Przejdź do zawartości

Prawybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Prawybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych – tradycyjna procedura, zgodnie z którą od 1912 roku partie polityczne w Stanach Zjednoczonych wybierają swoich kandydatów w wyborach prezydenckich. Odbywają się na różnych zasadach, ale ich wspólną cechą jest to, że Amerykanie należący do danej partii w wybranych lub wszystkich stanach lub terytoriach głosują na preferowanych kandydatów w wyborach powszechnych. Prawybory pełnią funkcję konsultacyjną. Właściwy wybór kandydata odbywa się na konwencji partii i nie musi zgadzać się z wyborem dokonanym w prawyborach.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Woodrow Wilson, pierwszy kandydat na prezydenta wyłoniony w procedurze prawyborów

W Stanach Zjednoczonych od połowy XIX wieku funkcjonował de facto system dwupartyjny[1]. Jedynymi partiami uznawanymi za istotne przez środki masowego przekazu były Partia Demokratyczna i Partia Republikańska[1]. Przypadki, kiedy osoby niezwiązane z żadną z tych partii wygrywali w tym czasie wybory do Kongresu były rzadkie[1].

Do 1912 roku kandydatów Partii Demokratycznej i Partii Republikańskiej na prezydenta wskazywali liderzy partyjni[2]. Na początku XX wieku coraz popularniejsze stawały się ruchy progresywne, dążące do licznych reform społecznych i politycznych[3]. Stopniowo zaczęto wprowadzać system prawyborów w różnych stanach i na różnych szczeblach[2]. Po raz pierwszy na Florydzie w 1901 roku użyto systemu prawyborów do wyznaczenia delegatów na konwencję Partii Demokratycznej[4]. W kwietniu 1912 roku odbyły się pierwsze ogólnokrajowe prawybory prezydenckie[2]. Głosowanie powszechne na kandydata partii zostało przeprowadzone w kilkunastu stanach[5] zarówno w strukturach Partii Demokratycznej, jak i Partii Republikańskiej[6].

W 1912 roku Partia Demokratyczna przeprowadziła ogólnokrajowe prawybory, w których wygrał Woodrow Wilson i został on wyznaczony na partyjnego kandydata na prezydenta Stanów Zjednoczonych[7]. Stał się on tym samym pierwszym kandydatem partii wybranym w prawyborach[7]. W tym samym roku Partia Republikańska przeprowadziła prawybory, w których większość głosów powszechnych i większość przypisanych delegatów zdobył Theodore Roosevelt, jednak na konwencji delegaci zamiast niego wybrali Williama Tafta[7].

Procedura

[edytuj | edytuj kod]

Prawybory odbywają się na różnych zasadach, chociaż cechą wspólną wszystkich rodzajów jest głosowanie powszechne na danym terytorium[8]. Czasami system może się różnić w zależności od terytorium[8]. Rezultatem prawyborów może być wybór delegatów, którzy na konwencie partii zagłosują na jednego z kandydatów[8].

Wybór delegatów przypisanych do danego kandydata

[edytuj | edytuj kod]

Rezultatem głosowania może być wybór Pledged Delegates, czyli delegatów przypisanych do danego kandydata[9]. Delegaci teoretycznie powinni być wierni kandydatowi, do którego zostali przypisani, ale nie zawsze wymagane jest, aby głosowali zgodnie ze swoim przypisaniem[9]. Każdy ze stanów ma przypisaną liczbę delegatów, która zależna jest od wielkości i liczebności stanu[8]. Istnieją metody wyboru delegatów[8].

Primaries

[edytuj | edytuj kod]
Jack Kemp prowadzący kampanię wyborczą przed prawyborami prezydenckimi Partii Republikańskiej w 1988 roku

W stanach lub terytoriach mogą odbyć się prawybory, w których obywatele głosują na preferowanego przez siebie kandydata[9]. Istnieją różne sposoby wyboru przypisanych kandydatów:

  • Prawybory Proporcjonalne (ordynacja proporcjonalna) – w tym systemie delegaci przydzielani są kandydatom proporcjonalnie, na podstawie procentowego udziału w ogólnym wyniku głosowania[10].
  • Winner-Take-All (ordynacja nieproporcjonalna) – W tym systemie wszyscy dostępni delegaci są przyznawani kandydatowi, który zdobył najwięcej głosów[10].
  • Prawybory Hybrydowe – Prawybory stosujące mieszane metody przydzielania delegatów[10]. Mogą one łączyć elementy systemu proporcjonalnego i większościowego, często z dodatkowymi warunkami, takimi jak minimalny próg głosów, który kandydat musi przekroczyć, aby otrzymać delegatów[10]. W niektórych przypadkach, system może przekształcić się z proporcjonalnego na większościowy, gdy kandydat uzyska określony procent głosów[10].

Oprócz tego takie prawybory mogą się różnić w zależności od tego kto jest dopuszczany do głosowania[8]. Pod tym względem prawybory dzielą się na:

  • Otwarte – udział mogą wziąć wszyscy zarejestrowani wyborcy, którzy w momencie głosowania w wyborach prezydenckich będą mieli ukończone 18 lat[8].
  • Zamknięte – udział mogą wziąć tylko osoby zarejestrowane jako członkowie danej partii politycznej[8].

