Języki tocharskie
Języki tocharskie – grupa języków indoeuropejskich, które występowały na obszarze wschodniego Turkiestanu Chińskiego i Azji Środkowej. Na pustyni Takla-Makan odkryto spisane na liściach palmowych teksty religijne w dwóch odmianach języków tocharskich: język tocharski A (wschodni) i język tocharski B (zachodni). Teksty te, zapisane pismem brahmi, pochodzą z okresu V–VIII wieku n.e. i są przekładami indyjskich tekstów spisanych w sanskrycie. Języki tocharskie wymarły po VIII wieku wraz z kulturą Tocharów, którzy zostali najechani i podbici przez Ujgurów[1].
Języki tocharskie odkryli i opisali Emil Sieg[2] i Wilhelm Siegling[3][4].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Szacuje się, że dialekt który dał początek językom tocharskim wydzielił się z kontinuum indoeuropejskiego około roku 3800 p.n.e.[5] Jego użytkownicy zamieszkiwali prawdopodobnie tereny pomiędzy Dunajem a Dnieprem, skąd około połowy IV tysiąclecia p.n.e. wyruszyli na wschód. Dotarli na północne zbocza Ałtaju i Sajanów, gdzie prawdopodobnie mocno wpłynęli na kształt kultury afanasjewskiej. Za jej pośrednictwem, i poprzez kulturę okuniewską, zapożyczenia z języka prototocharskiego trafiły do języków samojedzkich[5].
Tocharowie następnie przekroczyli góry i osiedlili się na terenie Kotliny Kaszgarskiej w dzisiejszym Sinciangu. Tam nastąpił rozdział na wariant A i wariant B[5]. W II wieku p.n.e. Tocharów pokonał i zepchnął na zachód do Baktrii lud Xiongnu. Tam nastąpiło obustronne mieszanie się słownictwa tocharskiego i baktryjskiego (językiem baktryjskim nie posługiwano się na obszarze Kotliny Kaszgarskiej). Część Tocharów powróciła później do Sinciangu[5].
W pierwszych wiekach naszej ery w Kotlinie Kaszgarskiej posługiwano się wieloma językami poza tocharskimi, głównie irańskimi (średnioperskim, sogdyjskim, partyjskim), a także dwoma wariantami języka saka[5]. Napływ Ujgurów i ekspansja islamu w IX wieku sprawiła, że ujgurski wyparł tocharski i inne języki w roli języka literackiego w regionie[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Podlawska 1999 ↓, s. 7.
- ↑ Gołąb, Heinz i Polański 1968 ↓, s. 706–707.
- ↑ Tocharian languages, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2016-10-28] (ang.).
- ↑ Indo-European languages, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2016-10-28] (ang.).
- ↑ a b c d e f Václav Blažek, Michal Schwarz, Tocharians. Who they were, where they came from and where they lived., [w:] Václav Blažek, Tocharian Studies. Works 1, Brno 2011, s. 140-141 [dostęp 2023-12-03] (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Zbigniew Gołąb, Adam Heinz, Kazimierz Polański: Słownik terminologii językoznawczej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1968, s. 706–707.
- Daniela Podlawska: Gramatyka historyczna języka polskiego z elementami gramatyki języka staro-cerkiewno-słowiańskiego i dialektologii. Słupsk: Wyższa Szkoła Pedagogiczna, 1999. ISBN 978-83-87006-13-6.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Todd B. Krause, Jonathan Slocum, Tocharian Online [online], Linguistic Research Center, Uniwersytet Teksański w Austin [dostęp 2022-05-23] (ang.).