Teksas i Nowy Meksyk)
- C. latrans thamnos – północno-środkowa Kanada i wschodnie Stany Zjednoczone
- C. latrans umpquensis – Stany Zjednoczone (północno-zachodnie wybrzeże)
- C. latrans vigilis – południowo-zachodni Meksyk
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Długość ciała samców i samic 74–94 cm, długość ogona samców 29–36,3 cm, samic 26–34,3 cm; masa ciała samców 7,8–15,8 kg, samic 7,7–14,5 kg[7]. Prawie cały tułów kojotów pokryty jest szarym włosem szerstnym o długości dochodzącej do 10 cm, którego część szczytowa ma ochronny kolor czarny. Ogon jest również pokryty gęstym włosem o zabarwieniu czarnym. Skóra i futro wykorzystywane jest w futrzarstwie[6].
Kojot w mitologii i kulturze nowej epoki
[edytuj | edytuj kod]Indianie często nazywali kojota „małym wilkiem”. W niektórych wierzeniach indiańskich kojot przedstawiany był jako stworzyciel świata.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Canis latrans, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ T. Say: Animals — Sioux and Omawhaw Indians — Winter residence at Engineer Cantonment. W: E. James: Account of an expedition from Pittsburgh to the Rocky Mountains, performed in the years 1819 and ’20: by order of the Hon. J.C. Calhoun, sec’y of war: under the command of Major Stephen H. Long. From the notes of Major Long, Mr. T. Say, and other gentlemen of the exploring party. Cz. 1. Philadelphia: H.C. Carey and I. Lea, 1823, s. 168. (ang.).
- ↑ R. Kays, Canis latrans, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-06-30] (ang.).
- ↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 147. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ K. Kowalski (red.), A. Krzanowski, H. Kubiak, B. Rzebik-Kowalska & L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 134, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
- ↑ a b Janusz Kuźniewicz: Skóry dzikich psowatych wykorzystywane do celów kuśnierskich. swiatrolnika.com.pl, 2015. [dostęp 2015-11-15].
- ↑ a b C. Sillero-Zubiri: Family Canidae (Dogs). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 415. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).