Przejdź do zawartości

U-613

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.

Ten artykuł został nominowany do wyróżnienia „Dobry Artykuł”.
Weź udział w dyskusji na ten temat.

U-613
Ilustracja
Siostrzana jednostka U-613 – U-660(inne języki)
Klasa

okręt podwodny

Typ

VIIC

Historia
Stocznia

Blohm & Voss, Hamburg III Rzesza

Położenie stępki

6 maja 1941

Wodowanie

29 stycznia 1942

 Kriegsmarine
Nazwa

U-613

Wejście do służby

12 marca 1942

Zatopiony

23 lipca 1943

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


769 ton
871 ton

Długość

67,1 metra

Szerokość

6,2 metra

Zanurzenie

4,74 metra

Zanurzenie testowe

100 metrów

Rodzaj kadłuba

dwukadłubowy

Materiał kadłuba

stal

Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 3200 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 750 KM
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


17-17,6 węzła
7,6 węzła

Zasięg

na powierzchni: 8500 Mm przy 10 węzłach
w zanurzeniu: 80 Mm przy 4 węzłach

Sensory
GHG, S-Gerät(inne języki)
Uzbrojenie
początkowo: 1 działo kal. 88 mm
1 działko plot. kal. 20 mm
14 torped
Wyrzutnie torpedowe

5 × 533 mm

Załoga

44

U-613 – niemiecki okręt podwodny typu VIIC z okresu II wojny światowej. Wyporność U-Boota wynosiła 769 ton w położeniu nawodnym i 871 ton pod wodą, a jego główną bronią było 14 torped o kalibrze 533 mm wystrzeliwanych z pięciu wewnętrznych wyrzutni. Jednostka rozwijała na powierzchni prędkość ponad 17 węzłów, osiągając zasięg 8500 Mm przy prędkości 10 węzłów.

Okręt został zwodowany 29 stycznia 1942 roku w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu, a 12 marca 1942 roku wcielono go do służby w Kriegsmarine. Pływając w składzie 3. Flotylli U-Bootów, U-613 odbył cztery patrole bojowe, podczas których zatopił dwa statki o łącznej pojemności 8087 BRT. 23 lipca 1943 roku na południe od Azorów U-613 został zatopiony wraz z całą załogą bombami głębinowymi przez amerykański niszczyciel USS „George E. Badger”(inne języki).

Projekt i budowa

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Okręty podwodne typu VIIC.

Jednostki typu VIIC były kolejnym ewolucyjnym ulepszeniem najliczniej budowanych w Niemczech okrętów typu VII. Poprzednik – typ VIIB – miał zbyt mały zasięg i za mało miejsca pod pokładem, by można było zainstalować sonar[1][2]. Opracowany w 1938 roku projekt nowego okrętu różnił się od poprzedniej wersji m.in. zwiększoną grubością blach kadłuba sztywnego (z 16 do 18,5 mm, co zwiększyło maksymalną głębokość zanurzenia z 200 metrów do 250–280 metrów), przedłużeniem kadłuba o 60 cm i kiosku o 30 cm oraz powiększeniem zbiorników paliwa o 5,4 m³, co poprawiło zasięg[3][4]. Powiększone rozmiary pozwoliły na instalację aktywnego sonaru S-Gerät(inne języki), który uzupełniał pasywny Gruppenhorchgerät (GHG)[1][2]. Do zakończenia wojny do służby weszło 568 okrętów typu VIIC[5][6].

U-613 zamówiono 15 sierpnia 1940 roku[7][8]. Został zbudowany w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu jako jeden z 171 okrętów typu VIIC zamówionych w tej wytwórni[9][10]. U-613 otrzymał numer stoczniowy 113 (Werk 113)[8][11][a]. Stępkę okrętu położono 6 maja 1941 roku, a zwodowany został 29 stycznia 1942 roku[7][8].

Dane taktyczno-techniczne

[edytuj | edytuj kod]
Wnętrze przedziału silników wysokoprężnych

U-613 był średniej wielkości okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej[12]. Długość całkowita wynosiła 67,1 metra, szerokość 6,2 metra i zanurzenie 4,74 metra[6][13]. Wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosiła 9,6 metra[6]. Wykonany ze stali pancernej CM 351 Kruppa o grubości 18,5 mm kadłub sztywny miał 50,5 metra długości i 4,7 metra szerokości[6][14]. Podzielony był grodziami na sześć przedziałów wodoszczelnych: (od dziobu): I – przedział torpedowy ze sterami głębokości oraz GHG, II – przedział akumulatorów wraz z pomieszczeniami załogi, magazynem amunicji i toaletą, III – centrala z pomieszczeniem wielofunkcyjnym (mieszczącym drugą baterię akumulatorów, pomieszczenia załogi i kambuz), IV – przedział silników spalinowych, V – przedział silników elektrycznych, VI – rufowy przedział torpedowy ze sterami kierunku i głębokości[15]. Kadłub ciśnieniowy otoczony był kadłubem lekkim wykonanym z blach o grubości 4–8 mm[16]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 769 ton, a w zanurzeniu 871 ton[13][17][b].

Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki wysokoprężne Krupp-Germaniawerft F46 z doładowaniem o łącznej mocy 3200 KM przy 470-490 obr./min, a pod wodą poruszał się dzięki dwóm silnikom elektrycznym prądu stałego BBC GG UB720/8 o łącznej mocy 750 KM przy 295 obr./min[11][13]. Dwa wały napędowe obracały dwie śruby, zapewniając maksymalną prędkość 17–17,6 węzła na powierzchni i 7,6 węzła w zanurzeniu[11][13]. Zasięg wynosił 8500 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym (3250 Mm przy prędkości maksymalnej) oraz 80 Mm przy prędkości 4 węzłów pod wodą (130 Mm przy 2 węzłach)[13][18]. Zbiorniki mieściły 113,47 tony paliwa, a energia elektryczna magazynowana była w dwóch bateriach akumulatorów AFA 33 MAL 800 E po 62 ogniwa o łącznej pojemności 9160 Ah, masie 62 tony i czasie rozładowania 20 godzin[18]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia okrętu wynosiła 100 metrów, a głębokość zgniecenia 250–280 metrów[11][19].

Okręt wyposażony był w pięć wyrzutni torped kalibru 533 mm (cztery na dziobie i jedną rufową), z łącznym zapasem 14 torped (wymiennie okręt mógł przenosić 26 min typu TMA lub 39 min typu TMB)[20][21]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kalibru 88 mm SK C/35 L/45, z zapasem amunicji wynoszącym 220–250 naboi oraz pojedyncze działko przeciwlotnicze kalibru 20 mm C/38 L/65[6][20]. Jednostka wyposażona też była w pasywny sonar GHG i aktywny S-Gerät(inne języki), a do obserwacji służyły dwa peryskopy Zeissa: bojowy i nocny[11][22].

Załoga okrętu składała się z czterech oficerów oraz 40 podoficerów i marynarzy[18][23][c].

Służba

[edytuj | edytuj kod]

U-613 został wcielony do służby w Kriegsmarine 12 marca 1942 roku[7][24]. Dowództwo okrętu objął kpt. mar. (niem. Kapitänleutnant) Helmut Köppe(inne języki)[25]. U-Boot otrzymał numer poczty polowej M 44 892[8]. Do 31 października 1942 roku załoga jednostki przechodziła szkolenie w składzie 8. Flotylli U-Bootów, operując z Gdańska[7][8].

Pierwszy rejs bojowy

[edytuj | edytuj kod]

22 października 1942 roku okręt wyszedł z Kilonii, udając się na swój pierwszy wojenny patrol[26], zostając 1 listopada przyporządkowany do 3. Flotylli U-Bootów w La Pallice[7][8]. W dniach 2–8 listopada wchodził w skład wilczego stada „Natter”[7][26]. 7 listopada w odległości około 670 Mm na północ od Azorów U-Boot napotkał zbudowany w 1923 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Roxby” o pojemności 4252 BRT, płynący z ładunkiem 6400 ton węgla z Cardiff do Halifaxu, marudera z konwoju ON-142[8][27]. O godzinie 15:40 statek został trafiony jedną z dwóch wystrzelonych torped, po czym zatonął o 16:05 na przybliżonej pozycji 49°35′N 30°32′W/49,583333 -30,533333, a z jego załogi składającej się z 46 osób uratowanych zostało po pięciu dniach 13 rozbitków (kapitan, 10 marynarzy i dwóch artylerzystów), podjętych przez irlandzki statek handlowy „Irish Beech”[8][27]. W dniach 8–18 listopada U-Boot operował w ramach wilczego stada „Westwall”[7][26]. 17 listopada U-613 na pozycji 36°09′N 10°54′W/36,150000 -10,900000 stał się celem ataku przeprowadzonego przez samolot bombowy Lockheed Hudson z brytyjskiej 608. Eskadry RAF(inne języki) (pilot J.B.R. Petrie), doznając poważnych uszkodzeń[26][28]. Okręt zawrócił w kierunku bazy, eskortowany przez U-509(inne języki)[28]. 27 listopada po 37 dniach spędzonych w morzu jednostka dotarła do La Pallice, po czym trafiła do stoczni na trwający 44 dni remont[26][28].