Caucuses

[edytuj | edytuj kod]
Caucuses Partii Demokratycznej w Iowa w 2004 roku

W stanach lub terytoriach mogą odbyć się organizowane przez partie lokalne spotkania zwane caucuses, w których udział biorą zarejestrowani wyborcy danej partii[8]. Spotkania odbywają się w miejscach publicznych, a w ich trakcie przeprowadzana jest dyskusja pomiędzy zwolennikami poszczególnych kandydatów i głosowanie[8]. W niektórych przypadkach wybór kandydatów odbywa się poprzez tajne głosowanie, jednak w innych uczestnicy dzielą się na jawne grupy zwolenników poszczególnych kandydatów[11]. Osoby niezdecydowane tworzą osobną grupę[11]. Każda grupa reprezentująca poszczególnych kandydatów stara się przekonać innych uczestników do dołączenia do swojej grupy[11]. Ostatecznie, liczba delegatów jest przydzielona każdemu kandydatowi na podstawie liczby głosów otrzymanych na spotkaniu[11].

Jeden kandydat

[edytuj | edytuj kod]

Władze partii w danym stanie lub terytorium mogą zdecydować, że nie zorganizują prawyborów i odgórnie poprzeć wybranego kandydata[12]. Najczęściej dzieje się tak w przypadku, gdy aktualnie prezydentem jest osoba z danej partii i ubiega się ona o reelekcję[12]. Władze partii mogą zrealizować swoją deklarację na przykład realizując prawybory w normalnym trybie, ale na liście kandydatów umieszczając tylko jedno nazwisko[12].

Superdelegaci

[edytuj | edytuj kod]
 Zobacz też: Superdelegat.

Określenie superdelegat nigdy nie było oficjalnie używane przez jakąkolwiek partię[13][14], ale w mediach jest popularnym określeniem na tak zwanych Unpledged Delegates, czyli delegatów nieprzypisanych do żadnego kandydata[15]. Superdelegaci są wyznaczani na konwencję partii w celu oddania głosu na kandydata, ale w przeciwieństwie do zwykłych delegatów, nie są wybierani w prawyborach, a ich status wynika ze stanowiska pełnionego w danej chwili lub w przeszłości[15].

Prawybory niewiążące

[edytuj | edytuj kod]

W stanach lub terytoriach mogą odbyć się prawybory, które są niewiążące[16]. Rezultatem takich prawyborów nie jest wybór delegatów[16], a delegaci wybierający kandydata na konwencji partyjnej nie muszą się sugerować wynikiem prawyborów[17]. Takie prawybory organizowała na przykład Partia Libertariańska[16].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Edyta Bieńczak, Amerykańskie prawybory: Jak wybiera się kandydata na prezydenta USA? [online], RMF24, 2 lutego 2020 [dostęp 2024-01-07] (pol.).
  2. a b c Wisconsin primary history [online], WisPolitics, 9 września 2019 [dostęp 2024-01-03] (ang.).
  3. The Progressive Movement and U.S. Foreign Policy, 1890-1920s [online], Bureau of Public Affairs Department Of State. The Office of Electronic Information, 20 sierpnia 2008 [dostęp 2024-01-03] (ang.).
  4. Dave Evensen, The power of the primaries [online], Uniwersytet Illinois w Urbanie i Champaign, 9 marca 2020 [dostęp 2024-01-03] (ang.).
  5. Ron Elving, New Hampshire Celebrates A Century Of Voting First [online], 8 lutego 2016 (ang.).
  6. Bonnie K. Goodman: 1912. Presidential Campaigns & Elections Reference: An American History Resource. [dostęp 2016-03-11]. (ang.).
  7. a b c Bonnie K. Goodman: 1912. Presidential Campaigns & Elections Reference: An American History Resource. [dostęp 2016-03-11]. (ang.).
  8. a b c d e f g h i j Edyta Bieńczak, Amerykańskie prawybory: Jak wybiera się kandydata na prezydenta USA? [online], RMF24, 2 lutego 2000 [dostęp 2024-01-14] (pol.).
  9. a b c Quinn Scanlan, Kendall Karson, Here's everything you need to know about the Democratic delegate process [online], ABC News, 9 marca 2020 [dostęp 2024-01-14] (ang.).
  10. a b c d e Presidential Primary Delegate Tracker 2024: Vote Counts by State [online], NBC News [dostęp 2024-01-14] (ang.).
  11. a b c d Presidential primaries and caucuses [online], USAGov [dostęp 2024-01-14] (ang.).
  12. a b c Mitch Perry, Florida Phoenix January 3, 2024, As of now: No Democratic presidential primary election in FL in March; but court hearing next week [online], Florida Phoenix, 3 stycznia 2024 [dostęp 2024-01-14] (ang.).
  13. Liz Olson, Superdelegates [online], www.infoplease.com [dostęp 2016-02-28].
  14. Does The GOP Have Superdelegates? The Republican Party's Nomination Rules Are Different This Year [online], www.bustle.com [dostęp 2016-02-28].
  15. a b What is a superdelegate? [online], CBS News [dostęp 2016-02-28].
  16. a b c Eugene D. Mazo, Michael R. Dimino, The Best Candidate: Presidential Nomination in Polarized Times, Cambridge University Press, 17 września 2020, s. 361, ISBN 978-1-108-83539-8 [dostęp 2024-01-14] (ang.).
  17. Adam Gabbatt, The Libertarian party was up and coming in 2016. What happened?, „The Guardian”, 23 sierpnia 2020, ISSN 0261-3077 [dostęp 2024-01-14] (ang.).
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy