Anachoretyzm

Obraz Teodora Axentowicza Anachoreta, 1881, Muzeum Narodowe w Warszawie

Anachoretyzm (z stgr. ἀναχωρέω anachoreo – „oddalam się, odchodzę w górę” tzn. odchodzę z doliny Nilu na pustynię) – forma religijności znana w chrześcijaństwie, judaizmie, hinduizmie, buddyzmie oraz islamie. Anachoreta udaje się w odosobnienie, by pędzić ascetyczne życie w samotności, modląc się, umartwiając i kontemplując.

Ruch anachorecki był szczególnie popularny we wczesnym i średniowiecznym chrześcijaństwie; zapoczątkował najstarszą formę życia zakonnego, pierwotną wobec cenobityzmu.

Zobacz też

• eremita
• monastycyzm

Bibliografia

• H. Ćwikliński, Anachoreci, W: Encyklopedia Katolicka I, str. 474-475.
• M. Daniluk, K. Klauza: Podręczna encyklopedia instytutów życia konsekrowanego. Lublin: 1994, s. 60.