W miarę zbliżania się wyborów prezydenckich w 1984 roku, opinia publiczna chciała poznać decyzję urzędującego prezydenta czy zamierza się ubiegać o reelekcję[1]. Reagan przez długi czas ukrywał fakt, że zamierza ponownie kandydować, a oficjalnie ogłosił to dopiero pod koniec stycznia 1984[1]. Nie miał praktycznie żadnej konkurencji w Partii Republikańskiej, dlatego też na sierpniowej konwencji w Dallas otrzymał nominację w pierwszym głosowaniu[1]. W podzielonej Partii Demokratycznej pretendentów było kilku: Walter Mondale, Gary Hart i pastor Jesse Jackson[2]. Kandydatką na wiceprezydenta została Geraldine Ferraro[2]. Nominację Partii Libertariańskiej uzyskał David Bergland[3]. W 1984 panowała względnie dobra koniunktura, a bezrobocie spadało[2]. Republikanie wykorzystywali sytuację gospodarczą w kampanii wyborczej, podkreślając w tym sukces Reagana[2]. Mondale atakował urzędującą administrację za zbyt ostrą politykę wobec ZSRR, deficyt budżetowy i chłodne traktowanie związków zawodowych[4]. Jednak dzięki dużej popularności wśród społeczeństwa, Reagan wygrał wybory powszechne niemalże we wszystkich stanach, ustępując kandydatowi demokratów jedynie w Minnesocie i Dystrykcie Kolumbii[4].
Głosowanie powszechne odbyło się 6 listopada 1984[3]. Reagan uzyskał 58,8% poparcia, wobec 40,6% dla Mondale’a i 0,3% dla Berglanda[3]. Ponadto, około 380 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[3]. Frekwencja wyniosła 53,3%[5]. W głosowaniu Kolegium Elektorów Reagan uzyskał 525 głosów, przy wymaganej większości 270 głosów[6]. Na Mondale’a zagłosowało 13 elektorów[6]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Bush, uzyskując 525 głosów, wobec 13 dla Ferraro[6].
Walter Mondale
Geraldine Ferraro
David Bergland
Ronald Reagan
George H. Bush
