Kampania wyborcza w 1864 roku odbywała się w cieniu wojny secesyjnej[1]. Nastroje społeczne na Północy były wówczas negatywne, z powodu niepowodzeń armii generała Granta i panowało wówczas zmęczenie wojną[1]. Pierwsi swoją konwencję wyborczą w Baltimore zwołali republikanie, którzy na początku czerwca nominowali Abrahama Lincolna, by ubiegał się o reelekcję[2]. Natenczas nazywali siebie Partią Unii Narodowej, by podkreślić ogólnonarodową solidarność i chęć zakończenia wojny[1]. W tym samym celu, republikanin Lincoln nominował kandydatem na wiceprezydenta demokratę z Południa – Andrew Johnsona[1]. Gest ten nie spodobał się niektórym delegatom i spowodował, że dysydenci, znani jako Radykalni Republikanie, zebrali się tydzień później w Cleveland i wysunęli kandydaturę prezydencką generała Johna Frémonta[3]. Dwa miesiące później swoją konwencję wyborczą zwołali demokraci, którzy nominowali generała George’a McClellana, który także deklarował chęć zakończenia wojny, lecz z zachowaniem niewolnictwa na terenach zbuntowanych[4]. We wrześniu wojska Unii dokonały przełomu w walkach – armia generała ShermanazdobyłaAtlantę[1], natomiast kilka tygodni wcześniej marynarka wojenna zdobyła Mobile – ostatni czynny port Konfederacji[5]. Następnie wojska generała Sheridana zwyciężyły w bitwach pod Winchester i nad Cedar Creek[5]. Zwycięstwa te i rezygnacja Frémonta przechyliły szanse w wyborach na korzyść Lincolna[4][1].
Głosowanie powszechne odbyło się 8 listopada 1864[6]. Lincoln uzyskał 55% poparcia, wobec 45% dla McClellana[6]. Frekwencja wyniosła 73,8%[7]. W głosowaniu Kolegium Elektorów (zatwierdzonym 8 lutego 1864[8]) Lincoln uzyskał 212 głosów, przy wymaganej większości 117 głosów[9]. Na McClellana zagłosowało 21 elektorów[9]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Andrew Johnson, uzyskując 212 głosy, przy 21 głosach dla George’a Pendletona[9]. Elektorzy ze stanów konfederackich nie wzięli udziału w głosowaniu[3].
George McClellan
George Pendleton
Abraham Lincoln
Andrew Johnson
John Frémont