Drugi rejs bojowy

[edytuj | edytuj kod]

9 stycznia 1943 roku U-613 wyszedł z La Pallice na swój drugi atlantycki patrol[29][30]. Między 10 a 19 stycznia okręt wchodził w skład wilczego stada „Habicht”, a od 19 stycznia do 9 lutego został przyporządkowany do stada „Haudegen”[7][30]. 18 lutego okręt zawinął do Brestu, po 41 dniach spędzonych w morzu[29][30].

Trzeci rejs bojowy

[edytuj | edytuj kod]

Trzeci atlantycki patrol załogi U-Boota rozpoczął się 23 marca, kiedy to okręt wyszedł z Brestu[29][31]. Od 7 do 13 kwietnia okręt przyporządkowany był do wilczego stada „Adler”[7][31]. Okręt wykonał nieskuteczny atak torpedowy na statek płynący w konwoju ON-176, zgłaszając zatopienie[32]. 11 kwietnia o godzinie 22:28 w odległości około 400 Mm na wschód od Nowej Fundlandii U-613 wykonał atak torpedowy na marudera z konwoju ONS-2, zbudowany w 1905 roku norweskiego parowiec „Ingerfire” o pojemności 3835 BRT, płynący pod balastem z Barrow-in-Furness do Halifaxu[33]. Trafiony statek zatonął w ciągu minuty na pozycji 51°29′N 42°59′W/51,483333 -42,983333[8][33]. Z liczącej 36 osób załogi frachtowca zginęło ośmiu (sześciu Norwegów i dwóch Brytyjczyków), a ocalało 28 ludzi, podjętych następnego dnia wczesnym popołudniem przez kanadyjskie okręty: niszczyciel HMCS „St. Croix” (I81)(inne języki) i korwetę HMCS „Camrose” (K154)(inne języki)[33]. W dniach 13–25 kwietnia U-Boot operował w ramach wilczego stada „Meise”[7][31].

Tuż po północy 1 maja w Zatoce Biskajskiej U-613 został zaatakowany sześcioma bombami głębinowymi przez wyposażony w reflektor Leigha brytyjski bombowiec Vickers Wellington ze 172. Eskadry RAF(inne języki) (pilotowany przez sierżanta P.W. Phillipsa), doznając niewielkich uszkodzeń[7][31]. 6 maja po 45 dniach spędzonych w morzu okręt dotarł do La Pallice[29][31].

Czwarty rejs bojowy i utrata okrętu

[edytuj | edytuj kod]

1 lipca 1943 roku dowódca U-613 Helmut Köppe otrzymał awans na stopień kmdra ppor. (niem. Korvettenkapitän)[25]. 10 lipca U-Boot wyszedł z La Pallice na swój czwarty atlantycki patrol[29][34]. Zadaniem okrętu było postawienie zagrody minowej składającej się z ośmiu min typu TMC w pobliżu portu Kingston[8]. 23 lipca na południe od miasta Horta na Azorach U-613 został zaatakowany trzema seriami bomb głębinowych przez płynący w eskorcie konwoju UGS-12 amerykański niszczyciel USS „George E. Badger”(inne języki)[7][8]. W wyniku ataku U-Boot został zatopiony na pozycji 35°32′N 28°36′W/35,533333 -28,600000 wraz z całą, liczącą 48 osób załogą, po patrolu trwającym 14 dni[7][24][34].

Podsumowanie działalności bojowej

[edytuj | edytuj kod]

U-613 odbył cztery patrole bojowe, spędzając w morzu 137 dni[29]. W ich trakcie zatopił dwa statki o łącznej pojemności 8087 BRT, na pokładach których zginęły 42 osoby[35]. Pełne zestawienie strat przedstawia poniższa tabela[35]:

Lista zatopionych jednostek
Data Nazwa Państwo Tonaż[d] Los jednostki
7 listopada 1942 „Roxby”  Wielka Brytania 4252 zatopiony
11 kwietnia 1943 „Ingerfire”  Norwegia 3835 zatopiony
RAZEM zatopione: 2

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ U-613 ↓ podaje, że okręt zbudowano pod numerem stoczniowym 589.
  2. ↑ Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 242 podaje wyporność 749/851 ton; Rössler 1989 ↓, s. 335 i Miller 2000 ↓, s. 27 761/865 ton, zaś Gogin 2025 ↓ i Showell 2006 ↓, s. 81 769/1070 ton.
  3. ↑ W momencie zatopienia U-613 na jego pokładzie przebywało 48 osób[7][8].
  4. ↑ Tonaż statków handlowych i innych cywilnych jednostek podany jest w tonach rejestrowych brutto.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Rössler 1989 ↓, s. 115.
  2. ↑ a b Borowiak 2009a ↓, s. 89.
  3. ↑ Rössler 1989 ↓, s. 115–116.
  4. ↑ Borowiak 2009a ↓, s. 90–91.
  5. ↑ Borowiak 2009a ↓, s. 94.
  6. ↑ a b c d e VIIC ↓.
  7. ↑ a b c d e f g h i j k l m n U-613 ↓.
  8. ↑ a b c d e f g h i j k l Borowiak 2009b ↓, s. 385.
  9. ↑ Blohm & Voss ↓.
  10. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 206.
  11. ↑ a b c d e Gogin 2025 ↓.
  12. ↑ Borowiak 2009a ↓, s. 78.
  13. ↑ a b c d e Möller i Brack 2004 ↓, s. 73.
  14. ↑ Borowiak 2009a ↓, s. 92, 113.
  15. ↑ Borowiak 2009a ↓, s. 113, 120–132.
  16. ↑ Borowiak 2009a ↓, s. 114.
  17. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 209.
  18. ↑ a b c Borowiak 2009a ↓, s. 93.
  19. ↑ Borowiak 2009a ↓, s. 91.
  20. ↑ a b Borowiak 2009a ↓, s. 92.
  21. ↑ Miller 2000 ↓, s. 27.
  22. ↑ Borowiak 2009a ↓, s. 126.
  23. ↑ Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 242.
  24. ↑ a b Gröner 1985 ↓, s. 93.
  25. ↑ a b Helmut Köppe ↓.
  26. ↑ a b c d e patrol 1 ↓.
  27. ↑ a b Roxby ↓.
  28. ↑ a b c Blair 1999 ↓, s. 144.
  29. ↑ a b c d e f patrole ↓.
  30. ↑ a b c patrol 2 ↓.
  31. ↑ a b c d e patrol 3 ↓.
  32. ↑ Blair 1999 ↓, s. 312.
  33. ↑ a b c Ingerfire ↓.
  34. ↑ a b patrol 4 ↓.
  35. ↑ a b uboatsucc ↓.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Clay Blair: Hitlera wojna U-Bootów. Ścigani 1942–1945. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1999. ISBN 83-85852-42-5.
  • Mariusz Borowiak: Żelazne rekiny Dönitza. T. 1. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2009. ISBN 978-83-7020-400-6.
  • Mariusz Borowiak: Żelazne rekiny Dönitza. T. 2. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2009. ISBN 978-83-7020-406-8.
  • Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Ivan Gogin: "VIIC" type seagoing submarines (1940–1944). Navypedia. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  • Erich Gröner: Die deutschen Kriegsschiffe 1815–1945: U-Boote, Hilfskreuzer, Minenschiffe, Netzleger, Sperrbrecher. T. 3. Koblenz: Bernard & Graefe, 1985. ISBN 3-7637-4802-4. (niem.).
  • Guðmundur Helgason: Blohm & Voss, Hamburg. uboat.net. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Ingerfire. uboat.net. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Korvettenkapitän Helmut Köppe. uboat.net. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Patrol info for U-613. uboat.net. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Patrol info for U-613. uboat.net. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Patrol info for U-613. uboat.net. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Patrol info for U-613. uboat.net. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Patrols by U-613. uboat.net. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Roxby. uboat.net. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Ships hit by U-613. uboat.net. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Type VIIC. uboat.net. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: U-613. uboat.net. [dostęp 2025-01-04]. (ang.).
  • David Miller: U-Boats: History, Development and Equipment, 1914–1945. London: Conway Maritime Press, 2000. ISBN 978-0851777900. (ang.).
  • Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Eberhard Rössler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9. (ang.).
  • Jak Mallmann Showell: The U-Boat Century: German Submarine Warfare 1906–2006. London: Chatham Publishing, 2006. ISBN 978-1-86176-241-2. (ang.).
Okręty podwodne typu VII C
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=U-613&oldid=75726110”
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy