Przejdź do zawartości

U-574

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
U-574
Ilustracja
Siostrzana jednostka U-574 – U-660(inne języki)
Klasa

okręt podwodny

Typ

VIIC

Historia
Stocznia

Blohm & Voss, Hamburg III Rzesza

Położenie stępki

15 czerwca 1940

Wodowanie

12 kwietnia 1941

 Kriegsmarine
Nazwa

U-574

Wejście do służby

12 czerwca 1941

Zatopiony

19 grudnia 1941

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


769 ton
871 ton

Długość

67,1 metra

Szerokość

6,2 metra

Zanurzenie

4,74 metra

Zanurzenie testowe

100 metrów

Rodzaj kadłuba

dwukadłubowy

Materiał kadłuba

stal

Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 3200 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 750 KM
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


17-17,6 węzła
7,6 węzła

Zasięg

powierzchnia: 8500 Mm przy 10 węzłach
zanurzenie: 80 Mm przy 4 węzłach

Sensory
GHG, S-Gerät(inne języki)
Uzbrojenie
początkowo: 1 działo kal. 88 mm
1 działko plot. kal. 20 mm
14 torped
Wyrzutnie torpedowe

5 × 533 mm

Załoga

44

U-574 – niemiecki okręt podwodny typu VIIC z okresu II wojny światowej. Okręt wypierał 769 ton w położeniu nawodnym i 871 ton pod wodą, a jego główną bronią było 14 torped kalibru 533 mm wystrzeliwanych z pięciu wewnętrznych wyrzutni. Jednostka rozwijała na powierzchni prędkość ponad 17 węzłów, osiągając zasięg 8500 Mm przy prędkości 10 węzłów.

Jednostka została zwodowana 12 kwietnia 1941 roku w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu, a 12 czerwca 1941 roku wcielono ją do służby w Kriegsmarine. Pływając w składzie 1. Flotylli U-Bootów, okręt podczas pierwszego atlantyckiego patrolu 19 grudnia 1941 roku zatopił na zachód od Lizbony brytyjski niszczyciel HMS „Stanley”(inne języki) o wyporności 1190 ton, po czym niedługo po tym sam został zatopiony przez brytyjski slup HMS „Stork”(inne języki).

Projekt i budowa

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Okręty podwodne typu VIIC.

Jednostki typu VIIC były kolejnym ewolucyjnym ulepszeniem najliczniej budowanych w Niemczech okrętów typu VII. Poprzednik – typ VIIB – miał zbyt mały zasięg i za mało miejsca pod pokładem, by móc zainstalować sonar[1][2]. Opracowany w 1938 roku projekt nowego okrętu różnił się od poprzedniej wersji m.in. zwiększoną grubością blach kadłuba sztywnego (z 16 do 18,5 mm, co zwiększyło maksymalną głębokość zanurzenia z 200 metrów do 250–280 metrów), przedłużeniem kadłuba o 60 cm i kiosku o 30 cm oraz powiększeniem zbiorników paliwa o 5,4 m³, co poprawiło zasięg[3][4]. Powiększone rozmiary pozwoliły na instalację aktywnego sonaru S-Gerät(inne języki), uzupełniając pasywny Gruppenhorchgerät (GHG)[1][2]. Do zakończenia wojny do służby weszło 568 okrętów typu VIIC[5][6].

U-574 zamówiono 24 października 1939 roku[7][8]. Został zbudowany w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu jako jeden z 171 okrętów typu VIIC zamówionych w tej wytwórni[9][10]. U-574 otrzymał numer stoczniowy 550 (Werk 550)[7][11]. Stępkę okrętu położono 15 czerwca 1940 roku, a zwodowany został 12 kwietnia 1941 roku[7][8][a].

Dane taktyczno-techniczne

[edytuj | edytuj kod]

U-574 był średniej wielkości okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej[12]. Długość całkowita wynosiła 67,1 metra, szerokość 6,2 metra i zanurzenie 4,74 metra[6][13]. Wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosiła 9,6 metra[6]. Wykonany ze stali pancernej CM 351 Kruppa o grubości 18,5 mm kadłub sztywny miał 50,5 metra długości i 4,7 metra szerokości[6][14]. Podzielony był grodziami na sześć przedziałów wodoszczelnych: (od dziobu): I – przedział torpedowy ze sterami głębokości oraz GHG, II – przedział akumulatorów wraz z pomieszczeniami załogi, magazynem amunicji i toaletą, III – centrala z pomieszczeniem wielofunkcyjnym (mieszczącym drugą baterię akumulatorów, pomieszczenia załogi i kambuz), IV – przedział silników spalinowych, V – przedział silników elektrycznych, VI – rufowy przedział torpedowy ze sterami kierunku i głębokości[15]. Kadłub ciśnieniowy otoczony był kadłubem lekkim wykonanym z blach o grubości 4–8 mm[16]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 769 ton, a w zanurzeniu 871 ton[13][17][b].

Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki wysokoprężne Krupp-Germaniawerft F46 z doładowaniem o łącznej mocy 3200 KM przy 470-490 obr./min, a pod wodą poruszał się dzięki dwóm silnikom elektrycznym prądu stałego BBC GG UB720/8 o łącznej mocy 750 KM przy 295 obr./min[13][18]. Dwa wały napędowe obracały dwie śruby, zapewniając maksymalną prędkość 17–17,6 węzła na powierzchni i 7,6 węzła w zanurzeniu[13][18]. Zasięg wynosił 8500 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym (3250 Mm przy prędkości maksymalnej) oraz 80 Mm przy prędkości 4 węzłów pod wodą (130 Mm przy 2 węzłach)[13][19]. Zbiorniki mieściły 113,47 tony paliwa, a energia elektryczna magazynowana była w dwóch bateriach akumulatorów AFA 33 MAL 800 E po 62 ogniwa o łącznej pojemności 9160 Ah, masie 62 tony i czasie rozładowania 20 godzin[19]. Zanurzenie testowe okrętu wynosiło 100 metrów, a głębokość zgniecenia 250–280 metrów[18][20].

Okręt wyposażony był w pięć wyrzutni torped kalibru 533 mm (cztery na dziobie i jedną rufową), z łącznym zapasem 14 torped (wymiennie okręt mógł przenosić 26 min typu TMA lub 39 min typu TMB)[21][22]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kalibru 88 mm SK C/35 L/45, z zapasem amunicji wynoszącym 220–250 naboi oraz pojedyncze działko przeciwlotnicze kalibru 20 mm C/38 L/65[6][21]. Jednostka wyposażona też była w pasywny sonar GHG i aktywny S-Gerät(inne języki), a do obserwacji służyły dwa peryskopy Zeissa: bojowy i nocny[18][23].

Załoga okrętu składała się z czterech oficerów oraz 40 podoficerów i marynarzy[19][24].

Służba

[edytuj | edytuj kod]

U-574 został wcielony do służby w Kriegsmarine 12 czerwca 1941 roku[7][11]. Dowództwo okrętu objął por. mar. (niem. Oberleutnant zur See) Dietrich Gengelbach(inne języki)[25]. U-Boot otrzymał numer poczty polowej M 43 973[8]. Do 1 listopada 1941 roku załoga jednostki przechodziła szkolenie w składzie 1. Flotylli operując z Kilonii[7][11].

Pierwszy rejs bojowy i utrata okrętu

[edytuj | edytuj kod]

1 listopada 1941 roku U-574 osiągnął gotowość bojową, pozostając nadal w składzie 1. Flotylli U-Bootów[7]. 8 listopada wyszedł z Kilonii, udając się w swój pierwszy wojenny atlantycki rejs[11][26]. W dniach 14 listopada – 1 grudnia wchodził w skład wilczego stada „Steuben”[27]. 11 grudnia w tajemnicy zawinął do neutralnego hiszpańskiego portu Vigo, gdzie uzupełnił zapasy paliwa[27][28]. 14 grudnia został przyporządkowany do wilczego stada „Seeräuber”, które powstało w celu zaatakowania zmierzającego z Gibraltaru na Wyspy Brytyjskie konwoju HG-76[7][28]. 17 grudnia U-574, U-107(inne języki), U-108(inne języki) i U-131 zajęły pozycje w pobliżu konwoju[29]. 19 grudnia w odległości około 330 Mm na zachód od Sines U-574 wykrył płynący na końcu konwoju HG-76 brytyjski niszczyciel HMS „Stanley” (I73)(inne języki) (1190 ton), w kierunku którego o godzinie 4:15 wystrzelił trzy torpedy[30]. Trafiony dwiema torpedami niszczyciel natychmiast zatonął na pozycji 38°12′N 17°23′W/38,200000 -17,383333, a na jego pokładzie zginęło 136 z liczącej 161 osób załogi[30][c].

9 minut później U-574 został zaatakowany serią 15 bomb głębinowych przez dowodzony przez komandora (ang. Captain) Frederica Johna Walkera slup HMS „Stork” (L81)(inne języki) i zmuszony do wynurzenia, po czym ostrzelany i po 11-minutowej pogoni staranowany, a następnie znów obrzucony nastawionymi na niewielką głębokość bombami głębinowymi[11][31]. U-Boot zatonął na pozycji 38°12′N 17°23′W/38,200000 -17,383333, a z liczącej 44 osób załogi zginęło 28 marynarzy, w tym dowódca, a pozostałych 16 trafiło do niewoli[7][11].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 206 i Gogin 2023 ↓ podają, że wodowanie okrętu odbyło się 18 kwietnia 1941 roku.
  2. ↑ Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 242 podaje wyporność 749/851 ton; Rössler 1989 ↓, s. 335 i Miller 2000 ↓, s. 27 761/865 ton, zaś Gogin 2023 ↓ i Showell 2006 ↓, s. 81 769/1070 ton.
  3. ↑ 25 ocalałych zostało później podjętych przez slup HMS „Stork” (L81)(inne języki) i korwetę HMS „Samphire” (K128)(inne języki)[30].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Rössler 1989 ↓, s. 115.
  2. ↑ a b Borowiak 2009a ↓, s. 89.
  3. ↑ Rössler 1989 ↓, s. 115–116.
  4. ↑ Borowiak 2009a ↓, s. 90–91.
  5. ↑ Borowiak 2009a ↓, s. 94.
  6. ↑ a b c d e VIIC ↓.
  7. ↑ a b c d e f g h U-574 ↓.
  8. ↑ a b c Borowiak 2009b ↓, s. 349.
  9. ↑ Blohm & Voss ↓.
  10. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 206.
  11. ↑ a b c d e f Borowiak 2009b ↓, s. 350.
  12. ↑ Borowiak 2009a ↓, s. 78.
  13. ↑ a b c d e Möller i Brack 2004 ↓, s. 73.
  14. ↑ Borowiak 2009a ↓, s. 92, 113.
  15. ↑ Borowiak 2009a ↓, s. 113, 120–132.
  16. ↑ Borowiak 2009a ↓, s. 114.
  17. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 209.
  18. ↑ a b c d Gogin 2023 ↓.
  19. ↑ a b c Borowiak 2009a ↓, s. 93.
  20. ↑ Borowiak 2009a ↓, s. 91.
  21. ↑ a b Borowiak 2009a ↓, s. 92.
  22. ↑ Miller 2000 ↓, s. 27.
  23. ↑ Borowiak 2009a ↓, s. 126.
  24. ↑ Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 242.
  25. ↑ Dietrich Gengelbach ↓.
  26. ↑ patrole ↓.
  27. ↑ a b patrol 1 ↓.
  28. ↑ a b Blair 1998 ↓, s. 436.
  29. ↑ Blair 1998 ↓, s. 438.
  30. ↑ a b c HMS Stanley ↓.
  31. ↑ Blair 1998 ↓, s. 439-440.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Clay Blair: Hitlera wojna U-Bootów. Myśliwi 1939–1942. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1998. ISBN 83-85852-26-3.
  • Mariusz Borowiak: Żelazne rekiny Dönitza. T. 1. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2009. ISBN 978-83-7020-400-6.
  • Mariusz Borowiak: Żelazne rekiny Dönitza. T. 2. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2009. ISBN 978-83-7020-406-8.
  • Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Ivan Gogin: "VIIC" type seagoing submarines (1940–1944). Navypedia. [dostęp 2023-09-26]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Blohm & Voss, Hamburg. uboat.net. [dostęp 2023-09-26]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: HMS Stanley (I 73). uboat.net. [dostęp 2023-09-26]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Kapitänleutnant Dietrich Gengelbach. uboat.net. [dostęp 2023-09-26]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Patrol info for U-574. uboat.net. [dostęp 2023-09-26]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Patrols by U-574. uboat.net. [dostęp 2023-09-26]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Type VIIC. uboat.net. [dostęp 2023-09-26]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: U-574. uboat.net. [dostęp 2023-09-26]. (ang.).
  • David Miller: U-Boats: History, Development and Equipment, 1914–1945. London: Conway Maritime Press, 2000. ISBN 978-0851777900. (ang.).
  • Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Eberhard Rössler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9. (ang.).
  • Jak Mallmann Showell: The U-Boat Century: German Submarine Warfare 1906–2006. London: Chatham Publishing, 2006. ISBN 978-1-86176-241-2. (ang.).
Okręty podwodne typu VII C
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=U-574&oldid=74945806”
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy