รามลีลา
รามลีลา (สันสกฤต: रामलीला, อักษรโรมัน: Rāmalīlā) เป็นการแสดงนาฏกรรมที่บอกเล่าเรื่องราวชองพระรามจากรามายณะ หรือจากวรรณกรรมทุติยภูมิที่มีที่มาจากรามายณะ เช่น รามจริตมนัส[1] คำว่ารามลีลานี้มีความหมายกว้าง และสามารถใช้เรียกการแสงนาฏศิลป์เกี่ยวกับพระรามจำนวนมาก[2] ที่จัดแสดงในระหว่างเทศกาลเฉลิมฉลองนวราตรีในประเทศอินเดีย[3] หลังเสร็จการแสดงอันบอกเล่าเรื่องราวของชัยชนะของความดีเหนือความชั่ว รามรีลาจะเฉลิมฉลองจุดสูงสุดในคืนวิชัยทศมิ ที่ซึ่งหุ่นจำลองขนาดใหญ่รูปอสูร เช่น รากษส หรือทศกัณฐ์ นำมาเผาด้วยไฟหรือด้วยพลุ[4][5]
พระรามเป็นอวตารปางที่เจ็ดของพระวิษณุตามคติศาสนาฮินดูและเป็นตัวละครหลักกลางในรามายณะ มหากาพย์ภาษาสันสกฤตที่ผสมผสานการแสดงนาฏกรรมเข้ากับเนื้อเรื่องที่ขับเคลื่อนด้วยคุณค่าทางจริยธรรม รามลีลาเป็นการดัดแปลงมาจากเรื่องราวในมหากาพย์นี้ รามลีลาส่วนใหญ่ในอินเดียเหนือมีรากฐานมาจากวรรณกรรรมทุติยภูมิที่มีที่มาจากรามายณะอีกที ซึ่งคือ รามจริตมนัส เขียนขึ้นในศตวรรษที่ 16 ด้วยภาษาพื้นถิ่นอวัธ ซึ่งมีความสัมพันธ์ใกล้เคียงกับภาษาฮินดี[6]) โดยตุลสีทาส[4][7]
รามลีลาได้รับการขึ้นทะเบียนโดยยูเนสโกให้เป็นหนึ่งในมรดกโลกที่จับต้องไม่ได้ของมนุษยชาติในปี 2008 เมืองที่มีความสำคัญทางศาสนาฮินดู เช่น อโยธยา, พาราณสี, วฤนทาวัน, อัลโมรา, สัตนะ และ มธุพานี ล้วนมีรามลีลาที่มีความโดดเด่นและมีชื่อเสียง[4][8] รามลีลายังแพร่หลายมาเป็นส่วนหนึ่งหรือมีอิทธิพลซึ่งนาฏกรรมในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยเฉพาะในชุมชนฮินดูของบาหลี, พม่า, กัมพูชา และประเทศไทย[9] และหลังการอพยพย้ายถิ่นฐานของชาวอินเดียในศตวรรษที่ 19-20 ไปยังยุโรปและพื้นที่อื่น ๆ ของโลก การเฉลิมฉลองรามลีลาได้แพร่หลายและพบได้ในบริเวณอื่น ๆ ของโลก เช่น สิงคโปร์ มาเลเซีย ตอลดจนฟีจี กายอานา แอฟริกาใต้ สหรัฐ แคนาดา สหราชอาณาจักร เป็นต้น[10]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ James G. Lochtefeld 2002, p. 389.
- ↑ Schechner, Richard; Hess, Linda (1977). "The Ramlila of Ramnagar [India]". The Drama Review: TDR. The MIT Press. 21 (3): 51–82. doi:10.2307/1145152. JSTOR 1145152.
- ↑ Encyclopedia Britannica.
- ↑ 4.0 4.1 4.2 Ramlila, the traditional performance of the Ramayana, UNESCO
- ↑ Ramlila Pop Culture India!: Media, Arts, and Lifestyle, by Asha Kasbekar. Published by ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85109-636-1. Page 42.
- ↑ Jennifer Lindsay (2006). Between Tongues: Translation And/of/in Performance in Asia. National University of Singapore Press. pp. 12–14. ISBN 978-9971-69-339-8.
- ↑ Constance Jones & James D. Ryan 2006, p. 457.
- ↑ James G. Lochtefeld 2002, pp. 561–562.
- ↑ Mandakranta Bose (2004). The Ramayana Revisited. Oxford University Press. pp. 342–350. ISBN 978-0-19-516832-7.
- ↑ Ramlila – The traditional performance of Ramayana – Part I & II Indira Gandhi National Centre for the Arts
บรรณานุกรม
[แก้]- Cynthia Bradley (2012). Denise Cush; Catherine Robinson; Michael York (บ.ก.). Encyclopedia of Hinduism. Routledge. ISBN 978-1-135-18979-2.
- Alain Daniélou (1991). The Myths and Gods of India: The Classic Work on Hindu Polytheism from the Princeton Bollingen Series. Inner Traditions / Bear & Co. ISBN 978-0-89281-354-4.
- Constance Jones; James D. Ryan (2006). Encyclopedia of Hinduism. Infobase Publishing. ISBN 978-0-8160-7564-5.
- David Kinsley (1988). Hindu Goddesses: Visions of the Divine Feminine in the Hindu Religious Tradition. University of California Press. ISBN 978-0-520-90883-3.
- David R. Kinsley (1989). The Goddesses' Mirror: Visions of the Divine from East and West. State University of New York Press. ISBN 978-0-88706-835-5.
- James G. Lochtefeld (2002). The Illustrated Encyclopedia of Hinduism: N-Z. The Rosen Publishing Group. ISBN 0-8239-2287-1.
- Rocher, Ludo (1986). The Puranas. Otto Harrassowitz Verlag. ISBN 978-3447025225.
- "Navratri – Hindu festival". Encyclopædia Britannica. 21 February 2017. สืบค้นเมื่อ 21 February 2017.
- Actors, Pilgrims, Kings And Gods: The Ramlila of Ramnagar, by Anuradha Kapur, Seagull, 2006. ISBN 1-905422-20-2.
- "Peasants in the Pacific: A Study of Fiji Indian Rural Society," Adrian C. Mayer, Routledge & Kegan Paul, London, 1973.
- "The Cambridge Guide to Asian Theatre," James R. Brandon, Cambridge University Press, 1997.