Przejdź do zawartości

Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1824 roku

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1824 roku
Państwo

 Stany Zjednoczone

Rodzaj

wybory prezydenckie

Data przeprowadzenia

29 października – 11 listopada 1824 (głosowanie powszechne)
9 lutego 1825 (Izba Reprezentantów)

Podstawa prawna

Konstytucja Stanów Zjednoczonych

Głosowanie
poprzednie:
1820
następne:
1828
Mapa wyborcza Stanów Zjednoczonych w 1824 roku. Liczba na mapie określa liczbę przedstawicieli stanu w Kolegium Elektorów

Wybory prezydenckie w USA w 1824 roku – dziesiąte wybory prezydenckie w historii Stanów Zjednoczonych. Na urząd prezydenta wybrano Johna Quincy’ego Adamsa, a wiceprezydentem został John C. Calhoun.

Kampania wyborcza

[edytuj | edytuj kod]

Do wyborów w 1824 roku przystąpiła tylko jedna formacja polityczna – Partia Demokratyczno-Republikańska[1]. Była ona jednak mocno podzielona i nie mogła ustalić jednego kandydata na urząd prezydenta[2]. Na pierwszej konwencji 1/3 kongresmanów nominowała Williama Crawforda, protegowanego odchodzącego prezydenta Jamesa Monroego[2]. Kontrkandydatury zgłosiły legislatury stanowe: konwencja Nowej Anglii, odbywająca się w Bostonie wybrała swoim kandydatem dotychczasowego sekretarza stanu, Johna Quincy’ego Adamsa[1]. Legislatura Kentucky wyznaczyła spikera Izby Reprezentantów Henry’ego Claya, natomiast Tennessee – generała Andrew Jacksona[1]. Początkowo legislatura Karoliny Południowej wystawiła także kandydaturę Johna Calhouna, jednakże ten postanowił ubiegać się o urząd wiceprezydenta, widząc że stracił swój elektorat na rzecz Jacksona[1].

Kandydaci

[edytuj | edytuj kod]

Wyniki głosowania

[edytuj | edytuj kod]

Głosowanie powszechne odbyło się pomiędzy 29 października a 11 listopada 1824 i wzięło w nim udział 365 tys. osób[3]. Frekwencja wyniosła 26,9%[4]. Najwięcej głosów uzyskał Andrew Jackson – 150 tys. (41,3%), drugie miejsce zajął John Quincy Adams, który uzyskał 116 tys. (32%) głosów[3]. Dalsze miejsca zajęli Henry Clay 47,5 tys. (13%) i William Crafword 41 tys. (11%)[3]. Ponadto oddano ok. 9000 głosów na innych kandydatów[3]. Stało się jasne, że przy takim podziale i rozkładzie głosów, żaden z kandydatów nie uzyska wymaganej większości[1]. W głosowaniu Kolegium Elektorów Jackson uzyskał 99 głosów, przy wymaganej większości 131[5]. Drugie miejsce zajął John Quincy Adams z 84 głosami[5]. William Crawford otrzymał 41, a Henry Clay 31 głosów[5]. Ponieważ żaden z kandydatów nie otrzymał wymaganej większości głosów, zgodnie z 12. poprawką do Konstytucji, decyzja wyboru przeszła na Izbę Reprezentantów, która 9 lutego 1825[6] wybierała spośród trzech kandydatur z najwyższym wynikiem (głosując stanami)[2]. Crawford doznał udaru, co spowodowało, że stracił szanse na prezydenturę, dlatego też dwaj główni pretendenci zaczęli zabiegać o głosy Henry’ego Claya[2]. Clay postanowił „oddać” swoje głosy na rzecz Adamsa, który po wygranych wyborach mianował go sekretarzem stanu (było to podstawą to wielu oskarżeń o korupcję polityczną pod adresem Adamsa)[2]. Adams otrzymał głosy 13 stanów, natomiast Jackson 7[7]. Cztery stany zagłosowały na Crawforda[7]. Zwycięzcą wyborów wiceprezydenckich został John Calhoun, który w Kolegium Elektorskim uzyskał 182 głosy[5]. Dalsze miejsca zajęli Nathan Sanford (30 głosów), Nathaniel Macon (24 głosy), Andrew Jackson (13 głosów), Martin Van Buren (9 głosów) i Henry Clay (2 głosy)[5].

Konsekwencją takich wyborów był rozpad Partii Demokratyczno-Republikańskiej na stronnictwo Adamsa-Claya (Narodowa Partia Republikańska) i stronnictwo Jacksona-Calhouna-Van Burena (Demokratyczna Partia Republikańska)[8]. Ukształtowało to stały element dwupartyjności amerykańskiej polityki[8].

Kandydat na prezydenta Partia Głosowanie powszechne Kolegium Elektorów Izba Reprezentantów
Głosy Procent
John Quincy Adams Partia Demokratyczno-Republikańska 116 296 32,0% 84 13
Andrew Jackson Partia Demokratyczno-Republikańska 150 385 41,3% 99 7
Henry Clay Partia Demokratyczno-Republikańska 47 532 13,0% 37 0
William H. Crawford Partia Demokratyczno-Republikańska 40 900 11,2% 41 4
Łącznie 261 24
Kandydat na wiceprezydenta Partia Kolegium Elektorów
John C. Calhoun Partia Demokratyczno-Republikańska 182
Nathan Sanford Partia Demokratyczno-Republikańska 30
Nathaniel Macon Partia Demokratyczno-Republikańska 24
Andrew Jackson Partia Demokratyczno-Republikańska 13
Martin Van Buren Partia Demokratyczno-Republikańska 9
Henry Clay Partia Demokratyczno-Republikańska 2
Łącznie 261

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Bartnicki 1995 ↓, s. 155.
  2. a b c d e Jones 2016 ↓, s. 161.
  3. a b c d US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-05-12]. (ang.).
  4. Election of 1824. CountingTheVotes. [dostęp 2017-05-19]. (ang.).
  5. a b c d e Electoral College Box – 1824. NARA. [dostęp 2017-05-12]. (ang.).
  6. Presidential Election of 1824. Biblioteka Kongresu. [dostęp 2017-05-12]. (ang.).
  7. a b Pastusiak 1999 ↓, s. 163.
  8. a b Bartnicki 1995 ↓, s. 156.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
pFad - Phonifier reborn

Pfad - The Proxy pFad of © 2024 Garber Painting. All rights reserved.

Note: This service is not intended for secure transactions such as banking, social media, email, or purchasing. Use at your own risk. We assume no liability whatsoever for broken pages.


Alternative Proxies:

Alternative Proxy

pFad Proxy

pFad v3 Proxy

pFad v4 Proxy